Πιο συγκεκριμένα, ο τεράστιος μουσικός κλήθηκε να αναφέρει δέκα δίσκους που άλλαξαν τη ζωή του ο καθένας με τον τρόπο του. Στη λίστα που παρέθεσε, βρίσκουμε αρκετές αναμενόμενες επιλογές κρίνοντας από την εποχή που μεγάλωσε και την μουσική που κατέληξε να παίζει στη συνέχεια μα και κάποιες εκπλήξεις. Ας δούμε αναλυτικά τι ανέφερε.
Ο πρώτος δίσκος που αγόρασα...
David Bowie – Changesonebowie (1976, compilation)
«Το πρώτο album που είχα ήταν ουσιαστικά το “Hotter than Hell" των Kiss όμως το είχα κλέψει! Στο λύκειο, υπήρχαν δύο εξαιρετικοί μουσικοί στον κύκλο μου. Είχαμε από τη μια μεριά τους «αθλητές» και απ’ την άλλη όσους κάπνιζαν χόρτο, και οι δεύτεροι έπαιζαν συνέχεια μουσική ειδικά από τη δισκογραφία του David Bowie. Το “Diamond Dogs” ήταν ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια όπως και το “Rebel Rebel”. Ιδιαίτερα όμως οι στίχοι του “Diamond Dogs” ταίριαζαν σε ‘μένα και στο δρόμο που είχε πάρει η ζωή μου. “As they pulled you out of the oxygen tent, you asked for the latest party”… Ε, αν αυτό δεν θυμίζει τον εαυτό μου εκείνη την εποχή, δεν ξέρω τι τον θυμίζει.»
Ο δίσκος που μου θυμίζει το λύκειο…
UFO – Phenomenon (1974)
«Θα διάλεγα είτε το “Phenomenon” των UFO είτε το “Let there Be Rock” των AC/DC. Αυτά τα δύο album άκουγα περισσότερο εκείνη την περίοδο. Άκουγα και Black Sabbath όμως δεν θυμάμαι ποιον δίσκο… Νομίζω είχε το “Changes”! (σ.σ. εννοεί προφανώς το “Vol. 4”) Στρίβαμε τσιγάρα με χόρτο των 50 cents και έμπαινε το “Changes” που ήταν το λιγότερο αγαπημένο μου τραγούδι του δίσκου γι’ αυτό το θυμάμαι! Όμως θα επιμείνω στους UFO. Εκείνο το album το ακούγαμε ΠΟΛΥ.»
Το αγαπημένο μου album όλων των εποχών…
Led Zeppelin – Presence (1976)
«Είναι σίγουρα πολύ δύσκολο να διαλέξω έναν μόνο δίσκο. Λατρεύω τους Diamond Head και τους Mercyful Fate. Θυμάμαι επίσης να οδηγάω με τον Hetfield στην εθνική ακούγοντας Venom και Motörhead όλη την ώρα. Εκείνες τις μπάντες γουστάραμε. Αν όμως μου βάλεις ένα όπλο στον κρόταφο, θα διαλέξω κάτι απ’ τους Led Zeppelin. Το “Presence” συγκεκριμένα ήταν εκείνο που κυκλοφόρησε τον καιρό που γινόμουν fan γιατί ήμουν πολύ μικρός όταν βγήκαν οι προηγούμενοι δίσκοι τους.»
Ο δίσκος που ορίζει το metal…
Judas Priest – Sad Wings of Destiny (1976)
«Για ‘μένα ο δίσκος που ορίζει γενικότερα το metal είναι το “No Sleep ‘Til Hammersmith” των Motörhead. Αν μιλήσουμε όμως για το κλασικό heavy metal, τότε το “Sad Wings of Destiny” των Judas Priest είναι ένα από τα σπουδαιότερα έπη. Ακούς τον Glenn Tipton και τον K.K. Downing να εναρμονίζονται, και μετά ακούς τον Rob Halford να λυσσάει… ποιος τραγουδάει σαν αυτόν; Κανείς! Ήμουν τόσο συνεπαρμένος από τη μπάντα και οτιδήποτε σχετιζόταν με αυτούς, που πήγα σε ένα κατάστημα με καπέλα και αγόρασα μια fedora επειδή φορούσε και ο Κ.Κ. Downing στο οπισθόφυλλο του “Sad Wings…”. Έχω όμως σγουρά μαλλιά και τα καπέλα δεν στέκονται καλά στο κεφάλι μου, έτσι δεν την κράτησα για πολύ!»
Το album που με κάνει να παραβιάζω το όριο ταχύτητας…
Motörhead – Ace Of Spades (1980)
«Και πάλι γυρνάμε στους Motörhead. Εκεί ψηλά, δίπλα τους, βρίσκονται και οι κιθάρες στο “Killers” των Iron Maiden. Κι εκείνος ο δίσκος είναι σημαντικός για ‘μένα όμως το τέμπο δεν είναι τόσο υπερηχητικό όσο τα γρήγορα κομμάτια των Motörhead. Είναι η ιδανική μπάντα για να πατήσεις το γκάζι… ή να πας φυλακή!»
Κανείς δε θα πιστέψει ότι έχω μια κόπια…
Aztec Camera – Love (1987)
«Ήμαστε στο Παρίσι και βλέπαμε MTV. Θυμάμαι ότι ήμουν άρρωστος εκείνη τη μέρα και ο Roddy Frame τραγουδούσε το “Deep and Wide and Tall”. Είναι υπέροχος pop συνθέτης. Οι metal μουσικοί που έχουν επιτυχημένες και πολυετείς καριέρες ξεχωρίζουν επειδή ακούνε πράγματα πέρα από τα προφανή και έχουν επιρροές από ιδιώματα έξω από το metal. Αν απλώς επαναλαμβάναμε τους συγχρόνους μας, τότε δεν προχωράμε. Επίσης, έχω έναν δίσκο των Scritti Politti (σ.σ. Βρετανική post-punk/synthpop μπάντα) με τίτλο “Wood Beez” (σ.σ. από τον δίσκο τους “Cupid & Psyche 85”) που κάποιος είχε αφήσει μαζί με ένα πικάπ σε ένα σπίτι που μετακόμισα μαζί με τον Dave Ellefson και κατά κάποιον τρόπο τον «υιοθέτησα», αν και παραείναι pop για τα γούστα μου.»
Το αγαπημένο μου artwork όλων των εποχών…
Pink Floyd – Wish You Were Here (1975)
«Αυτό είναι πανεύκολο. Θα πω το “Wish You Were Here” των Pink Floyd με τους δύο ανθρώπους να δίνουν τα χέρια την ώρα που ο ένας έχει πάρει φωτιά. Ο Storm Thorgerson είναι ένας σπουδαίος καλλιτέχνης, και μου αρέσει τόσο πολύ, που ζητήσαμε από τον «προστατευόμενο» του, τον Hugh Syme να μας σχεδιάσει τα εξώφυλλα για το “Countdown to Extinction” και το “Youthanasia”. Θέλαμε κάτι αυθεντικό που να δημιουργεί σκέψεις, όχι απλώς ένα σχέδιο. Τελικά μας «έκραξαν» και όλοι ζητούσαν τον Vic (την μασκότ της μπάντας). Στο “Youthanasia” εξαγριώθηκαν επειδή νόμιζαν πως κρεμάσαμε στ’ αλήθεια μωρά παιδιά για να τα φωτογραφίσουμε. Στην πραγματικότητα, τα παιδιά τα έφεραν οι μητέρες τους, τα ακούμπησαν σε διάφανα τραπέζια με φωτισμό από κάτω και στη συνέχεια τους τέντωσαν τα πόδια ώστε να φαίνεται ότι όντως κρέμονται. Λάτρεψα την ιδέα.»
Ο πιο υποτιμημένος δίσκος όλων των εποχών…
Angel – Angel (1975)
«Ανήκαν στην Casablanca Records και ήταν το yin στο yang των Kiss. Οι Kiss φορούσαν μαύρα ενώ οι Angel άσπρα. Είχαν έναν φανταστικό κιθαρίστα, τον Punky Meadows τον οποίο κορόιδευε ο Frank Zappa σε κάποια τραγούδια του. Εντούτοις, είχε γράψει ορισμένα αξιοσημείωτα κομμάτια όπως το “Tower” και το “Any Way you Want”. Η μπάντα κοίταζε ως ένα βαθμό και προς το progressive, και είχαν πραγματικά εξαιρετικά τραγούδια. Πάντα σκεφτόμουν να διασκευάσω το “Tower”. Ο τραγουδιστής έχει πολύ ιδιαίτερη φωνή που πρέπει να είσαι πραγματικά ανοιχτόμυαλος για να την εκτιμήσεις γιατί έχει πολύ γρήγορο vibrato και σε πολλούς δεν αρέσει. Ήταν όμως μια από τις αγαπημένες μου μπάντες όσο μεγάλωνα.»
Ο δίσκος που θέλω να ακουστεί στην κηδεία μου…
Johnny Winter – Still Alive and Well (1973)
«Πάντα κάνω πλάκα με αυτό το θέμα, όμως δεν μ’ αρέσει να σκέφτομαι τον θάνατο. Δεν τον φοβάμαι και ήδη έχω «πεθάνει» ουσιαστικά μια φορά στο παρελθόν, όμως δεν μου αρέσει η σκέψη του να φύγω από τη ζωή. Λατρεύω την οικογένειά μου, την μπάντα μου, η καριέρα μου πηγαίνει εξαιρετικά και βλέπω την metal κοινότητα να ανθίζει, και την πλάστιγγα να γέρνει προς το μέρος μας κάτι που είναι θετικό για όλους, όχι μόνο για τους Big 4, αλλά και τους Little 400!»
Ο δίσκος για τον οποίο θέλω να με θυμούνται…
Megadeth – Dystopia (2016)
«Από άποψη εξέλιξης του παιξίματος και της συνθετικής μου προσέγγισης, από άποψη αναθέρμανσης της σχέσης μου με τον David Ellefson, και με τον Kiko Loureiro να είναι ένας πραγματικά απίστευτος κιθαρίστας, πρέπει να διαλέξω το “Dystopia”. Τώρα που μπήκε και ο Dirk Verbeuren στη μπάντα, ανυπομονώ για όσα πρόκειται να έρθουν στο μέλλον. Όταν μπαίνουμε για πρόβα ή όταν ζεσταινόμαστε πριν το live, ακούω τον Dirk να παίζει blastbeats και αναρωτιέμαι πώς θα ακουγόμαστε όταν έρθει η ώρα να κάνουμε τον επόμενο δίσκο μας με αυτό το ισοπεδωτικό drumming. Θα χρειαστεί να «σπρώξω» τον εαυτό μου πέρα από τα όριά μου! Είμαι ενθουσιασμένος γιατί ναι μεν μπορώ να γράψω γρήγορα metal τραγούδια, όμως με το μουσικό βάθος και την ικανότητα του Kiko και τον Ellefson να κρατάει το «οχυρό», ανυπομονώ για τον νέο δίσκο. Άρχισα να τον σκέφτομαι την μέρα που βγήκαμε από το studio έχοντας τελειώσει το “Dystopia”. Έτσι λειτουργώ!»
Το συμπέρασμα που αναμφίβολα βγαίνει από αυτή τη λίστα, είναι πως ο Dave Mustaine είναι ένας fan με ευρύ φάσμα ακουσμάτων, και αυτό έχει αποτυπωθεί και στις μουσικές που προσφέρει εδώ και πάνω από 30 χρόνια.
