Wednesday, 10 February 2016 20:02

CLIFF BURTON: 54 χρόνια απ’ τη γέννησή του

Written by 

    Σαν σήμερα στις 10 Φεβρουαρίου του 1962 η Jan Burton έφερε στον κόσμο τον μικρό Clifford Lee στο Castro Valley της California. Το τρίτο από τα παιδιά της οικογένειας θα γαλουχούταν με κλασική μουσική μετά από προτροπή του πατέρα του, Ray και θα ξεκινούσε μαθήματα πιάνου. Εκεί όμως που έμελλε να γράψει ιστορία ήταν στο heavy metal, και τις 4 χορδές πάνω απ’ τις οποίες πέρασε τα δάχτυλά του στα 13 του χρόνια.

    Πρώτη του μπάντα ως μαθητής λυκείου ακόμα, ήταν οι EZ-Street που πήραν το όνομά τους από ένα strip club της ευρύτερης περιοχής. Μαζί του στο συγκρότημα ήταν μεταξύ άλλων ο κιθαρίστας Jim Martin των Faith No More καθώς και ο drummer Mike Bordin, επίσης των Faith No More καθώς και του Ozzy Osbourne. Εν συνεχεία, ως φοιτητής, εντάχθηκε στους Agents of Misfortune όπου για πρώτη φορά ο κόσμος ήρθε σε επαφή με το κλασικό solo του, “(Anesthesia) – Pulling Teeth” καθώς και με την εισαγωγή του ύμνου των Metallica, “For Whom the Bell Tolls”. Με τους Trauma ήταν η στιγμή που γνώρισε μια λίγο μεγαλύτερη επιτυχία συμμετέχοντας στη 2η συλλογή “Metal Massacre” με το κομμάτι “Such a Shame”.

    Λίγο μετά, οι James Hetfield και Lars Ulrich των νεοσύστατων ακόμη Metallica, τον παρακολούθησαν στο σανίδι του φημισμένου Whiskey A Go Go στο Los Angeles το 1982 και ξεπερνώντας την αρχική τους έκπληξη για τον σαν από κιθάρα ήχο του, του ζήτησαν να αντικαταστήσει τον προσφάτως αποχωρήσαντα Ron McGovney. Εκείνος απάντησε θετικά υπό τον όρο όμως η μπάντα να μετακόμιζε στο San Fransisco. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Ηχογραφούν το 1983 το λυσσασμένο ντεμπούτο “Kill ‘Em All” για λογαριασμό της Megaforce Records με τον Cliff να προτείνει τον τίτλο του δίσκου (που αρχικά ονομαζόταν “Metal Up Your Ass”) και να ξεδιπλώνει τις ικανότητές του και την ευρηματικότητά του αναφορικά με τη χρήση των εφέ στο μπάσο στο “Anesthesia”. Εν συνεχεία, το 1984, ακολουθεί το πιο ώριμο και μεστό “Ride the Lightning” σε παραγωγή του Flemming Rasmussen όπου συναντάμε ακόμη ένα υπέροχο solo στο “The Call of Ktulu”. Με τη μπάντα να προοδεύει μουσικά και να γνωρίζει ολοένα και μεγαλύτερη επιτυχία, άρχισαν οι περιοδείες να γίνονται μεγαλύτερες και οι Metallica αποτελούν σταδιακά αντικείμενο της προσοχής μεγάλων δισκογραφικών εταιριών με την Elektra να είναι εκείνη που αποσπά την υπογραφή τους. Εκεί ξεκίνησαν τις ηχογραφήσεις του κύκνειου άσματος, όπως αποδείχτηκε, του Cliff Burton και αποδεκτού ως magnum opus τους, του μνημειώδους και θεόρατου “Master of Puppets”. Στα αυλάκια του βινυλίου οι τέσσερις καβαλάρηδες προσφέρουν metal για σεμινάριο με τραγούδια που όχι απλώς ακούγονται ακόμη και σήμερα, μα πολλά εξ αυτών είναι βασικός λόγος που μεταγενέστεροι και αγαπημένοι μουσικοί αποφάσισαν να πιάσουν ένα όργανο και να παίξουν. Highlight του μεγαλείου του Cliff Burton είναι το κορυφαίο ορχηστρικό metal κομμάτι “Orion” όπου τα εφέ του μπάσου του προσφέρουν στοιχειωτικές και απόκοσμες μελωδίες και solos που άλλες μπάντες θα άφηναν στους κιθαρίστες τους.

    Δυστυχώς αυτή έμελλε να είναι και η τελευταία ηχογράφηση του σπουδαίου αυτού μουσικού. Κατά τη διάρκεια του ευρωπαϊκού σκέλους της περιοδείας “Damage Inc.” για την προώθηση του “Master of Puppets”, και εν όσω η μπάντα ταξίδευε οδικώς στη Δανία μετά από συναυλία τους στη Στοκχόλμη της Σουηδίας, ο Cliff Burton και ο Kirk Hammett έριξαν κλήρο για να καθορίσουν σε ποιες κουκέτες στο λεωφορείο θα κοιμόταν ο καθένας. Ο Cliff τραβώντας…άσο μπαστούνι, κέρδισε και επέλεξε την κουκέτα του Hammett. Λίγο πριν τις 7 το πρωί στις 27 Σεπτεμβρίου του 1986, την ώρα που οι επιβάτες κοιμούνταν, το λεωφορείο γλίστρησε και έπεσε στο γρασίδι στην άκρη του δρόμου. Ο Cliff Burton έφυγε από το παράθυρο και εν συνεχεία ισοπεδώθηκε από το βάρος του τεράστιου οχήματος που προσγειώθηκε πάνω του. Ήταν 24, μόλις, ετών.

    Πίσω του αφήνει μια τεράστια κληρονομιά έστω και με μόνο 3 full length κυκλοφορίες. Ανήκει στους ελάχιστους εκείνους μπασίστες που άλλαξαν τον τρόπο που παίζεται το όργανο και για τα δικά μας «μεταλλικά» χωράφια ανήκει αναμφίβολα στην κορυφαία τριάδα. Ευρηματικός, πρωτοπόρος, εξαίρετος τεχνίτης, ιδιαίτερα «ψαγμένος» αναφορικά με τα ακούσματά του που ξεκινούσαν απ’ την κλασική μουσική, περνούσαν στη jazz, τη blues, το hard rock και κατέληγαν στο punk μα πάνω απ’ όλα όπως λένε οι μαρτυρίες όσων των γνώρισαν και οι συνεντεύξεις που έδωσε, ένας πολύ χαλαρός και προσγειωμένος άνθρωπος. Για όλους μας, ο Cliff Burton είναι και θα παραμείνει Αθάνατος μέσα απ’ τις αναλλοίωτες στο χρόνο μουσικές του.