John Bonham: «Πρέπει να ξεκινήσω με τον John Bonham. Όταν άκουγα το “Led Zeppelin II” ήμουν πολύ μικρός και τα τύμπανα στο δίσκο ήταν πολύ βαριά. Δεν κατάλαβα όμως το μέγεθος του ταλέντου αυτής της μπάντας μέχρι πολύ αργότερα. Το μόνο που ήξερα ήταν το πόσο με είχε στιγματίσει η μουσική τους. Όσο μεγάλωνα και ο θείος μου έβαζε να ακούσω solos του Bonham, γούσταρα ολοκληρωτικά.»

Neil Peart: «Ένας ακόμα δίσκος που μου θυμίζει εκείνη την εποχή είναι το “2112” των Rush που μου πήρε τα μυαλά όταν ήμουν νέος. Πρέπει να δώσω συγχαρητήρια στο θείο μου που μου έμαθε τόσες υπέροχες μπάντες όσο μεγάλωνα και το “2112” εν προκειμένω έβαλε φωτιά στην καρδιά μου γιατί σκεφτόμουν «θεέ μου, πως μπορεί κάποιος να παίζει έτσι;». Ούτε τώρα δε μπορώ να παίξω σαν τον Neil Peart, μα το προσπαθώ. Αυτοί οι τύποι ποτέ δεν σταματούν να με εντυπωσιάζουν και δεν παλιώνουν ποτέ. Απλώς βελτιώνονται με τα χρόνια όπως το καλό κρασί.»

Keith Moon: «Οι γονείς μου άκουγαν διαρκώς το “Quadrophenia” όσο ήμουν μικρός και το ‘χω ξαναπεί παλιότερα πως ο Keith Moon ήταν ένας από τους πιο εκκεντρικούς, γρήγορους και τρελούς drummers της ιστορίας. Δεν θα ξαναδούμε κανέναν σαν αυτόν, δε μπορεί να αντιγραφεί. Είναι ακριβώς το ίδιο με αυτό που συμβαίνει με τον Bonham και τον Peart. Αυτοί είναι οι τύποι που θαυμάζω ακόμα και τώρα, που εξασκούμαι με βάση τις δικές τους μουσικές ακόμα κι αν ξέρω πως ποτέ δεν θα πλησιάσω τη μαγεία τους. Δεν πήγαν καν σε σχολή για να μάθουν τύμπανα. Όλα έβγαιναν απ’ την καρδιά τους.»

Bill Ward: «Θα το λέω πάντα πως ο Bill Ward είναι ο κορυφαίος heavy metal drummer όλων των εποχών. Είχε τρομερό groove και swing, είχε επιρροές από jazz, είχε rock ύφος και απίστευτα βαρύ ήχο, όλα σε ένα. Δεν τα μαθαίνεις αυτά, φίλε, πηγάζουν από μέσα σου. Το “Masters of Reality” είναι από τους προσωπικά αγαπημένους μου δίσκους, το ακούω μάλιστα αυτή τη στιγμή που μιλάμε, και το “Vol. 4” ακόμα με τρελαίνει. Η αύρα του Bill Ward είναι στα όρια της παράνοιας. Όταν περιοδεύσαμε ως Slipknot με τους Black Sabbath είχα την ευκαιρία να τον συναντήσω. Είναι παράξενο το πώς τα φέρνει η ζωή να γίνεσαι φίλος με τους ήρωές σου. Είναι ο λόγος που βρίσκομαι σήμερα εδώ και ήταν πραγματικά ταπεινός. Δεν μπορείς να ζητήσεις κάτι καλύτερο από αυτό.

Lars Ulrich: «Πολλοί αναφέρονται με άσχημα λόγια γι’ αυτόν αλλά πρέπει να το βουλώσουν γιατί ο τύπος είναι από τους καλύτερους και πιο πρωτοπόρους drummers όλων των εποχών. Είχα την ευκαιρία να περιοδεύσω μαζί του και τον παρακολουθούσα κάθε βράδυ. Η δίκασή του ήταν ολόσωστη. Είναι επίσης ένας απ’ τους καλύτερους επιχειρηματίες που κρατούν αυτή τη μουσική ζωντανή. Είναι η καρδιά όλης της κοινότητας γιατί οι Metallica είναι οι βασιλιάδες της. Κανείς δε θα τους φτάσει και ο Lars έχει τεράστιο μερίδιο ευθύνης σε αυτό. Χωρίς αυτό τον τύπο και την επιρροή της μπάντας του δε θα ήμουν καν σήμερα εδώ να σας μιλάω. Ο Lars θα είναι για πάντα ένας απ’ τους θεούς μου. Είναι τεράστιος, τελεία.»

Charlie Benante: «Μεγάλωσα με Anthrax και ο Charlie Benante παραμένει καυτός. Οι περισσότεροι δεν μπορούν αν τον προλάβουν, είναι πάντα ολόσωστος. Προσπάθησα πολύ σκληρά για να μάθω τα σημεία με double bass στο “A Skeleton in the Closet” μικρός και οι γονείς μου παραλίγο να τρελαθούν. Είναι σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνος για την εξάσκησή μου όσο μεγάλωνα. Παραμένει σε πολύ καλή κατάσταση και παίζει εξαιρετικά καόμα και τώρα. Άκουγα το “Among the Living” στο γυμνάσιο και είμαι πλέον 40. Αυτό είναι αληθινή επιρροή, τύποι που δε χάνουν τη φλόγα που έχουν μέσα τους.»

Brann Dailor: «Ο Brann Dailor είναι πολύ καλός μου φίλος μα δε μπαίνει στη λίστα μόνο γι’ αυτό. Ταιριάζουμε αρκετά ακόμα κι αν τα στιλ μας είναι διαφορετικά. Εκτιμά το drumming μου κι εγώ το δικό του. Έχει υπέροχο στιλ. Παίζει με σετ 6 κομματιών και ακούγεται σαν να έχει 50 χιλιάδες τύμπανα. Είναι ένας από τους καλύτερους drummers των καιρών μας. Είναι σχεδόν άφταστος, παίζει prog metal παλαιάς κοπής και λίγοι μπορούν να παίξουν κάτι τέτοιο. Γράφει επίσης πολλούς στίχους της μπάντας άρα είναι το όλο όραμα που εκπροσωπεί. Δεν μπορώ καν να πω αρκετά καλά πράγματα για τον τύπο. Είναι απίστευτος.»

Danny Heifetz: «Πιστεύω πως ο Danny Heifetz ανήκει στους πιο υποτιμημένους drummers που έχουμε ακούσει. Η τεχνική του είναι αξεπέραστη. Ο τρόπος που αλλάζει από jazz σε metal είναι παράξενος λόγω των μεγάλων διαφορών ανάμεσα στα δύο είδη. Λατρεύω τους Mr. Bungle. Είναι η κορυφή στο είδος τους. Παίζω αρκετά κομμάτια τους στο σπίτι όμως ποτέ δεν καταφέρνω να φτάσω αυτόν τον τύπο.»

Hellhammer: «Έχουμε ένα κοινό διότι παίζω μαζί με τον Attila Csihar στους Sinsaenum και στο black metal ο Hellhammer είναι ο καλύτερος που υπάρχει. Πάντα αναδύονται γρηγορότεροι ή πιο σφιχτοί μουσική, όμως η αύρα του είναι που κάνει τη διαφορά. Την πρώτη φορά που γνωριστήκαμε ήταν σε περιοδεία με τους Murderdolls και έπαιζε σε μία μπάντα τους The Kovenant που ήταν κάτι σαν techno-black ‘n’ roll. Ήμουν ήδη fan τους καιο Hellhammer δε με απογοητεύει ούτε σήμερα. Είναι καθηλωτικός. Από το double bass του ως τα blasts και τα γεμίσματά του καταλαβαίνεις ότι είναι από άλλο πλανήτη.»

Dave Lombardo: «Ο Dave Lombardo είναι ο άρχοντας. Το ‘χω ξαναπεί σε άλλες συνεντεύξεις πως το 1986 ήθελα μόνο το “Reign in Blood” των Slayer και το πήρα ως δώρο Πάσχα. Τόσο cool γονείς είχα. Αυτός ο δίσκος είναι ο καλύτερος thrash/speed metal δίσκος της ιστορίας. Δεν θα χάσει τον τίτλο αυτό ποτέ, όπως και ο Dave Lombardo που είναι ο θεός των speed metal τυμπάνων. Έχω περιοδεύσει μαζί του, είναι πολύ καλός μου φίλος και ένας απ’ τους καλύτερους ανθρώπους στον πλανήτη. Ο λόγος που παίζει έτσι είναι επειδή δεν έχει εγωισμό. Ανεβαίνει στο σανίδι και δεν παίζει απλώς τύμπανα, γίνεται ένα με αυτά. ΕΙΝΑΙ τα τύμπανα. Είναι η βασική επιρροή μου σ’ αυτό το είδος μουσικής.

«Επίσης οι Fantômas είναι το κορυφαίο super group της ιστορίας. Όταν τους πρωτοέμαθα σκέφτηκα πως είναι η μπάντα των ονείρων μου. Mike Patton, Buzz Osbourne, Trevor Dunn και Dave Lombardo. Δεν γίνεται να ζητήσεις κάτι περισσότερο. Τους είδα ζωντανά στο θρυλικό The Trobadour στο δυτικό Hollywood όταν γράφαμε τον πρώτο δίσκο Slipknot. Δεν έχω λέξεις γι’ αυτό που είδα. Είναι το κορυφαίο show που έχω δει, ήταν μαγικό. Υπάρχει πάντα μια συναυλία που βλέπεις και σκέφτεσαι «μακάρι να πήγαινα το χρόνο πίσω και να το ξαναζούσα». Εγώ θα ήθελα να ξαναβρεθώ στο Trobadour το 1998. Εννοείται πως έχω δει πολλές φορές τους Slayer και είναι απ’ τις αγαπημένες μου μπάντες όμως εκείνο το live των Fantômas μου απέδειξε πως κανείς δε θα φτάσει τον Dave Lombardo. Είναι ο μεγαλύτερος ήρωάς μου.»

Ας ακούσουμε κάτι και από τον ίδιο τον Joey Jordison.