1996: Slayer, Saxon, Blind Guardian, Rage, Nightfall, Fatal Morgana / Paradise Lost

Και όπως ο Bob Katsionis παίζει στα πλήκτρα τις πρώτες νότες των Fatal Morgana, ξεκινάει κι επίσημα το πρώτο ελληνικό heavy metal festival, στην αποβάθρα 3 στο λιμάνι του Πειραιά, τη Παρασκευή 12 Ιουλίου 1996. Ήταν τότε που η εξαιρετική prog μπάντα του Λεωνίδα Χατζημιχάλη είχε ταράξει τα underground ύδατα με το "Access : Quietus" demo, και ούτε οι ίδιοι δεν θα είχαν φανταστεί καλύτερο promotion για να παρουσιάσουν τη δουλειά τους σε χιλιάδες μεταλλάδες, κάτω από μεγαθήρια του χώρου. Τους διαδέχθηκαν οι πιο φτασμένοι στην ελληνική σκηνή, οι Nightfall, στο μεταίχμιο δύο διαφορετικών τους εποχών, αυτών του “Athenian Echoes” και του “Lesbian Show”. Πρώτο ξένο όνομα EVER, οι Rage, όταν ακόμα αφορούσαν μεγάλη μερίδα του κοινού και δεν είχαν κορεστεί, όπως και δισκογραφικά ("Lingua Mortis", "End of All Days") θεωρούνταν ένα από τα καμάρια του ευρωπαϊκού power metal. Η αγάπη των Ελλήνων για αυτόν τον ήχο, αλλά και το στίγμα που άφησε εκείνη τη εποχή, μαρτυρά στην εμφάνιση των Blind Guardian που ακολούθησε, όταν οι Γερμανοί βάρδοι βρίσκονταν στον αστερισμό του αριστουργηματικού "Imaginations from the Other Side" και έβλεπαν το όνομά τους, μήνα με το μήνα, να διογκώνεται. Αυτή θεωρείται και μία από τις εμφανίσεις που έμπασαν τη μουσική των BG στη καρδιά των Ελλήνων. Η αρχική ανακοίνωση αφορούσε τους Motörhead ν' ακολουθούν και να βάζουν φωτιά στο festival που αγκαλιάστηκε από τη δίψα των Ελλήνων για τέτοιες διοργανώσεις, έλα όμως που αντικαταστήθηκαν από τα φιλαράκια τους τους Saxon, κάτι που έπιασε πολλούς προ εκπλήξεως την ακριβώς ίδια στιγμή που το festival ήταν εν εξελίξει, καθώς βρισκόμαστε ακόμα σε προ-internet εποχές και η έννοια πληροφορία είχε άλλη υπόσταση. «Ρε 'σεις, ο Lemmy είναι αυτός ο ασπρομάλλης;» και ο Biff σφυράει το λάκτισμα της επίθεσης, με τα υπόλοιπα γερόσκυλα του πολέμου να μαζεύουν κεφάλια που ξεβιδώθηκαν από το headbanging. O επίλογος γράφτηκε με αίμα. Ήταν οι Slayer στη πρώτη τους γνωριμία με το ελληνικό κοινό και με τον Jon Dette στα τύμπανα, έπαιξαν υλικό από όλη τη μέχρι τότε δισκογραφία τους, συμπεριλαμβανομένων κάποιων hardcore/ punk διασκευών από το φρέσκο “Undisputed Attitude”. Παραδόξως, την επόμενη μέρα, οι Paradise Lost επί “Draconian Times” θα έχουν θέση σ' ένα billing με ονόματα όπως οι Violent Femmes, The Jesus and Mary Chain, Bad Religion και Dead Moon. Τότε οι shadowkings έπαιξαν και τη διασκευή σε Sisters of Mercy (“Walk Away”). Κάπως έτσι, έμεινε στην ιστορία το Rock of Gods, το πρώτο heavy metal festival, αλλά και προπομπός του Rockwave...

1997: Megadeth, Bruce Dickinson, Grip Inc., Rotting Christ, Dark Nova/ The Sisters of Mercy

Aφού το εγχείρημα πέτυχε, το Rockwave συνεχίζεται στο γήπεδο του Απόλλωνα με ένα ακόμη τριήμερο, με την τελευταία μέρα (11 Ιουλίου) να ασχολείται με το metal. Αρχή με τους Dark Nova και τους Rotting Christ, με αμφότερες τις μπάντες να διαδίδουν τ' όνομα τους σ' ένα κοινό που πολύ πιθανό πιο πριν να μην τους γνώριζε ή να μην είχε ακούσει τη μουσική τους. Αφού πέρυσι οι Έλληνες thrashers είδαν Slayer, τώρα συμπληρώνουν το νοητό puzzle απολαμβάνοντας τον Dave Lombardo ως μέλος των Grip Inc., στη περιοδεία για το “Νemesis” album. Βέβαια, δεν ήταν μόνο οι fans που τον καμάρωναν, αλλά και ο Bruce Dickinson από τα παρασκήνια, ο οποίος ήταν εκεί για να επαληθεύσει το μεγαλείο του comeback της χρονιάς, του “Accident of Birth”, έχοντας δίπλα του μία άλλη γνώριμη φυσιογνωμία, αυτή του Adrian Smith. Tα Iron Maiden κομμάτια που ακούστηκαν εκείνη την ημέρα ήταν τα “2 Minutes to Midnight”, “The Prisoner”, “Run to the Hills” και “Flight of Icarus”. Δισκάρα, όμως, ήταν και το “Cryptic Writings” των headliners Megadeth, στην παρθενική τους εμφάνιση επί ελληνικού εδάφους. Έπαιξαν τον μισό δίσκο, τα περισσότερα goldies και έκλεισαν με το “Anarchy in the U.K.” των Sex Pistols, κάτι που σίγουρα δεν θα ξαναδούμε να κάνει ο αναγεννημένος χριστιανός Dave Mustaine... Nα επισημάνουμε ότι τη προηγουμένη, πολλοί από τον μεταλλόκοσμο έκαναν γούστα με την headline εμφάνιση των The Sisters of Mercy.

1999: Manowar, Mercyful Fate, Sodom, Immortal, Nightfall, Exhumation, Horrified

Το Rockwave του 1998 ναι μεν ήταν τετραήμερο, αλλά δεν είχε ούτε μία metal μπάντα. Το 1999, στο εθνικό αθλητικό κέντρο Άγιος Κοσμάς, η πρώτη από τις συνολικά τέσσερις μέρες (Δευτέρα 12 Ιουλίου) είχε ένα υπέροχο metal line- up, που ξεκινούσε με τρία συγκροτήματα που αντικατόπτριζαν σε μεγάλο βαθμό την εικόνα του ελληνικού extreme ήχου στα late '90s: Horrified, Exhumation και Nightfall. Αλησμόνητη είναι η εμφάνιση των Immortal στα πλαίσια της προώθησης του “At the Heart of Winter”. At the heart of... summer, όμως, το corpsepaint έλιωνε στα πρόσωπα του Abbath και της παρέας του, με αποτέλεσμα να συζητιέται μέχρι σήμερα από όσους ήταν εκεί. Από τότε μας χρωστάνε άλλη μία συναυλία, κάτι που μάλλον δεν θα γίνει ποτέ βάσει των τελευταίων γεγονότων που οδήγησαν στη διάλυση τους. Black metal, αλλά με μία διαφορετική έννοια, από τους Γερμανούς Sodom του πολύ καλού “Code Red”, ενώ η τελευταία Mercyful Fate εμφάνιση στη χώρα μας, πραγματοποιήθηκε με φόντο τη δισκάρα “9” και ήταν το damage control για μία άλλη ατυχέστερη στιγμή τους στο Ρόδον πριν μερικά χρόνια, όταν ο King Diamond αδυνατούσε να τραγουδήσει. Μας λείπουν πολύ. Τέλος με τους Manowar, σε μία εμφάνιση που ακόμα συζητείται με ανάμεικτα συναισθήματα. Η απόδοση τους όσο έπαιζαν ήταν εξαιρετική (ειδικά ο Eric Adams), αλλά σπατάλησαν πολύ χρόνο κάνοντας όσα κάνουν συνήθως στα live τους (ομιλίες, παιχνίδια με οπαδούς, κλπ), επικεντρώθηκαν στα πιο rock 'n roll κομμάτια τους αφήνοντας έξω τα περισσότερο επικά, παίζοντας συνολικά μόλις 12, ενώ η ατάκα του DeMaio όταν έπεσε το ρεύμα ότι «αυτή η γαμημένη πόλη δεν μπορεί ν' αντέξει την ενέργεια των Manowar», μνημονεύεται σήμερα ως γραφική και ατυχής...

2000: Dream Theater, In Flames, Septic Flesh, On Thorns I Lay

Το πρώτο Rockwave της νέας χιλιετίας πραγματοποιείται στο οικολογικό πάρκο της λεωφ. Δημοκρατίας και αφιερώνει τη τρίτη και τελευταία του μέρα (Παρασκευή 14 Ιουλίου) στο heavy metal. Ευτυχισμένοι οι fans, ζούσαν και ανέπνεαν για την επιστροφή των Iron Maiden στις ελληνικές σκηνές, έχοντας το φοβερό “Brave New World” στις αποσκευές τους, αλλά ο συνήθης ακροβάτης Janick Gers έσπασε το χέρι του λίγες μέρες πριν, με αποτέλεσμα οι Βρετανοί κολοσσοί ν' ακυρώσουν οποιαδήποτε προγραμματισμένη εμφάνισή τους. Ως αντίδωρο, οι αναγκαστικά headliners Dream Theater έκλεισαν με το “The Trooper” ένα υπερπλήρες setlist, σε μία εποχή που η αμερικάνικη prog metal μπάντα βρισκόταν στο ζενίθ της δημοτικότητας της με το επιτυχημένο "Metropolis Pt. 2: Scenes from a Memory". Πιο πριν, οι πεινασμένοι (και δικαιολογημένα ξενερωμένοι) fans έζησαν τη μοναδική εν Ελλάδι εμφάνιση των In Flames η οποία ήταν τόσο καλή που 15 χρόνια μετά εξακολουθεί να πριζώνει τους οπαδούς των Σουηδών στο να ζητούν την επιστροφή τους με οποιονδήποτε δυνατό τρόπο στη χώρα μας (το 2004 στο Athens Open Air όλοι θυμάστε τι συνέβη). Την ημέρα άνοιξαν 2 ελληνικές μπάντες που με τις νέες τους δουλειές είχαν κάνει αίσθηση εκείνη την εποχή: οι Septic Flesh με το “Revolution DNA” και οι ιδιαίτεροι On Thorns I Lay με το “Future Narcotic”.

2001: Judas Priest, Megadeth, Cradle of Filth, Savatage, Rotting Christ, Less Than Human

Rockwave, πράξη πέμπτη: ποδηλατοδρόμιο OAKA. Μπόμπα το metal line-up της 1ης Ιουλίου με τους καυτούς Θεσσαλονικιούς Less Than Human ν' ανοίγουν την ημέρα, για ν' ακολουθήσουν οι Rotting Christ επί "Khronos". Περίεργη η σύνθεση με την οποία εμφανίστηκαν οι Savatage σε μία εποχή που έκλεινε ένας μεγάλος κύκλος με το “Poets and Madmen”: oι Damond Jiniya (φωνή) και Jack Frost (κιθάρες) πλαισίωναν τις παλιοσειρές Oliva, Middleton, Caffery και Plate, αλλά η αγάπη του κόσμου ήταν για ακόμη μία φορά έκδηλη γι' αυτή τη τεράστια μπάντα, ασχέτως με ποια μορφή εκφράζεται. Όσο για τους Cradle of Filth που ακολούθησαν, βρίσκονταν στη καλύτερή τους φάση έχοντας ακόμα στην αγορά το υπερεπιτυχημένο “Midian” και χάρισαν ένα γεμάτο show που περιλάμβανε και κάποιες αλησμόνητες χορεύτριες. Σε περίεργη φάση και οι Megadeth που είχαν κάνει το «μία κρύο- μία ζέστη» “The World Needs a Hero”, αλλά όταν πατάνε το πόδι τους στη σκηνή, οι Mustaine and co. είναι εγγύηση. Όταν τελειώνεις την εμφάνιση σου με "Symphony of Destruction", "Sweating Bullets", "Peace Sells" και "Holy Wars... The Punishment Due", ξέρεις ότι έχεις φύγει νικητής. Ώρα για την παρθενική συναυλία των Judas Priest στη χώρα μας, λίγο πριν τη κυκλοφορία του δεύτερου και οριστικού Tim “Ripper” Owens album τους, του μέτριου προς καλού “Demolition”. Εν τέλει, τα live albums που τον είχαν ακούσει οι οπαδοί να ερμηνεύει με μεγάλη επιτυχία τα απλησίαστα κατορθώματα του Rob Halford, μόνο ψέμματα δεν είπαν. O Owens ήταν η τέλεια μεταγραφή και εκείνο το βράδυ κέρδισε πολλούς fans και έκλεισε τα στόματα ξεροκέφαλων επικριτών. Βέβαια, λίγα χρόνια μετά όλοι θα έπαιρναν αυτό που ζητούσαν: την επιστροφή του Metal God...

2004: Judas Priest, Nightwish, Queensrÿche, Nightfall/ W.A.S.P., Gamma Ray, Soulfly, Dark Tranquillity, Firewind

… η οποία επικυρώθηκε με μία αξέχαστη headline εμφάνιση στο νέο (και τελικά μόνιμο) σπίτι του Rockwave festival, το Terra Vibe, την ημέρα που η Εθνική Ελλάδος προκρίθηκε στα προημιτελικά του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος ποδοσφαίρου, το οποίο, ως γνωστόν, κατέκτησε. Oι Judas Priest για πρώτη φορά με τον Rob Halford στα έμπροσθεν για τους Έλληνες fans και το παραλήρημα μπορεί να συγκριθεί μόνο με συγκεκριμένα παραπλήσια μεγέθη (Metallica στη Ριζούπολη, επιστροφή Dickinson, Sabbath το '05). Και να σκεφτείτε ότι αυτός ΔΕΝ ήταν ο καλύτερος Halford που έχουμε ακούσει σε ελληνικό date. Εν πάσει περιπτώσει, των Priest προηγήθηκαν οι Νightwish στο παρθενικό τους ελληνικό show, ακριβώς πάνω στην εποχή που έγιναν οι metal superstars της Ευρώπης, δηλαδή όταν κυκλοφόρησαν το best- seller “Once” που σύντομα θα καταφέρει να γίνει χρυσό ακόμα και στη χώρα μας, ενώ το single “Nemo” έφτασε σε σημείο να προβάλλεται στο prime time του Mad TV! Για κάποιους, βέβαια, όλα αυτά δεν σήμαιναν κάτι, γιατί είχαν δει τους Queensrÿche να παρουσιάζουν ζωντανά τον σπουδαίοτερο concept metal δίσκο όλων των εποχών, το “Operation: Mindcrime”, μαζί με τη Pamera Moore, δύο χρόνια πριν το επαναλάβουν στο Gagarin, έστω και κάπως κουτσουρεμένα παρέα με το sequel του. Την ημέρα άνοιξαν οι Nightfall σε μία εποχή που ήταν πραγματικό supergroup: Γιώργος Κόλλιας (τύμπανα), Bob Katsionis (κιθάρες, πλήκτρα), Γιώργος Μπόκος (κιθάρες), και φυσικά ο Ευθύμης Καραδήμας στη φωνή. Μισό χρόνο μετά θα κυκλοφορήσουν το "Lyssa - Rural Gods and Astonishing Punishments", πριν σωπάσουν δισκογραφικά για μπόλικα χρόνια.

Μία μέρα πριν, ο Έλληνας metalhead έγινε μάρτυρας μίας γεμάτης μέρας. Την αρχή έκαναν οι Firewind σε μία περίοδο που τότε έχτιζαν βήμα- βήμα το όνομα τους και ήταν ακόμη άγνωστοι σε μεγάλη μερίδα του κοινού. Τραγουδιστής τότε ήταν ο Chitral Somapala! Σωστός αστακός έγινε ο συμπαθής Mikael Stanne των Dark Tranquillity, οι οποίοι Σουηδοί παρά την αφόρητη ζέστη έδωσαν ένα καλό show. Σε πολύ καλή φόρμα οι Soulfly του Max Cavalera, όταν δηλαδή είχαν κάνει το επιτυχημένο “Prophecy” και ο κόσμος είχε πλέον στραφεί σ' αυτούς, έχοντας παραγκωνίσει πια σε μεγάλο βαθμό τους Sepultura. Κανονικά, σειρά είχαν οι Running Wild, αλλά όλοι ξέρουμε πως ο αρχικαπετάνιος Rolf Kasparek είναι μυστήριο... καράβι, συνεπώς τους αντικετέστησαν άμεσα οι πάντα αποτελεσματικοί Gamma Ray του power metal πατριάρχη Kai Hansen, χαρίζοντας τον τέλειο συνδυασμό «ήλιος και χαμόγελο». H βραδιά θα ολοκληρωθεί μ' ένα πολύ μεγάλο απωθημένο του ελληνικού κοινού, τους W.A.S.P., οι οποίοι εκείνη την εποχή είχαν κάνει κι έναν πολύ καλό δίσκο, το "The Neon God: Part One - The Rise". Ίσως και η καλύτερη εμφάνιση τους επί ελληνικού εδάφους από τις πολλές που ακολούθησαν, ή μήπως ήταν η ανυπομονησία και η λαχτάρα του κόσμου να τους δει, που δεν «έπιασε» τα προηχογραφημένα και τα playback σημεία για τα οποία κατηγόρησε τη μπάντα του Blackie Lawless κατ' εξακολούθηση στο μέλλον;

2005: Marilyn Manson/ Black Sabbath, Velvet Revolver, Black Label Society, Wastefall/ Slayer, Accept, Candlemass, Dismember, Order of the Ebon Hand/ Twisted Sister, Dio, Anthrax, Katatonia, Zyklon, Ολέθριο Ρήγμα

Στη καρδιά της δεκαετίας έχουμε το εκκωφαντικότερο metal line- up στην ιστορία του θεσμού, ενώ, αν θυμάστε, μεγάλη κουβέντα είχε γίνει τότε για τα δύο... κύματα του festival. Nα όμως με το ικανοποιητικό αυτό billing, σε συνδυασμό με το αντίστοιχο περσινό, έσβησε οριστικά η δίψα που δημιούργησαν οι κενές χρονιές 2002 και 2003, παρόλο που το '02 έγιναν οι απανωτές συναυλίες των Bruce Dickinson και Motörhead στον Λυκαβηττό. Επιστροφή τώρα στο 2005 και στο πρώτο κύμα, όπου τη πρώτη ημέρα είδαμε την μοναδική ελληνική συναυλία του εκκεντρικού Marilyn Manson σε μία μάλλον ρουτινιάρικη εμφάνιση για τον ίδιο και το επιτελείο του, αλλά ένα 24ωρο μετά ο χρόνος πάγωσε με το αυθεντικό line- up των Black Sabbath, δηλαδή την ίσως σημαντικότερη συναυλία που έγινε από πλευράς heavy metal μέσα στα '00s. Ήταν το Μαύρο Σάββατο της 25ης Ιουνίου και είχε προηγηθεί μία φοβερή εμφάνιση των Iron Maiden στον ίδιο χώρο τέσσερις μέρες πριν... Ξεκίνημα με τους newcomers Wastefall του συγκλονιστικού “Soulrain 21” και η υπόλοιπη ημέρα ήταν ένα όνειρο στο οποίο πρωταγωνιστούσαν οι πρωτιές και οι θεοί της κιθάρας. O Zakk Wylde είδε για πρώτη φορά τι εστί ελληνικό κοινό και φτηνή ελληνική μπύρα, καθώς οι Black Label Society διέλυαν τους ακριβούς ενισχυτές τους μετά από μία πολύ καλή εμφάνιση. Οι Velvet Revolver του Slash, του Duff και του Matt προωθούσαν το φοβερό ντεμπούτο τους “Contraband” και ήταν ό,τι κοντινότερο σε Guns 'n Roses είχαμε δει τότε εμείς τα πιτσιρίκια, αλλά κανείς δεν περίμενε το δέος και την ανατριχίλα που μας περίμεναν λίγο μετά. Όταν τα πάντα θα σκοτείνιαζαν και ο Ozzy αρχίζει να παρακινεί από την άκρη της σκηνής το διψασμένο κοινό του και το bass intro του “NIB” ακολουθεί. Οι αυθεντικοί Black Sabbath, οι ακριβώς τέσσερις άνθρωποι που πριν 35 χρόνια έπλασαν ό,τι αυτή τη στιγμή αποκαλούμε “metal”, ήταν ολοζώντανοι μπροστά μας. Και μόνο η ζάλη αυτής της σκέψης επισκίασε οποιαδήποτε ανάμνηση από όσα ακολούθησαν τα επόμενα 80 λεπτά, αλλά ας αρκεστούμε στους αναμμένους αναπτήρες όχι για χάρη κάποιας αγαπησιάρικης μπαλάντας, αλλά για το σημείο μηδέν της μουσικής που παρακολουθούμε: το “Black Sabbath”.

Το δεύτερο κύμα αναμενόταν άκρως εκρηκτικό. 8 Ιουλίου και μία ιστορική black metal μπάντα της χώρας, οι Order of the Ebon Hand, δίνουν το έναυσμα για το metal party που θ' ακολουθήσει, και το '90s crescendo συνεχίζεται με τους Σουηδούς deathsters Dismember που ζέσταναν τα moshpits. Μοshpits που μπορεί και μία doom metal μπάντα να δημιουργήσει, ιδίως αν αυτή λέγεται Candlemass που τότε τα είχε ακόμα καλά με τον μισότρελο Messiah Marcolin, και με τους λευκούς σταυρούς της επί σκηνή έκανε αυτό που ήξερε ακόμα να κάνει καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο σ' αυτό το ιδίωμα. One- off reunion tour των Accept με τον Udo Dirkschneider στη φωνή, κάτι που όπως όλα δείχνουν δεν θα ξαναδούμε, αλλά ας όψεται η σημερινή τους εκδοχή με τον Mark Tornillo στη θέση του ξανθού frontman. Τι λέγαμε πριν για moshpits; SLAAAAYYEEEEER. Αυτό. Η πρώτη του Dave Lombardo με την ανίερη τετράδα για τους Έλληνες fans και αφού μέχρι τη μέση ασχολήθηκαν μία με τα παλιά, μία με τα “God Hates...”/ “Diabolus...”, η συνέχεια επιφύλασσε τη κόλαση των “Dead Skin Mask”, “Hell Awaits”, “Chemical Warfare”, “Seasons in the Abyss”, “Postmortem”, “Raining Blood”, “South of Heaven”, “Mandatory Suicide” και “Angel of Death”. Monarchs to the kingdom of the dead...

H επόμενη μέρα πήγε ως εξής: ο Απάτσι ηγείται των Ολέθριο Ρήγμα σε μία ικανοποιητική εμφάνιση, οι Zyklon αφορούσαν μόνο τους οπαδούς τους και μάλλον ξεχάστηκαν στη λήθη του χρόνου, και οι Κatatonia ήπιαν για να ξεχάσουν τον ήλιο που τους μαστίγωνε και κατάπινε το σκοτάδι του εξαιρετικού υλικού τους. Οι Anthrax επιτέλους καταφέρνουν να παίξουν για τους Έλληνες φίλους τους μετά τη περσινή απάτη του Athens Open Air και διασκευάζουν το “A New Level” για τον σχετικά πρόσφατα δολοφονημένο Dimebag, και σειρά έχει ο μέντορας του Joey Belladonna (νεοϋορκέζικη μαφία), o αείμνηστος Ronnie James Dio, σε μία καλή εμφάνιση που όμως δεν μνημονεύεται όσο αυτή του 2003 στο Ark ή οι αντίστοιχες των Heaven and Hell κάποια χρόνια μετά... Αναφέραμε λίγο πιο πάνω τη λέξη party, αλλά νομίζουμε πως ταιριάζει καλύτερα στους headliners της 9ης Ιουλίου, τους απολαυστικούς (κι αυθεντικούς) Twisted Sister που έδωσαν τη πρώτη τους συναυλία στην Ελλάδα και έκτοτε μας έκαναν να τους παρακαλάμε για πολλές ακόμα, έστω και χωρίς νέο album. ΄Οπως έγραψε κι ένας αναγνώστης στη στήλη των γραμμάτων στο Metal Hammer της εποχής: «Βρείτε μου κάρτα διαρκείας να τους βλέπω κάθε εβδομάδα!»

2006: Guns 'n Roses, Star Star/ Twisted Sister, Celtic Frost, Crimson Glory, Moonspell

To fest είναι πλέον εδραιωμένο στο Terra Vibe, αλλά το line- up είναι αισθητά φτωχότερο από πέρυσι. Ακόμα κι έτσι, μας επισκέφθηκαν κάποια μεγάλα απωθημένα. 10 Ιουλίου, ο Axl Rose συστήνει στο ελληνικό κοινό τους σύγχρονους Guns 'n Roses, κι έτσι μία νέα γενιά μπορεί να πει ότι είδε κάποια μορφή Guns 'n Roses, καθώς η πρώτη και προηγούμενη φορά τους ήταν το 1993 επί "Use Your Illusion". Γεμάτο show, ο Axl σε καλή μέρα, extra τυράκι η συμμετοχή του Izzy Stradlin ως guest σε μερικά κομμάτια που μετρίασε εν πολλοίς τα παράπονα έλλειψης κλασικών μελών. Τη συναυλία άνοιξε ένα ρεμάλι από τα παλιά, ο Johnny Holiday με τους Star Star του. Punk will roll ya!

Δύο μέρες μετά, ήρθε μία πληρέστερη μέρα, την οποία και άνοιξαν οι πάντα αγαπητοί στο ελληνικό κοινό Πορτογάλοι Moonspell. Μεγάλη αγάπη και οι Crimson Glory, οι οποίοι επέστρεψαν μ' έναν κατεστραμμένο Midnight στη φωνή. Οι Celtic Frost έκαναν το ελληνικό ντεμπούτο τους σβήνοντας πάσα υποψία καλοκαιρινού φωτός, ενώ στα πλάγια της σκηνής ο Fernando Ribeiro των Moonspell ξαναγίνεται 16 ετών! Καπού εδώ κανονικά θα εμφανίζονταν οι W.A.S.P., αλλά η εμφάνισή τους ακυρώθηκε λίγες μέρες πριν, με αποτέλεσμα να περάσουμε κατευθείαν στον headliner, τους πάντα εξαιρετικούς Twisted Sister, οι οποίοι λίγο- πολύ επανέλαβαν το rock 'n roll party της προηγούμενης χρονιάς, κάτι που δύσκολα ενόχλησε κάποιον οπαδό του κλασικού ήχου. Πάντως, στις πρώτες ανακοινώσεις, η διοργανώτρια ανέφερε ως headliners τους The Cult...

2007: Robert Plant, Chris Cornell, Europe/ Heaven and Hell, Dream Theater, Iced Earth, Anathema, Kinetic/ Metallica, Mastodon, My Dying Bride, Dirt Spawn Disease

Εurope! Γιατί όχι; Ένα από τα πλέον ουσιαστικά reunions των τελευταίων 10 ετών πέρασε κι από τη χώρα μας, κι έτσι είδαμε για πρώτη φορά τη μπάντα που συνδέθηκε με το Eurobasket του 1987 και τις βολές του Καμπούρη. Σειρά έχει ο Chris Cornell σε solo James Bond διάθεση, κάπως μακριά από την εικόνα του μαλλιά screamer που έχτισε στα '90s ως frontman των σπουδαίων Soundgarden. Κανένα απολύτως πρόβλημα. Μία άλλη, ακόμη σπουδαιότερη, φωνή μίας ολόκληρης εποχής που προσπαθεί να ξεκολλήσει την συνείδηση του κόσμου από το παρελθόν της, είναι αυτή του Robert Plant των Led Zeppelin. Ο Plant έφερε ήχους, γεύσεις, οσμές από την Βόρεια Αφρική και ανακάτεψε τους μυστηριώδεις τελευταίους του προσωπικούς δίσκους με κάποιες προσεκτικές επιλογές από το ένδοξο Zeps παρελθόν του, φέρνοντας τα στα σημερινά του μέτρα. Τεράστιος.

Δύο μέρες μετά η κατάσταση σκληραίνει, και παρελαύνουν κάποια λατρεμένα ονόματα του Έλληνα metalhead στη σκηνή του Rockwave. Τη μέρα ανοίγουν οι Kinetic παίζοντας με το που ανοίξουν οι πόρτες, και η κατάσταση αρχίζει να σταθεροποιείται με την εμφάνιση των γνώριμων Anathema. Oι Iced Earth έδωσαν τη μοναδική τους ελληνική εμφάνιση με τον Tim “Ripper” Owens στα φωνητικά, ο οποίος δεν έλεγε να λιώσει με το δερμάτινο που φορούσε μέσα στο κατακαλόκαιρο. Πάντως, ήταν εξαιρετικοί. Οι Dream Theater βρίσκονταν σε μία από τις πιο σκοτεινές τους περιόδους, όπου τα albums τους δεν ήταν της απαιτούμενης ποιότητας. Όμως, το εκτόπισμα του ονόματος και των αναμφισβήτων δυνατοτήτων των μελών και του υλικού τους μπορούν να εγγυηθούν μία ακόμη καλή εμφάνιση. Τέλος, οι Heaven and Hell των Ronnie James Dio, Tony Iommi, Geezer Butler και Vinnie Appice, δηλαδή, guess what, οι Black Sabbath των “Mob Rules” και “Dehumanizer”. Ανατριχίλα για έναν ακόμη καθηλωτικό Dio που έκανε τα γύρω βουνά να τρέμουν, ενώ τα riffs του πατέρα του heavy metal μαζί μ' ένα από τα καλύτερα rhythm sections του ήχου έκαναν την υπόλοιπη Γη να σείεται. ΔΕΟΣ.

Άλλες δύο μέρες μετά, για μία ακόμη σημαντική μέρα στην συναυλιακή ιστορία του heavy metal στην Ελλάδα. Ζέσταμα με τους φερέλπιδες Dirt Spawn Disease, αλλά η διάθεση πέφτει απότομα με τους σπαρακτικούς My Dying Bride και την μελαγχολική φιγούρα του Aaron να γονατίζει στην σκηνή. Ακολουθούν οι Mastodon εποχής “Blood Mountain”, αλλά ο αταίριαστος ήχος τους σε ανοικτό χώρο δεν τους βοήθησε να τους κατανοήσει το ανυπόμονο για τους headliners κοινό. Καιρός, λοιπόν, να ζήσουν οι τελευταίες γενιές Ελλήνων μεταλλάδων την μεγαλύτερη metal μπάντα του κόσμου, ζωντανά στη χώρα μας. Είχαν ήδη περάσει 8 χρόνια από τη συναυλία στo γήπεδο του Απόλλωνα, οι Metallica από τότε είχαν περάσει πολλά και πλέον, με τον Robert Trujillo στο μπάσο, απέπνεαν υγεία, ετοίμαζοντας εκείνη την εποχή το “Death Magnetic”. Η συναυλία τους ήταν εκπληκτική, διήρκησε 2,5 σχεδόν ώρες, ενώ εξαιρετική ήταν και η επιλογή κομματιών (“Fuel”, “...And Justice for All”, “Disposable Heroes”, “Τhe Memory Remains”, “Οrion”, “Battery”, “Whiplash”, κ.ά.). Εντύπωση έκανε η παραγκώνιση του “St. Anger”. Αυτό ήταν και το μοναδικό Rockwave που όλες του οι ημέρες ενδιέφεραν το hard rock/ metal κοινό.

2008: Judas Priest, Within Temptation, Carcass, Cavalera Conspiracy, Opeth, Morbid Angel, Innerwish, Insidead, Universe217

Το Rockwave προσθέτει για πρώτη φορά τη μικρότερη, Vibe stage και αφιερώνει την 9η Ιουλίου στο heavy metal μ' ένα δυνατό line- up. Εν αρχή με τρεις εξαιρετικές ελληνικές μπάντες με παντελώς διαφορετικό ύφος μεταξύ των. Με τον πρωινό καφέ οι μοναδικοί Universe217, των οποίων το παντελώς προσωπικό doom ύφος που τότε άρχισε να ανοίγει τα μαύρα φτερά του εκτιμήθηκε από τους μετρημένους metalheads που είχαν φτάσει στον χώρο. Οι Insidead όταν ήταν ακόμα σε demo στάδιο έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό, και απέδωσαν επιτυχημένες Sepultura και Metallica διασκευές. Οι ιστορικοί Innerwish ανάμεσα σε “Inner Strength” και “No Turning Back” χάρισαν headbanging με Maiden-ικά “ω-ω-ω” στο λιοπύρι. Πρώτο ξένο όνομα ήταν οι Morbid Angel στη μεγάλη σκηνή, και μάλιστα σε μία από τις καλύτερες εμφανίσεις τους επί ελληνικού εδάφους. Οι Azagthoth/ Vincent έσκιζαν μία- μία τις σελίδες από τις αιματοβαμμένες βίβλους του αμερικάνικου death metal που έχουν γράψει και τις χάριζαν απλόχερα στο κοινό αποδίδοντας ένα απολαυστικό best- of setlist (αν και περιορισμένο λόγω ώρας), ενώ δυστυχώς αυτή ήταν η τελευταία φορά που τους βλέπαμε με τον Pete Sandoval στα τύμπανα. Ακολουθεί ένας μεγάλος οπαδός των Morbid Angel, ο Mikael Åkerfeldt και οι Opeth του, οι οποίοι επίσης δεν μπορούσαν να παίξουν πολλά κομμάτια, όχι μόνο λόγω ώρας, αλλά και λόγω διάρκειας. Τότε μας παρουσίασαν και το νέο τους line- up, και φυσικά δεν έλειψαν τα καθιερωμένα χωρατά του «Mιχαλάκη» ανάμεσα στα κομμάτια. Επιστροφή στο mosh-pit και οι Cavalera Conspiracy σηκώνουν ένα χωμάτινο νέφος με τις old-school Sepultura επιλογές τους, αλλά και το νέο υλικό που ζεμάταγε. Δεν είναι λίγοι που μιλούν για τη καλύτερη Cavalera-related εμφάνιση των τελευταίων πολλών ετών. Mεγάλη υπόθεση το Carcass reunion στη μικρή σκηνή, στη μοναδική φορά που τους είδαμε με τον Mike Amott στη δεύτερη κιθάρα και σίγουρα επρόκειτο για μία ιστορική συναυλία για πολύ κόσμο. Συγκινητικό και το σύντομο πέρασμα του πρώην drummer τους, Ken Owen. Λίγο πριν την ΄Ελευση των Θεών και παράλληλα με τους Carcass, οι Ολλανδοί Within Temptation στη μεγάλη σκηνή έδωσαν μία ιδιαίτερη αύρα στο fest, από αυτές που λαμβάνουμε σπάνια στο εγχώριο συναυλιακό γίγνεσθαι. Εποχής “The Heart of Everything”, η Sharon Den Adel έκανε ό,τι ήθελε με τη φωνή της, κι εδώ που τα λέμε, θέλει κάμποσα κιλά «καρύδια» για να δίνεις μία τέτοια επιβλητική εμφάνιση μπροστά σ' ένα κοινό που ήρθε σχεδόν αποκλειστικά για ένα συγκεκριμένο σκοπό: Rob Halford και Judas fuckin' Priest. Τέσσερα χρόνια μετά το επιτυχημένο reunion αλλά κι έχοντας μόλις κυκλοφορήσει το αμφιλεγόμενο “Nostradamus”, οι Metal Gods ήρθαν αντιμέτωποι με την αγάπη των οπαδών τους, παρόλο που αντικειμενικά και καθαρά λόγω της μέτριας μέρας του Halford, έδωσαν τη λιγότερο καλή εμφάνιση τους στην Ελλάδα μέχρι στιγμής. Όπως και να 'χει, ακούσαμε "Metal Gods", "Eat Me Alive", "Between the Hammer and the Anvil", "Devil's Child", "Hell Patrol", "Dissident Aggressor", "Rock Hard, Ride Free", "Sinner" και τα πάντα ευπρόσδεκτα hits, μεταξύ πολλών άλλων.

2009: Slipknot, Mastodon, Saxon, Down, Lita Ford, Kylesa, Torche, Εden Demise, God.Fear.None./ Inactive Messiah, Scar of the Sun

29 Ioυνίου και υπό άλλες συνθήκες τώρα θα μιλούσαμε για τη μοναδική φορά που είδαμε τους Mötley Crüe στην Ελλάδα, μία μπάντα που φέτος ρίχνει τους τίτλους τέλους της 34χρονης καριέρας της. Όμως, οι βροχερές καιρικές συνθήκες δεν επέτρεψαν να συμβει αυτό, κι έτσι το απωθημένο των κάμποσων εκατοντάδων glam metal fans στην Ελλάδα... έμεινε απωθημένο. Την ίδια ημέρα θα εμφανίζονταν και οι Monster Magnet, Arch Enemy και Lauren Harris στη μεγάλη σκηνή, ενώ οι W.A.S.P και οι Voivod θα έπαιζαν στη Vibe stage. Στη τελευταία, πρόλαβαν κι έπαιξαν οι ελληνικές μπάντες Inactive Messiah και Scar of the Sun, μπροστά σε μερικές δεκάδες οπαδών που αναγκάστηκαν με την ακύρωση ν' αποχωρήσουν...

Ευτυχώς, την ακριβώς επόμενη μέρα, οι πάντες εμφανίστηκαν όπως είχε προγραμματιστεί. Metalcore/ hardcore πρόλογος made in Greece με τους God.Fear.None και Eden Demise, και στη συνέχεια η ανέλπιστη εμφάνιση δύο ζεστών ονομάτων του σύγχρονου εναλλακτικού σκληρού ήχου, οι Torche και Kylesa. Όμως, ο μέσος Έλληνας metal ακροατής απέδειξε πως δεν είναι ακόμα έτοιμος για κάτι τέτοιο. Στη Vibe stage τα πράγματα είναι πιο απλά, με την επιστροφή της Lita Ford στην ενεργό δράση. Στη μοναδική της ελληνική εμφάνιση, έπαιξε όλα τα γνωστά hits και τραγούδησε το “Close My Eyes Forever” με τον κόσμο. Ξανά μέσα στο κόλπο είναι επιτέλους και οι Down, οι οποίοι επιτέλους εμφανίζονται στη χώρα μας και δη με μία αρχηγική εμφάνιση. Ακόμα σε status supergroup, οι Anselmo/ Keenan/ Brown/ Windstein/ Bower ήταν πραγματικά εκπληκτικοί και με τον σωστό βρώμικο ήχο, ενώ προς τος τέλος jam-αραν με τα φιλαράκια τους, τους Mastodon... Ξανά σε άλλους ήχους και εικόνες, οι πάντα σταθεροί Saxon ηγούνται της Vibe stage, αλλά τους έχουμε συνηθίσει πλέον σε δικά τους headline σε κλειστούς χώρους, οπότε ήταν από τις εμφανίσεις τους που ξεχάσαμε γρήγορα. Οι Mastodon έχουν διπλό δύσκολο έργο: να ανατρέψουν τη κακή τους συναυλιακή φήμη (τουλάχιστον απέναντι στο ελληνικό κοινό), αλλά και να αποδώσουν το απαιτητικό και στριφνό υλικό του instant prog classic “Crack the Skye” που έχουν μόλις κυκλοφορήσει. Η αλήθεια είναι ότι η εμφάνιση τους ήταν σαφώς ανώτερη της προηγούμενης αποδεικνύοντας ότι η μπάντα έχει μεγαλώσει, όμως δεν έχουν φτάσει ακόμα στο επίπεδο που θέτουν οι σταθερά εξαίσιοι δίσκοι τους. Μεγάλο παράπονο για τα επί σκηνής φωνητικά τους, όπως και για τη σχετική στατικότητα τους στο σανίδι... Αντιθέτως, οι Slipknot γεμίζουν – έτσι εννιαμελείς που είναι – τη σκηνή και δεν αφήνουν τίποτα όρθιο. Η μπάντα στη κορυφή του παιχνιδιού της με το επιτυχημένο “All Hope is Gone” album, επανέλαβαν τον χαμό του '05 στο Λυκαβηττό, αλλά ποιος θα μας το έλεγε ότι εκείνη ήταν η τελευταία τους φορά στα μέρη μας με τον αρχηγό Paul Gray;

2010: Metallica, Megadeth, Slayer, Anthrax, Stone Sour, Bullet for My Valentine, Suicidal Angels

To 2010 και το 2011 μπορεί το Rockwave να μην ασχολήθηκε με το metal, πραγματοποιήθηκε όμως το Sonisphere που ήταν από την ίδια διοργάνωση και στον ίδιο χώρο, συνεπώς το αντιλαμβανόμαστε ως ένα (σημαντικότατο, μάλιστα) κομμάτι αυτής της πορείας. Πόσο μάλλον όταν στις 24 Ιουνίου 2010 το απόλυτο αμερικάνικο thrash tour των Big 4 πέρασε από τη χώρα μας. Η αρχή έγινε από την κορυφαία ελληνική thrash metal μπάντα, τους Suicidal Angels, σε μία εποχή που το όνομα τους εξακολουθούσε να μεγαλώνει με γεωμετρική πρόοδο εντός κι εκτός συνόρων. Σοκαρισμένοι από τον χαμό του Paul Gray, οι αδερφοί του στους Slipknot, Corey Taylor και Jim Root, έπαιξαν για πρώτη και τελευταία φορά στην Ελλάδα ως Stone Sour, ωστόσο δεν ήταν μεγάλο το μέρος του κοινού που εκτίμησε το μέγεθος και τη σημασία αυτού του φτασμένου group, από τη στιγμή που εκείνη την ημέρα ήταν καθαρά πριζωμένο για παραδοσιακό thrash. Το ίδιο ισχύει και για μία άλλη σημαντική μπάντα του σκληρού ήχου των τελευταίων 10 ετών η οποία εμφανίστηκε πριν τους Stone Sour, τους Bullet for My Valentine, που επίσης είχαν την ελληνική τους πρωτιά, αν και τ΄όνομα τους απασχόλησε αρκετά τις μικρότερες ηλικίες. Για την ιστορία, αρχικά είχαν ανακοινωθεί οι Mastodon αλλά ακύρωσαν λόγω προβλήματος υγείας του κιθαρίστα Bill Kelliher, όπως και οι Stone Sour είχαν ακυρωθεί το 2007. Στη μικρή σκηνή που στήθηκε αρκετά πίσω από τη καθιερωμένη Vibe Stage, οι Anthrax ήταν απλά απολαυστικοί, παρόλο που το setlist τους δεν διέφερε ιδιαίτερα από το αντίστοιχο του Rockwave μισή δεκαετία πίσω (ελλείψει νέου δίσκου γαρ). Όπως και τότε όμως, επηρεάστηκαν από τον πρόσφατο χαμό ενός άλλου φίλου τους, του Ronnie James Dio, βάζοντας το “Heaven and Hell” ως σφήνα στο “Indians”. Πάσα για τους Slayer στη μεγάλη σκηνή, και δυστυχώς η τελευταία τους φορά με Lombardo και κυρίως Hanneman στην Ελλάδα. Σίγουρα όχι όσο καλοί ήταν το 2005, αλλά... SLAYER. Κάπου εδώ να σημειώσουμε ότι δύο μέρες πριν, το Big 4 πακέτο γύρισε στη Σόφια της Βουλγαρίας το αναμνηστικό DVD της περιοδείας, οπότε το κλίμα ανάμεσα στα μεγάλα ονόματα των συγκροτημάτων ήταν εύφορο μετά από πολλά, πολλά χρόνια... Κεντρική φιγούρα σε καυστικές δηλώσεις και λοιπά σήριαλ, φυσικά, ήταν ανέκαθεν ο Dave Mustaine των Megadeth, ο οποίος είχε κέφια γιατί I) είχε γράψει πέρυσι το πολύ καλό “Endgame” LP, II) επέστρεψε στη μπάντα ο χαμένος του αδερφός, David Ellefson, ΙΙΙ) έκανε τη περιοδεία που, όπως φαίνεται, πάντα ήθελε να κάνει. Όμως, ούτε η εμφάνιση των Megadeth ήταν κάτι το συγκλονιστικό (ειδικά η φωνή του Mega-Dave), αυτό, βέβαια, σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι έλλειψαν τα moshpits και τα sing-alongs σε στίχους, riffs, solos... Σκοτεινιάζει, κάποια ενοχλητικά σύννεφα έχουν συσσωρευτεί στον ουρανό, αλλά ούτε και ο Chuck Norris δεν θα σταματούσε το μένος ενός “Creeping Death”, και έχοντας περάσει ήδη από το ανατριχιαστικό “For Whom the Bell Tolls”, το “Ride the Lightning” ολοκληρώνει με τις σταγόνες από τα προαναφερθέντα σύννεφα τη τριπλέτα του καλύτερου Metallica δίσκου με την οποία επέλεξαν να μας πουν, όπως μόνοι αυτοί ξέρουν, ποιοι είναι οι masters σ' αυτή τη περιοδεία, στο αμερικάνικο thrash, στο αμερικάνικο metal, στο metal. Τι είπες είχε μετά; “Harvester of Sorrow”; “Blackened”; “Breadfan”;!; “Motorbreath!!!!

2011: Iron Maiden, Rotting Christ, Slipknot, Μastodon, Gojira, Moonspell, Nightfall, Virus, Need, Total Riot

Δεύτερη συνεχόμενη χρονιά για το Sonisphere στο Terra Vibe Park, αυτή τη χρονιά μ' ένα πιο ποικιλόμορφο billing, και, φυσικά, μία υπερμπάντα να επισκιάζει τα πάντα. Tην 17η Ιουνίου προλόγισαν οι εγχώριοι tribal metallers Total Riot που ελάχιστοι θυμούνται. Οι Need, πριν το “Orvam”, έλαβαν ένα festival spot που τους αξίζει, παρόλο που μάλλον το κοινό δεν τους αγκάλιασε όπως τους αρμόζει. Αναπάντεχη η επιλογή των Virus για το εν λόγω fest, αν και τότε με το “The Agent That Shapes the Desert” oι κ.κ. Carl- Michael Eide και Einar Olav Sjursø είχαν ετοιμάσει μία αλλόκοτη avart- garde πρόταση που άξιζε προσοχής. Παρ' όλα αυτά, θυμάμαι κάποιον κόσμο να έχει έρθει για χάρη τους, αλλά η πλειοψηφία προτίμησε μάλλον να τους αγνοήσει. Στη μεγάλη σκηνή οι Nightfall συστήνουν τη νέα τους εποχή χωρίς να τους βοηθάει ο ήχος, αλλά σε κάθε περίπτωση φάνηκε η τεχνική κατάρτιση των νέων μουσικών που πλαισίωναν τον Ευθύμη. Πάντα ευπρόσδεκτοι οι Πορτογάλοι φίλοι μας, Moonspell, χωρίς να δίνουν κάποια εντυπωσιακή εμφάνιση (το καταμεσήμερο δεν είναι εξ ορισμού το κατάλληλο setting για ν' ακούσεις μία μπάντα ονόματι Moonspell). Αντιθέτως, οι Gojira στη μικρή σκηνή απέδειξαν γιατί εκείνη την εποχή ήταν στα καλύτερα τους, κάτι που θα επικυρώσει ένα χρόνο μετά η κυκλοφορία του “L' Enfant Sauvage". Oι Mastodon στη μεγάλη σκηνή υπέγραψαν άλλη μία από τις μπόλικες festival εμφανίσεις τους που ο κόσμος αδυνατεί να συγκρατήσει (οπαδοί ή μη), γιατί πολύ απλά το περιβάλλον δεν κολακεύει τη μουσική τους. Ένα κλικ βελτιωμένοι όπως κάθε φορά, και μάλιστα με φοβερό setlist, όμως θα επιμείνουμε πως πρέπει επιτέλους να τους δούμε σ' ένα δικό τους headline show για να εκτιμήσουμε την αξία μίας μπάντας που έχει κερδίσει τις εντυπώσεις στον παγκόσμιο metal χάρτη. Και κάτι τέτοιο δεν επιτυγχάνεται καθόλου εύκολα. Όπως και το '09, τους διαδέχονται οι Slipknot, σε μία από τις πρώτες τους Gray-less εμφανίσεις και μάλιστα με τις κόκκινες φόρμες του πρώτου δίσκου. Ψυχωμένη εμφάνιση που μπορούμε να πούμε πως μας έπιασε κάπως ανυποψίαστους και όσο περνούσε η ώρα αντιλαμβανόμασταν ότι άνετα θα μπορούσαν να σταθούν ως οι headliners της ημέρας. Όπως και το '09... Rotting Christ για τη συνέχεια, στη τιμητική θέση να ηγούνται της μικρής σκηνής, απόδειξη του status που απολαμβάνει πλέον η μπάντα των αδερφών Τόλη, από fans και promoters. Η απόδοση του group σε όλους γνωστή, μόνο που οφείλουμε να σημειώσουμε τη μονίμως ευδιάκριτη εμφάνιση του Ribeiro των Moonspell στην άκρη της σκηνής, μέχρι που βρέθηκε να τραγουδάει με τον παλιόφιλο του τον Σάκη τα “Among Two Storms” και "The Sign of Evil Existence". Και κάπως έτσι καταλήγουμε στη μεγάλη σκηνή, για, τι άλλο, τους Iron Maiden. Oι Βρετανοί θρύλοι βρίσκονταν ακόμη σε τροχιά προώθησης του “The Final Frontier” με αποτέλεσμα να στηρίζουν το setlist στα κομμάτια του, όπως και στα συνήθη classics με ελάχιστες εξαιρέσεις. Αυτό βέβαια είναι μία αναμενόμενη κίνηση από μία τέτοια μπάντα η οποία μπορεί να κάνει ό,τι ακριβώς θέλει, παρόλο που ο κόσμος έπεφτε στην ακρόαση του νεότερου υλικού. Eπίσης, ο ήχος τους ήταν απείρως καλύτερος σε σύγκριση με όλων των υπολοίπων. Η απόδοση τους επαγγελματική και σχετικά ικανοποιητική, αλλά σε καμία περίπτωση από τις καλύτερες των τελευταίων 15 χρόνων. Always look on the bright side of life...

2012: Ozzy Osbourne & Friends, Machine Head, Paradise Lost, Unisonic, Planet of Zeus, Lucky Funeral

Πρώτη Ιουλίου και εν μέσω εξεταστικής, αφήνουμε βιβλία και σημειώσεις και κατηφορίζουμε στο Terra Vibe της Μαλακάσας για ένα ικανοποιητικό line- up, σε μία εποχή που η οικονομική κρίση έχει απλωθεί πλέον σαν τη πανούκλα και έχει ήδη δείξει τις καταστροφικές της επιπτώσεις. Η διοργάνωση έχει μυριστεί την εξάπλωση της heavy rock τάσης στην συνείδηση του μέσου Έλληνα hard rocker/ metalhead κι έτσι επιλέγει δύο από τις καλύτερες μπάντες του εν λόγω ήχου ν' ανοίξουν τον φετινό θεσμό: Lucky Funeral και Planet of Zeus. Ειδικά οι τελευταίοι, κάπως έτσι άρχισαν να μαθαίνουν πώς να ξεσηκώνουν χιλιάδες κόσμου... Πρώτη του Michael Kiske μπροστά σε γενιές οπαδών που μεγάλωσαν με τις ερμηνείες του στα παλιά Helloween albums, και το eurpower supergroup των Unisonic ζαλισμένο κάπως από τον ντάλα ήλιο δίνει μία ΟΚ εμφάνιση. Για πρώτη φορά μία φυσιογνωμία σαν τον Kai Hansen περνάει σχετικά απαρατήρητη από συναυλία ενώπιον του ελληνικού κοινού. Οι Paradise Lost προωθούν το πολύ καλό “Tragic Idol”, αλλά ο σταθερά δυνατός ήλιος και η ίωση του Nick Holmes δεν βοήθησαν τη κατάσταση, με αποτέλεσμα να έχουμε μία από τις πλέον αδιάφορες εμφανίσεις των μονίμως λατρεμένων Βρετανών τα τελευταία χρόνια. Στη καλύτερη τους φάση, οι Machine Head ήταν ορεξάτοι και αποτελεσματικοί, αν και κάπως χαλαρότεροι καθώς οι διακοπές στα ελληνικά νησιά ήταν μία ανάσα μακριά, και όσο να'ναι, τέτοιες απαιτητικές περιοδείες το χρειάζονται. Όμως, ο σωστός επαγγελματίας ξέρει... Δυστυχώς, η κρίσιμη κατάσταση της υγείας του Tony Iommi δεν επέτρεψε στους Black Sabbath να μας επισκεφθούν όπως αρχικά είχε ανακοινωθεί, επομένως ο πάντα συμπαθής Ozzy Osbourne έφερε τη καλύτερη δυνατή λύση παίζοντας με τη προσωπική του μπάντα, συν τους Geezer Butler, Zakk Wylde και Slash. Πλήρες show από πλευράς κομματιών και καλλιτεχνικού βάρους, μόνο που η φωνή του Double O ήταν σε ακόμη μία μετριότατη βραδιά.

2013: Saxon, Kreator, Carcass, Descending, Endsight/ Iced Earth, Suicidal Tendencies, At the Gates, Psycho Choke, Black Hat Bones/ Dead Can Dance, Septicflesh, Chaostar, Acid Death, Tardive Dyskinesia, Mahakala

Μέσα στο τριήμερο 7, 8 και 9 Ιουλίου οι metal καλλιτέχνες αναμειγνύονται με διαφορετικούς μουσικούς κόσμους που ξεκινούν από τoυς Ska-P και τους φοβερούς Dead Can Dance και φθάνουν μέχρι και τη Lana Del Rey, αλλά η Vibe stage είναι «δική μας». Αρχή με μία πρώτη ματιά στο σύγχρονο extreme γίγνεσθαι της ελληνικής σκηνής, ήτοι Endsight και Descending. Ο αναψοκοκκινισμένος από τον ήλιο Jeff Walker ηγείται των Carcass όπως ακριβώς στο ίδιο stage πριν πέντε χρόνια, ενώ για μία ακόμη φορά οι Kreator αποδεικνύουν το πόσο μεγάλη μπάντα ήταν και θα είναι. Ολοκληρώνοντας, οι Saxon, οι οποίοι αυτή τη φορά είχαν περισσότερο χρόνο και έδωσαν ένα ακόμη πατροπαράδοτο heavy metal thunder show. Την επομένη προλόγισαν δύο μη αθηναϊκές μπάντες: oι Black Hat Bones από τη Σπάρτη και οι Psycho Choke από τη Θεσσαλονίκη. Oι At the Gates επίσης επηρεασμένοι από τον δυνατό ήλιο έδωσαν μία συναυλία που μάλλον μπάντα και οπαδοί ξέχασαν γρήγορα, ενώ οι Suicidal Tendencies επιστρέφουν για το ελληνικό κοινό μετά από πολλά χρόνια και καταφέρνουν να γοητεύσουν ακόμα και τις θυληκές υπάρξεις που είχαν έρθει για τη Lana. Η καλύτερη εμφάνιση του festival, ειδικά όταν ανέβασαν πάνω από 100 fans πάνω στη σκηνή. Κλείσιμο με Iced Earth οι οποίοι πάντα ικανοποιούν, και αυτή τη φορά συγκίνησαν λίγο παραπάνω τους πολυπληθείς fans με κάποιες έξυπνες επιλογές στο set τους (“Α Question of Heaven”, “Prophecy”, “Burning Times”, “Pure Evil”). Η τελευταία μέρα επικεντρώθηκε αποκλειστικά σε ελληνικά metal ονόματα, τα οποία παρότι εξαιρετικά, είχαν την ατυχία να παίξουν μπροστά σε πολύ λίγους ανθρώπους. Για την ιστορία, εμφανίστηκαν οι Mahakala, Tardive Dyskinesia, Acid Death, Chaostar και στο τέλος οι ηγέτες Septicflesh. Λίγο μετά, η εμφάνιση των Dead Can Dance στη Terra Stage ήταν μαγευτική.

ΝΙΚΟΣ ΤΡΑΓΑΚΗΣ, ΧΑΚΟΣ ΠΕΡΒΑΝΙΔΗΣ

Μία απολαυστική και αποκλειστική συνέντευξη με τον Metal God αυτοπροσώπως, τον Rob Halford των Judas Priest, στο METAL HAMMER Ιουνίου. Εν όψει Rockwave Festival, οι Judas Priest βρίσκονται και στο εξώφυλλο του νέου τεύχους.