Saturday, 07 November 2015 16:31

THE OCEAN: Συνέντευξη με τον Robin Staps

Written by 

    Δύο χρόνια πέρασαν από τότε που οι THE OCEAN βύθισαν τη σκηνή του Gagarin στο πέλαγός τους. Από τη στιγμή δε, που δεν υπήρξαν πνιγμένοι, Mono καλοδεχούμενοι θα μπορούσαν να είναι και πάλι. Αφορμή αυτή τη φορά το “TRANSCENDENTAL” split EP τους με τους Ιάπωνες και η περιοδεία για την προώθησή του, η οποία οδεύει προς κλείσιμο στη σκηνή τού Fuzz. Ο mastermind της μπάντας, ROBIN STAPS, έχει το λόγο.

    ΑΠΟ ΤΟΝ ΒΑΣΙΛΗ ΓΚΟΡΟΓΙΑ

    Από την αρχή της καριέρας σας παρουσιάζατε έναν διπολικό χαρακτήρα. Η σύνδεση μεταξύ των “Fluxion” και “Aeolian”, η μεταλλική hardcore πλευρά τού “Precambrian” και η πιο post/progressive του, ακόμη και η έκδοση τού “Pelagial” με φωνητικά και μη, το αποδεικνύουν. Συμμερίζεσαι αυτή την άποψη; Το γεγονός αυτό, μήπως καθιστά ευκολότερο το να μοιραστείτε το «χώρο» σας με μια άλλη μπάντα, σ’ ένα split;
    Ναι, κατά κάποιο τρόπο, πάντα ακολουθούσα αυτή τη διπολική προσέγγιση. Είμαι ένα άτομο που πάντα θέλει τα πάντα και με τη μία, κάτι το οποίο είναι ευχή και κατάρα, παράλληλα: είναι ωραίο, γιατί πάντα με ωθούσε να εξελίσσομαι και να καταφέρνω πράγματα που θέλω στη μουσική και στη ζωή... αλλά είναι επίσης και κατάρα, επειδή ποτέ δεν είμαι πραγματικά ικανοποιημένος, μιας και ποτέ δεν νιώθω ότι φτάνω κάπου. Νιώθω ότι βρίσκομαι σε μια μόνιμη αναζήτηση όπου πάντα ψάχνω για κάτι, όπου πάντα θέτω νέους στόχους και όπου ποτέ δεν το εκτιμώ πραγματικά, όταν τους εκπληρώνω. Αυτή η πλευρά της προσωπικότητάς μου, υποθέτω ότι αντανακλάται έντονα στη μουσική μου: Για τα “Fluxion/Aeolian” και “Precambrian”, έγραψα ένα σωρό έντονα, heavy και περίπλοκα κομμάτια, όπως επίσης και κάποια μεγαλύτερα σε διάρκεια και πιο ατμοσφαιρικά, τα οποία, σχεδόν, ακούγονται σαν από δύο διαφορετικές μπάντες. Όλο αυτό, όμως, είναι οι Ocean. Ήταν δύσκολο να στριμώξω το υλικό σε ένα δίσκο, και όσον αφορά το χώρο αλλά και στυλιστικά... εξού και η διάκριση μεταξύ «περίπλοκων/heavy» και «ατμοσφαιρικών/heavy». Πλέον, παίρνω περισσότερη ευχαρίστηση από τη δεύτερη κατηγορία... Σχετικά με το split EP, τα πράγματα ήταν πολύ απλά: Ένα κομμάτι μόνο οπότε καθόλου χώρος για να μοιραστούμε.

    Στο προηγούμενό σας split με τους Burst το 2005, είχατε δώσει ένα κομμάτι από το “Aeolian” ενώ τώρα, γράψατε μία εξ ολοκλήρου νέα σύνθεση. Ήταν κατά κάποιο τρόπο πρόκληση για εσένα το γεγονός αυτό, ή το “The Quiet Observer” προοριζόταν για τον επόμενό σας δίσκο και απλά το δώσατε; Εάν ισχύει το πρώτο, είχες στο νου σου - κατά τη διάρκεια της σύνθεσης – τους Mono;
    Όχι, ποτέ δεν σκέφτομαι άλλες μπάντες όταν γράφω μουσική.Φυσικά και υπάρχουν επιρροές, υποσυνείδητα, τις οποίες δεν μπορείς απλά να τις διαγράψεις και οι οποίες σε καθοδηγούν κατά τη διάρκεια της σύνθεσης... και μερικές φορές, συνειδητοποιείς ορισμένες αναφορές σε άλλες μπάντες ή καλλιτέχνες όταν καταλήγεις στο αποτέλεσμα, αλλά ποτέ δεν στήνω ένα κομμάτι με την πρόθεση να ακουστώ όπως κάποια άλλη μπάντα. Το “The Quiet Observer”, υποτίθεται ότι θα έμπαινε στον επόμενό μας δίσκο, μαζί με άλλα 5- 6 τραγούδια που έχω ετοιμάσει. Όταν έπεσε η ιδέα για το split EP, έμοιαζε ως η καλύτερη επιλογή γι’ αυτή την κυκλοφορία. Η μεγάλη του διάρκεια σίγουρα έπαιξε ρόλο σ’ αυτή μου την απόφαση, μιας και τα 13’ του, εξισσοροπούνται με τα 11’ του “Death in Reverse”, το οποίο έγραψαν οι Mono.

    Ανέφερα τη λέξη «πρόκληση» προηγουμένως γιατί, για παράδειγμα, ένα κακό κομμάτι ανάμεσα σε έξι καλά, κάνουν ένα πολύ καλό δίσκο ενώ ένα κομμάτι που στέκεται μόνο του, είναι αυτό που είναι. Βέβαια, ένα και μόνο κομμάτι σας ακούγεται σαν mini δίσκος και το “The Quiet Observer” κάνει πολύ καλά τη δουλειά του. Πόσο δύσκολο είναι να διαχειριστείς αυτές τις ισορροπίες;
    Νομίζω ότι πολύ καλός δίσκος είναι αυτός που δεν έχει ούτε μία μέτρια στιγμή και δεν θέλω να έχω τίποτε άλλο στο μυαλό μου εκτός απ’ αυτό. Ικανοποιούμαι πολύ δύσκολα και απορρίπτω αρκετό υλικό που γράφω. Μερικές φορές, όταν γράφεις μουσική φτάνεις σ’ ένα σημείο όπου αμφιταλαντεύεσαι για την ποιότητα τού υλικού σου και, συνήθως, όταν το αφήνεις να «ωριμάσει» η αβεβαιότητά σου επιβεβαιώνεται. Το αποδεχόμουν αυτό στο παρελθόν αλλά, πλέον, ξεφορτώνομαι κατευθείαν ό, τι δεν μου κάθεται καλά. Χρειάζομαι να έχω αυτή τη διαίσθηση ότι κάτι είναι καλό, και όταν αυτή λείπει, δύσκολα πρόκειται να προκύψει κάτι σωστό σε μεταγενέστερο στάδιο.

    Διάβασα ότι εμπνεύστηκες το τραγούδι τού split από μία ταινία τού Gaspar Noé, το “Enter the Void”. Μπορείς να μας πεις πώς προέκυψε; Δεν έχω δει την ταινία και πάντα μου παρακινούσατε το ενδιαφέρον έτσι ώστε να ψάξω πράγματα με τα οποία σχετίζεστε. Είναι αυτή η μέγιστη ικανοποίηση που μπορείτε να πάρετε, το να «ωθείτε» τον κόσμο να ανακαλύψει τις τέχνες γενικότερα;
    Δεν ωθούμε κανέναν, απλά κάνουμε προσφορές. Μπορείς να τις πάρεις, μπορείς και όχι. Μπορείς να διαβάσεις τους στίχους μας, να σκεφτείς πάνω στα θέματα στα οποία αναφερόμαστε και εάν ανακαλύψεις νέες ιδέες ή καλλιτέχνες μέσα απ’ αυτούς, αυτό είναι υπέροχο. Αλλά είσαι, επίσης, ευπρόσδεκτος να έρθεις απλά να πιεις τη μπύρα σου, να κάνεις headbanging και να παρασυρθείς από τη δύναμη της μουσικής... δεν χρειάζεσαι αυτή την πνευματική πλευρά γι’ αυτό. Για μένα, προσωπικά, πάντα μου κέντριζαν το ενδιαφέρον καλλιτέχνες που θα με αντέμειβαν εάν τους έψαχνα λίγο παραπάνω... αυτοί που έχουν κάτι παραπάνω να προσφέρουν, που σου ανοίγουν νέες πόρτες για νέα μέρη. Εάν αφεθείς σε αυτή τη «διαδικασία», τότε μπορείς να ανακαλύψεις μια νέα διάσταση ως προς την εκτίμηση της τέχνης. Όταν αγαπώ τη μουσική μιας μπάντας και διαβάζω τους στίχους της, μπορεί να κατευθυνθώ και στις δύο πλευρές: μπορεί να εκτιμήσω την ίδια τη μουσική ακόμη περισσότερο ή να καταστραφεί η όλη εμπειρία. Μερικές φορές, σαφώς, η άγνοια είναι ευτυχία, χα, χα.

    Ο κύκλος τού “Pelagial” έχει κλείσει, ο δίσκος θεωρείται, ήδη, ένας από τους καλύτερούς σας και δείχνετε να συμμερίζεστε αυτή την άποψη, μιας και τον παίζατε ολόκληρο στην περιοδεία του. Τι μπορούμε να περιμένουμε από τον επόμενό σας δίσκο και πότε σκέφτεστε να τον κυκλοφορήσετε;
    Όπως ανέφερα και πριν, έχω ήδη γράψει κάποια κομμάτια, όπως επίσης και ο άλλος μας κιθαρίστας, ο Damo. Όταν τελειώσουμε αυτή την περιοδεία, θα προβάρουμε όσο το δυνατόν περισσότερο και θα δουλέψουμε πάνω στον επόμενό μας δίσκο. Θα δούμε που θα μας οδηγήσει αυτό το ταξίδι. Θα είναι μία πιο συλλογική προσπάθεια σε σχέση με το “Pelagial”, το οποίο το έγραψα εξ ολοκλήρου μόνος μου. Ανυπομονώ να δω τι θα γίνει, η τωρινή σύνθεση της μπάντας απραρτίζεται από εξαιρετικούς μουσικούς και είμαι ενθουσιασμένος να δω τι θα φέρουν στο τραπέζι. Σίγουρα τελειώσαμε με το “Pelagial”, έχουμε δώσει πάνω από 250 συναυλίες για το δίσκο και είναι εκπληκτικό που εξακολουθεί να «λειτουργεί» ακόμη. Ήρθε η ώρα, όμως, για κάτι καινούριο, που θα κρατήσει σε εγρήγορση τόσο το δικό μας ενδιαφέρον, όσο και των οπαδών μας.

    Αυτή σας η περιοδεία έχει 27 dates σε, σχεδόν, ένα μήνα και η συναυλία της Αθήνας είναι η προτελευταία του. Πώς πήγε μέχρι τώρα; Μπορούμε να περιμένουμε όλη αυτή την ένταση τού tour, συσσωρευμένη σε μία βραδιά έτσι ώστε να γραφτεί ένας θριαμβευτικός επίλογος; Οι Solstafir δεν θα είναι μέρος της βραδιάς, οπότε να περιμένουμε μεγαλύτερο setlist ή κάποιες εκπλήξεις;
    Ας ελπίσουμε ότι, ναι! Είμαστε λίγο κουρασμένοι τώρα, δεν είχαμε ούτε μία μέρα κενή το τελευταίο εικοσαήμερο. Παράλληλα, όμως, είμαστε ενθουσιασμένοι διότι το tour ήταν αρκετά επιτυχημένο και σύντομα θα είμαστε σπίτια μας. Παίζαμε μόνο 40’-45’ όσο ήταν και οι Solstafir μαζί μας, οπότε, σίγουρα θα προσθέσουμε κάποια επιπλέον κομμάτια για εσάς, όπου πιθανότατα θα παίξουμε 60’-70’. Επί σκηνής θα παρουσιαστούμε μ’ ένα μεγαλύτερο line-up. Θα είμαστε εφτά, μαζί με την ελληνικής καταγωγής Δαλάι Θεοφιλοπούλου στο τσέλο και την Irakli Mamrikishvili, στο πιάνο, από τη Γεωργία, οι οποίες πρώτη φορά μας πλαισιώνουν επί σκηνής, σ’ αυτό το tour. Επομένως, το setlist θα είναι προσανατολισμένο κυρίως στα πιο βαριά κομμάτια μας που δίνουν έμφαση στο πιάνο και στα έγχορδα. Η τελευταία μας συναυλία στην Αθήνα ήταν πολύ καλή, οπότε είμαστε ενθουσιασμένοι που επιστρέφουμε!