King Crimson – In the Court of the Crimson King (1969)

«Πρέπει να ξεκινήσω με τους King Crimson και το “In the Court of the Crimson King” γιατί με αυτό ξεκίνησε το progressive. Πολλοί μπορεί να αναφέρουν το “Sgt. Pepper’s” των Beatles ή το “The Piper at the Gates of Dawn” των Pink Floyd ή ακόμα και στους πρώιμους Procol Harum, όμως νομίζω ότι αυτό είναι το πρώτο πραγματικό prog album.

«Για να ‘μια ειλικρινής δεν είναι ο αγαπημένος μου δίσκος των King Crimson, αυτός μάλλον είναι το “Red” στο οποίο συμμετέχουν οι Bill Bruford και John Wetton. Όμως το “In the Court…” είναι αυτό που τα ξεκίνησε όλα. Ήταν η πρώτη φορά που συναντούσαμε σε δίσκο αυτές τις μακροσκελείς και περίπλοκες ενορχηστρώσεις με το Mellotron να κυριαρχεί. Επίσης το drumming του Michael Giles, που ήταν σαν μια jazz εκδοχή του Keith Moon είναι απλώς υπέροχο. Όλα τα στοιχεία για να αναδειχτεί ένα νέο κίνημα, ήταν εκεί. Λατρεύω τους King Crimson. Ο Robert Fripp διαρκώς εξελισσόταν και δοκίμαζε καινούρια πράγματα.»

Yes – Close to the Edge (1972)

«Αυτός είναι ο αγαπημένος μου prog δίσκος. Για ‘μένα είναι ο κορυφαίος στην ιστορία του ιδιώματος. Τον είχα αναφέρει και στη λίστα μου με τα κλασικά rock albums γιατί υπάγεται και σ’ αυτή την κατηγορία. Εδώ έχεις και τα 5 μέλη της μπάντας στην απόλυτη ακμή του «βιρτουόζικου» ταλέντου τους. Rick Wakeman, Bill Bruford, Chris Squire, Steve Howe, Jon Anderson…απίστευτη all-star σύνθεση. Η δημιουργικότητα και οι ικανότητές τους είναι απίστευτες.

«Το πιο εντυπωσιακό όμως είναι πως είχαν ήδη κυκλοφορήσει δυο εξαιρετικούς δίσκους, το “The Yes Album” και το “Fragile”. Αν βάλεις δίπλα τους και το “Close to the Edge” έχεις την αγία Τριάδα από Yes albums. Όμως το “Close to the Edge” είναι η κορυφή. Περιέχει μόνο τρία κομμάτια αλλά και τα τρία είναι αριστουργήματα.»

Genesis – Foxtrot (1972)

«Στο μυαλό μου, οι King Crimson, οι Genesis και οι Yes είναι οι big three του prog. Είναι δύσκολο να επιλέξω έναν δίσκο των Genesis γιατί και αυτοί έχουν την αγία Τριάδα τους, το “Nursery Cryme”, το “Foxtrot” και το “Selling England by the Pound”, όλα τους κλασικά και μάλιστα τα ακολουθεί το κύκνειο άσμα του Peter Gabriel με τη μπάντα, το “The Lamb Lies Down on Broadway”.

«Αν όμως έπρεπε να επιλέξω ένα album αυτό θα ήταν το “Foxtrot”. Δεν υπάρχει κάτι καλύτερο από ένα album που ξεκινάει με το “Watcher of the Skies” και κλείνει με το “Supper’s Ready”! Έτσι, μόνο και μόνο λόγω αυτών των δύο κομματιών είναι ο δίσκος που διαλέγω.»

Jethro Tull – Thick as a Brick (1972)

«Ακόμα κι αν το “Aqualung” είναι ο πιο επιτυχημένος εμπορικά δίσκος τους, κι επίσης αγαπημένος μου, το “Thick as a Brick” είναι ό,τι πιο prog κυκλοφόρησαν οι Jethro Tull. Δεν ξέρω κάποιον άλλο δίσκο πέραν του “Tubular Bells” του Mike Oldfield που να αποτελείται από ένα μόνο κομμάτι. Λόγω όμως του βινυλίου έπρεπε να το χωρίσουν στις δύο πλευρές και έτσι έμοιαζε με δύο κομμάτια ενώ πραγματικά ήταν ένα.

«Από συνθετικής άποψης το “Thick as a Brick” είναι όσο πιο προοδευτικό γίνεται και έχει πολλά υπέροχα σημεία. Το drumming του Barriemore Barlow είναι απίστευτα υποτιμημένο. Είναι εξαιρετικός και δημιουργικός drummer. Γι’ αυτούς και πολλούς άλλους λόγους είναι ο αγαπημένος μου δίσκος των Tull.

«Μάλιστα επηρεασμένη από το “Thick as a Brick” και το “Tubular Bells”, η μπάντα μου οι Transatlantic κυκλοφόρησε το δίσκο “The Whirlwind” που αποτελείται από ένα κομμάτι 79 λεπτών και μάλιστα επειδή δουλεύαμε κατευθείαν με CDs δεν χωρίστηκε για τις δύο πλευρές. Από αυτά τα δύο albums πήραμε την ιδέα και την πήγαμε σε ένα επόμενο επίπεδο.»

U.K. – Danger Money (1979)

«Θα μπορούσα να πάω με τον πρώτο δίσκο τους, “U.K.” όμως επέλεξα το “Danger Money”. Και τα δύο είναι κλασικά στην prog ιστορία αλλά διαφέρουν μεταξύ τους. Στο πρώτο είναι κουαρτέτο με τους Allan Holdsworth και Bill Bruford στη σύνθεσή τους. Όταν αποχώρησαν, οι U.K. κυκλοφόρησαν το “Danger Money” ως τρίο με τον Terry Bozzio στα τύμπανα.

«Το πρώτο είναι πιο jazzy λόγω των Holdsworth και Bruford όμως το “Danger Money” είναι πιο κλασικό progressive rock, κοντά στους Genesis και τους Yes. Είχαν τον Terry Bozzio, και στο βιολί και τα πλήκτρα τον Eddie Jobson. Και οι δύο προέρχονταν από τη μπάντα του Frank Zappa οπότε ήταν «καυτοί». Ο Terry είναι από τους αγαπημένους μου drummers και το “Danger Money” μια απ’ τις καλύτερες στιγμές του. Και, φυσικά, είχαν και τον John Wetton των King Crimson και ύστερα των Asia, που είναι μια απ’ τις τελειότερες φωνές του prog.»

Rush – Hemispheres (1978)

«Πολλοί θα εκνευριστούν επειδή οι Rush δε βρίσκονται στην πρώτη πεντάδα όμως θυμίζω πως η σειρά είναι χρονολογική γι’ αυτό έφτασαν στο νο. 6. Η αλήθεια είναι πως οι Rush είναι απ’ τις βασικές μου επιρροές στον κόσμο του rog.

«Το να διαλέξω έναν μόνο αγαπημένο δίσκο Rush είναι δύσκολο όμως θα πάω με το “Hemispheres”. Δεν είναι το αγαπημένο μου από αυτούς (αυτή τη θέση παίρνει το “Permanent Waves”) όμως είναι το πιο προοδευτικό τους. Όπως μάλιστα και το “Close to the Edge” έχει λίγα κομμάτια, τέσσερα, όλα τους αριστουργήματα.

«Το ομότιτλο παρουσιάζει τους Rush να οργιάζουν και μάλιστα το ονόμασαν “Cygnus X-1 Book II: Hemispheres”. Αυτός είναι ο απόλυτος prog τίτλος! Ακόμα και το εξώφυλλο, ένας γυμνός άνθρωπος να στέκεται πάνω σε έναν εγκέφαλο είναι άψογο. Έχει όλα τα στοιχεία υπερβολής μέσα του. Λατρεύω το κομμάτι που κλείνει τον δίσκο, το “La Villa Strangiato” που είναι το κορυφαίο ορχηστρικό που γράφτηκε ποτέ. Σ’ αυτό ο Geddy, ο Neil και ο Alex είναι στην απόλυτη κορυφή των μουσικών ικανοτήτων τους.»

Marillion – Misplaced Childhood (1985)

«Εδώ φεύγουμε απ’ τα 70s που ήταν το ζενίθ του prog και πάμε στα σκοτεινά του χρόνια στα 80s. Αυτά τα σκοτεινά χρόνια μάλιστα γέννησαν τους Dream Theater. Οι Marillion είναι από την Αγγλία και κυκλοφόρησαν έναν concept δίσκο που λέγεται “Misplaced Childhood" και είναι απ’ τους αγαπημένους μου του είδους.

«Τότε το prog ήταν σαν βρισιά. Οι Pink Floyd, οι Genesis και οι Yes έκαναν mainstream πράγματα και κανείς δεν κρατούσε ψηλά την σημαία του παραδοσιακού prog. Οι Marillion είναι προφανώς τεράστιοι fans των Genesis, έχουν μέσα τους αυτό το «πνεύμα». Όταν κυκλοφόρησε το “Misplaced Childhood” μου πήρε τα μυαλά και είναι ακόμα ένας απ’ τους αγαπημένους μου concept δίσκους. Οι ποιητικοί στίχοι του Fish έχουν επηρεάσει και το δικό μου ύφος. Έπαιρνε όλο τον θυμό, την αγωνία και την πικρία του Roger Waters και τα αναμείγνυε με την ομορφιά των στίχων του Neil Peart. Ο δίσκος είναι κλασικός.»

Mr. Bungle – Mr. Bungle (1991)

«Φτάσαμε στα 90s. Αυτή η επιλογή είναι λίγο περίεργη γιατί οι Mr. Bungle δεν είναι η παραδοσιακή prog μπάντα μα αυτή είναι η γοητεία του μοντέρνου prog. Είναι αρκετά πολυσυλλεκτικό. Το συγκεκριμένο είναι στα 10 αγαπημένα μου albums ανεξαρτήτως είδους. Με κατατρόμαξε όταν το πρωτοάκουσα γιατί δεν είχα ξανακούσει κάτι τόσο διεστραμμένο και κακό (σ.σ. evil) μα συνάμα χαρούμενο. Ήταν η πιο αλλόκοτη ώρα που έχω περάσει ακούγοντας μουσική.

«Πήραν την παραξενιά του Frank Zappa και τη συνδύασαν με την avant-garde επιρροή του John Zorn των Naked City. Ο John Zorn έκανε και την παραγωγή του δίσκου και είναι σαν τις προσπάθειες του Mike Patton έξω απ’ τους Faith No More. Είναι αριστούργημα. Είναι σαν ηχητικό roller coaster και είναι γεμάτο εκλεκτικά και διαφορετικά ιδιώματα. Ξέρω κάθε πτυχή του απ’ έξω κι ανακατωτά. Είναι σίγουρα ένα από τα albums που θα έπαιρνα σε ένα έρημο νησί.»

Spock’s Beard – The Light (1995)

«Αυτός είναι ο καλύτερος prog rock δίσκος της 20ετίας και μέσω αυτού προέκυψε ένας απ’ τους σημαντικότερους μουσικούς συνοδοιπόρους της καριέρας μου, ο Neal Morse. Το αγαπημένο μου album των Spock’s είναι ίσως το “Snow”, το τελευταίο του Neal με τη μπάντα όμως επιλέγω ξανά το πιο prog.

«Ο δίσκος έθεσε το μοτίβο του ύφους των Spock’s Beard: κλασικός ρετρό prog ήχος χρησιμοποιώντας Hammond και Mellotron και κιθάρες με Leslie εφέ. Είχε όλους τους κλασικούς ήχους και για ‘μένα ήταν αναζωογονητικό γιατί εκεί γύρω στο 1995 άκουγα μόνο Dream Theater wannabes. Ακόμα κι αν ήταν η δική μου μπάντα, και το τέρας που δημιούργησα, δεν με ενδιέφεραν ως ακροατή οι ηχητικοί «σωσίες» μας.

«Οι Spock’s Beard δεν ακούγονταν σαν αυτούς. Ακούγονταν σαν μια μίξη Pink Floyd, Yes, Genesis και Beatles. Παράλληλα ήταν όλοι τους παιχταράδες και ο Neal έγραφε εξαιρετικές συνθέσεις. Όλες του οι μελωδίες ήταν εύληπτες και κολλητικές. Δεν μπορούσα με τίποτα να βγάλω τα κομμάτια απ’ το κεφάλι μου!»

Bigelf – Cheat the Gallows (2008)

«Αυτή είναι η τελευταία σύγχρονη μπάντα που με ενθουσίασε το ίδιο με τους Mr. Bungle και τους Spock’s Beard. Οι Bigelf δεν είναι η ποαραδοσιακή prog μπάντα μια και ενίοτε ακούγονται περισσότρο σαν τους Black Sabbath ενώ άλλοτε θυμίζουν ELO και Beatles ή ακόμα και Beach Boys ή King Crimson. Όπως και οι Spock’s Beard, είναι μια συνάντηση όλων των αγαπημένων μου συγκροτημάτων στο ίδιο γιγάντιο καζάνι.

«Το “Cheat the Gallows” με έκανε να ερωτευτώ κεραυνοβόλα τη μπάντα και να γίνω καλός φίλος του κιθαρίστα-τραγουδιστή Damon Fox. Πήρα τη μπάντα υπό την προστασία μου και περιόδευσαν μαζί μας (σ.σ. όταν ήταν ακόμη στους Dream Theater) στη Βόρεια και τη Νότια Αμερική και στην Ευρώπη. Έκανα τα πάντα για να πάρουν λίγη δημοσιότητα διότι ο δίσκος ήταν εκπληκτικός.

«Με τον καιρό, κατέκηξα να παίζω τύμπανα στο επόμενο album τους, “Into the Maelstrom” και συμμετείχα στο μεγαλύτερο τμήμα της περιοδείας. Ήταν τιμή μου που τους βοήθησα αλλά πέρα απ’ το ότι είμαι πια κομμάτι της ιστορίας τους, όλα ξεκίνησαν επειδή ήμουν fan της μουσικής του Damon και της μπάντας. Είναι εξαιρετικοί.»

Ο Mike Portnoy αναμένεται να βρεθεί στην κρουαζιέρα “Cruise to the Edge” ως μέλος της μπάντας του Neal Morse, πλάι σε τεράστια ονόματα του prog όπως οι Yes, ο Steve Hackett, οι Kansas, οι Anglagard, οι Focus και άλλοι.