-Πώς βλέπεις τι σκηνή μετά από όλα αυτά τα χρόνια με τόσες νέες μπάντες, reunions κλπ;
-Έχω δει το metal και ειδικότερα το thrash να περνά πολλές διακυμάνσεις μέσα στις τρεις αυτές δεκαετίες. Όταν πρωτομπήκα στα πράγματα ήταν ό, τι πιο ενδιαφέρον υπήρχε διότι δεν είχε κανόνες καθώς ήμαστε στις απαρχές τις δημιουργίας του. Δεν υπήρχε βέβαια κάποιου είδους σχέδιο και δε λέω πως εγώ ήμουν ο δημιουργός του όμως σίγουρα ενεπλάκην στη δημιουργία. Τότε δεν είχε καν όνομα ως ιδίωμα μα πιστεύω ότι ήταν πολύ καλό ως νέα πρόταση εκείνη την εποχή.
Κοιτάζοντας πίσω μετά από 35 χρόνια λέω στον εαυτό μου πως οι αυτές οι αρχές που πρεσβεύαμε είχαν πολύ μεγάλη αξία γιατί τη διατηρούν ακόμα και σήμερα. Οι παλιές μπάντες όπως εμείς, οι Testament και οι Anthrax που βρίσκονται σήμερα εδώ κάνουν αυτό που έκαναν πάντα ουσιαστικά με τον ίδιο τρόπο όπως στα 80s και οι νέες μπάντες όπως οι Havok που είδα προηγουμένως κάνουν κάτι παρόμοιο οπότε οι αξίες μας έχουν μεταλαμπαδευτεί και σε δύο ή και τρεις γενιές.
Επομένως πώς το βλέπω; Βλέπω πως είναι δυνατό, υγιές και δε χάνει την αξία του γεγονός που με χαροποιεί.
-Μιλώντας για τη νέα γενιά, μου είπες για τους Havok. Ακούς νέες μπάντες, σ’ αρέσει να ανακαλύπτεις νέους καλλιτέχνες κι αν ναι ποιοι σου έχουν τραβήξει την προσοχή;
-Περίπου το 2010 διαπιστώσαμε πως το να βγαίνουμε σε περιοδεία ως πακέτα συγκροτημάτων είναι το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε. Μου δόθηκε τότε η ευκαιρία να εκτεθώ σε νέες μπάντες. Ο λόγος που το κάναμε ήταν κυρίως επαγγελματικός μια και η περιοδείες με νεότερα ονόματα θα συνέβαλε στην αύξηση της φήμης μας στα νεαρότερα κοινά. Οπότε γούσταρα τους Suicidal Angels, τους Evile, τους Warbringer κλπ. Έτσι ξεκίνησα να έχω επαφή με την όλη σύγχρονη σκηνή του thrash. Για ‘μένα ήταν πολύ ωραίο να βλέπω τις αρχές που πρεσβεύαμε στα 80s να έχουν μείνει αναλλοίωτες στο χρόνο τόσο οπτικά όσο και ηχητικά. Ορισμένοι απ’ αυτούς τους τύπους φοράνε τα ίδια ρούχα που φορούσαμε τότε όπως τα ψηλά άσπρα αθλητικά. Παίζαμε με τους Lost Society και ήταν σαν τους Overkill το 1986.
Μου αρέσει λοιπόν να κρατώ επαφή με τις νέες μπάντες, να παραμένει το δάχτυλό μου στο σφυγμό όπως λέμε γιατί στην τελική είμαι μέλος της σκηνής. Δε σκεφτόμαστε ποτέ αυτό που ήμαστε κάποτε αλλά αυτό που είμαστε τώρα και αυτή η αρχή μας κρατά επίκαιρους το 2016. Επειδή λοιπόν και οι νέες μπάντες είναι κομμάτι του thrash, ναι, τις παρακολουθώ.
-Και τι γίνεται με τους fans; Ποια είναι η σύγκριση ανάμεσα στον fan των Overkill τώρα και στα 80s;
-Δεν έχεις ακούσει το ανέκδοτο; «Τι έχει 2.000 πόδια και 2 βυζιά; Οι Overkill live στη Γερμανία.» Η μουσική προφανέστατα μεταφέρεται από γενιά σε γενιά διότι ασχολείται με συναισθήματα και τα συναισθήματα ποτέ δεν αλλάζουν. Οπότε για να περιγράψουμε έναν fan πρέπει να πούμε πως αν μπορούμε ακόμα να «χτυπήσουμε» το ίδιο συναίσθημα όπως το 1986, τότε έχουμε έναν κοινό τόπο στον οποίο παύει να ισχύει η διαφορά ηλικίας μεταξύ κοινού και καλλιτέχνη. Βλέπω μάλιστα πολλούς νέους ανθρώπους στη φάση και τους δίνω τα εύσημα διότι χάρη σ’ αυτούς παραμένει το metal ζωντανό. Δεν έχει να κάνει με το μεγαλείο της σκηνής καθαυτή αλλά με την πείνα των νέων να την κρατήσουν μεγάλη. Όλα από εκεί πηγάζουν.
Όταν με ευχαριστεί ένας 18χρόνος σκέφτομαι πως κανονικά εγώ θα έπρεπε να ευχαριστήσω αυτόν διότι είμαι εδώ εξαιτίας του. Επομένως, ναι υπάρχει η προφανής διαφορά στην εμφάνιση λόγω διαφοράς ηλικίας ανάμεσα στους fans, αναφορικά όμως με διαφορές μεταξύ των συναισθημάτων το 1985 και το 2016, δεν υπάρχει καμιά τέτοιου είδους. Είναι ακριβώς το ίδιο. Το συναίσθημα παραμένει συναίσθημα.
-Πιστεύεις ότι είναι ευκολότερο να ανακαλύψει κάποιος τη μπάντα τώρα που υπάρχει το internet; Είναι προφανές πως ο κόσμος δεν αγοράζει δίσκους πια οπότε πώς βλέπεις τα πράγματα τώρα που υπάρχει το internet σε σχέση με παλιά.
-Τότε δεν υπήρχε internet. Εφευρέθηκε όταν οι Overkill ήδη υπήρχαν. Είμαστε προγενέστεροι του παγκόσμιου ιστού. Είναι νόμισμα με δύο πλευρές. Είναι εξαιρετικό να έχεις τέτοιου τύπου έκθεση σε άμεση πληροφορία και ο κόσμος να γίνεται μικρότερος. Αυτά είναι προφανή πλεονεκτήματα. Κάτι όμως για το οποίο είναι υπεύθυνα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι πως επιβάλλουν στους ανθρώπους να σκέφτονται με βάση μια συγκεκριμένη γραμμή και να πηγαίνουν παράλληλα με αυτή. Δεν υπάρχουν ευθείες που τέμνονται, δεν υπάρχει η άλλη άποψη. Είτε μιλάμε για μεταλλάδες, είτε για fans της pop, ήταν για fans της jazz, το internet σου παρέχει αυτό που θέλεις και αυτό το θεωρείς όχι απλώς ανάγκη αλλά δεδομένο. Πιστεύεις πως το τζάμπα είναι ο τρόπος με τον οποίο πρέπει να λειτουργούν τα πράγματα. Όλοι μου οι φίλοι πιστεύουν το ίδιο. Δε σημαίνει όμως πως αυτή η άποψη γίνεται αυτόματα σωστή. Βασικά βλάπτει τη σκηνή.
Πρέπει να βρίσκουμε τρόπους να επανεφευρίσκουμε τους εαυτούς μας. Δεν παραπονιέμαι το βλέπω σαν πρόκληση. Πρέπει να βρούμε τους κατάλληλους συνεργάτες, πρέπει ως επαγγελματίες να συγκεντρώσουμε την προσοχή μας στην αγορά προς την οποία απευθυνόμαστε π.χ. ποιος θέλει να συλλέξει, ποιος θέλει το βινύλιο κλπ. Επομένως απαιτείται διαφορετικός τρόπος σκέψης για να επιβιώσεις στην εποχή του internet. Όμως το internet θα αποτελέσει έναν από τους λόγους που η σκηνή θα εξαφανιστεί. Παίρνει συνεχώς μικρά κομματάκια από αυτήν. Σου παρέχει εξαιρετικά εργαλεία για την προώθηση της δουλειάς σου όμως μακροπρόθεσμα κατατρώει τη σκηνή.
-Πιστεύεις δηλαδή πως η σκηνή θα εξαφανιστεί κάποια στιγμή αργά ή γρήγορα;
-Πάντα θα υπάρχει η ανάγκη έγερσης του συναισθήματος που λέγαμε πριν όμως κάποια στιγμή, ναι, οι αγαπημένες μας μπάντες θα αναγκαστούν να φύγουν απ’ το προσκήνιο και δε θα ευθύνεται η ηλικία μα το ότι δε θα μπορούμε να παραμείνουμε πια ενεργοί. Δε θα είναι δυνατό να δισκογραφούμε και να έχουμε ταυτόχρονα να φάμε! Όλοι θα πουν πως κάτι τέτοιο θα είναι πολύ άσχημο όμως θα έχουν μερίδιο ευθύνης κι αυτοί.
Ξαναλέω πως επαγγελματικά, το όλο θέμα είναι να επανεφευρίσκεις τον εαυτό σου, είναι να βρίσκεις τρόπους να μεγαλώνεις τη φήμη σου μέσω του Youtube ή του Spotify ή του Google play. Η δική μου προσοχή όμως δεν είναι στραμμένη σ’ αυτά τα αποτελέσματα. Με ενδιαφέρει να ζω τη στιγμή. Δεν κοιτάζω το μέλλον. Το μέλλον μου είναι σε δύο ώρες σ’ αυτή τη σκηνή. Εκεί συγκεντρώνω τις προσπάθειές μου γιατί δεν έχει νόημα η γκρίνια ότι όλα είναι χάλια και εμείς απαιτούμε περισσότερα απ’ όσα έχουμε κλπ. Επαναλαμβάνω πάντως πως η σκηνή γίνεται όλο και πιο αδύναμη και η ευθύνη βαραίνει την κοινή γνώμη.
Εδώ το video με τη συνέντευξη.
