Απείρως περισσότεροι Iron Maiden… στο συλλεκτικό τεύχος Αυγούστου του METAL HAMMER, όπου ολόκληρη η συντακτική ομάδα του εντύπου σκιαγραφεί λεπτομερώς ολόκληρη την καριέρα αυτού του heavy metal κολοσσού σ’ ένα μοναδικό κι εκτενές συλλεκτικό αφιέρωμα.

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ/ΜΕΤΑΦΟΡΑ: ΝΙΚΟΣ ΤΡΑΓΑΚΗΣ
ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ: ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

Όταν πριν από μερικούς μήνες ανακοινώθηκε ότι αντικαταστάτης του Bruce Dickinson ήταν τελικά ο άσημος τότε Blaze Bayley, όλα έδειχναν αμφίβολα για το μεγαλύτερο heavy metal συγκρότημα του κόσμου. Όμως όλα ξεκαθάρισαν ένα βράδυ στο Tel Aviv, όπου οι Iron Maiden έδωσαν την πρώτη τους επίσημη συναυλία στα πλαίσια της περιοδείας τους, X Factour. Το Μetal Hammer ήταν εκεί για ν’ αποτυπώσει την παρθενική τους εμφάνιση.

Ο Βlaze χτυπιέται σαν ελατήριο και ουρλιάζει στο μικρόφωνο, προσπαθώντας να περάσει τη φωνή του μέσα από την καταιγίδα των οπαδών, που εκείνη την στιγμή τραγουδάνε μαζί του. Όλα τα παιδιά είναι μαζί του και θέλουν να τον δουν νικητή. Μία θάλασσα από γροθιές υψώνεται για να συνοδέψει μία ιαχή που απλώνεται στον αέρα, καθώς το συγκρότημα τελειώνει ένα ακόμα τραγούδι. “Maiden… Maiden”. Είναι περίπου 10 το βράδυ και πάνω στη σκηνή του club Cinerama στο Tel Aviv, βρίσκονται οι παλιές καραβάνες του metal, που με πωλήσεις 40.000.000 δίσκων σ’ όλο τον κόσμο αντιμετωπίζουν σήμερα και για όλη τη διάρκεια της περιοδείας τους ίδους τους τους εαυτούς, αφού από δω και πέρα ξεκινούν τα πραγματικά τεστ που θα κρίνουν την πιο δύσκολη απόφαση στην ιστορία του group.
Δύο χρόνια πριν όλοι ήμασταν μάρτυρες της αποχώρησης του Bruce Dickinson προς αναζήτηση σόλο καριέρας. Τώρα οι Maiden έχουν τον Blaze και σήμερα είναι το «βάπτισμα του πυρός», αφού ανοίγει η πρώτη του παγκόσμια περιοδεία. Το θέμα, όμως, είναι ότι μπορεί οι συνθέσεις του συγκροτήματος ν’ αλλάζουν, όμως τα πράγματα παραμένουν ως είχαν για 15 και πλέον χρόνια. Η καρδιά του συγκροτήματος, ο Steve Harris, πιστεύει ότι οι Maiden είναι σαν μία ποδοσφαιρική ομάδα. Πόσες συνθέσεις άλλαξε π.χ. η Liverpool τα τελευταία χρόνια; Αρκετές, αλλά ο κόσμος δεν έπαψε να πηγαίνει στα παιχνίδια και να τους παρακολουθεί. Μπορείς ν’ αλλάξεις χίλιες συνθέσεις, αλλά το όνομα είναι αυτό που μετράει, αφού ποιος π.χ. μπορεί να πει με ακρίβεια πόσα μέλη άλλαξαν οι Iron Maiden από την αρχή της ίδρυσής τους; (Για να μην το ψάχνετε, 19.) Όμως, απόψε, που το συγκρότημα έτρεξε πάνω στη σκηνή για να συναντήσει τους 3.000 και πλέον Ισραηλινούς οπαδούς, ήξερε ότι τελικά είχε πάρει ένα μεγάλο ρίσκο που μπορούσε πολύ εύκολα να σκάσει σαν μπαλόνι. Ο μουσικός Τύπος σε όλο τον κόσμο υποστηρίζει ότι το metal πεθαίνει κι ότι τη δόξα της δεκαετίας του ’80 δεν πρόκειται να την έχει ξανά κανένας. Και ίσως αυτό από μερικούς να θεωρείται πολύ φυσικό, αφού οι περισσότεροι οπαδοί είναι στην εφηβία τους, κι αυτοί που είναι πάνω στη σκηνή έχουν τουλάχιστον τη διπλάσια ηλικία. Υπάρχει ένα ηλικιακό χάσμα που αυτοπροκαλείται μουσικά και που τελικά μπορεί να γεφυρωθεί ή να γκρεμίσει τα πάντα. Η αγωνία θα συνεχιστεί σε όλη τη διάρκεια της περιοδείας και μόνο στο τέλος θα μπορέσουμε να δούμε τα αποτελέσματα.

Ο Bayley είναι τουλάχιστον νευρικός καθώς ζεσταίνει την φωνή του. Ο Steve Harris κατά τη διάρκεια των ανοιχτών ακροάσεων για το νέο τραγουδιστή, τον τράβηξε τόσο ξαφνικά από την αφάνεια που ‘χε από την αρχή να αντιμετωπίσει τους χίλιους και πλέον που έφυγαν άπρακτοι ουρλιάζοντας ότι είναι πολύ καλύτεροι. Το προηγούμενο συγκρότημα του Bayley, οι Wolfsbane, δεν πήγαν ποτέ πιο μακριά απ’ τη Γερμανία, κι ακόμα κι εκεί οι μισές συναυλίες τους τελικά ακυρώθηκαν, αφού δεν είχαν πουλήσει ούτε 10 εισιτήρια. Αλλά τώρα, καθώς οι Maiden ξεχύνονται στη σκηνή με το πρώτο τους τραγούδι “Man on the Edge”, αναπνέει βαριά και σφίγγει το στομάχι του για τα επόμενα 100 λεπτά που θα διαρκέσει το show. Αρπάζει το μικρόφωνο κι ανοίγει τους αγκώνες του: “A briefcase, a lunch and a man on the edge, each step gets closer to losing his head. Is someone in Heaven? Are they looking down? ‘Cause nothing’s fair as you look around”.
Από τον στενό διάδρομο που χωρίζει τους θεατές από την σκηνή, μπορείς να δεις τον Bayley να ψάχνει σαν χαμένος. Τα μάτια του κοιτάνε σε γρήγορη ταχύτητα όλους τους θεατές, σα να προσπαθεί να εντοπίσει ένα γνωστό πρόσωπο. Από ‘κει μπορείς να δεις και τον ιδρώτα του που σκορπίζεται παντού, καθώς το μπάσο του Harris και οι δύο κιθάρες δίνουν ρέστα. Βλέπεις τρίχες από τα μαλλιά του να συναντούν αυτές τις στάλες ιδρώτα και να δημιουργούν παράξενες συνθέσεις πάνω στο πρόσωπό του.
Αυτός ο γρήγορος ρυθμός με τη συνοδεία των εκκωφαντικών riffs έχει κάτι που σε σαγηνεύει. Είναι έξω απ’ αυτόν τον κόσμο, σαν ένα ναρκωτικό που δεν έχει ανακαλυφθεί ακόμα. Ο Blaze νιώθει τη μουσική να βγάζει σιγά-σιγά το θηρίο από μέσα του. Όλα είναι τόσο γρήγορα, τα πόδια του ανοιχτά και τα χέρια του κοιτούν τον ουρανό. Νιώθει τη δύναμη κι αφήνει το πρώτο του αληθινό ουρλιαχτό: “falling down… falling down… falling doooowwwwnnnn”!
«Αλλά το κοινό είναι μαζί μου;», αναρωτιέται. Πριν από δύο μέρες οι Iron Maiden είχαν δώσει μία συναυλία-ζέσταμα στο club Sing Sing της Ιερουσαλήμ. Ο Blaze δεν ήταν στη καλύτερή του στιγμή και η απειρία του βοήθησε στο να χάσει την επικοινωνία του με το κοινό. Έτσι, τα 200 περίπου παιδιά που ήταν εκεί ψήφισαν σχεδόν αμέσως χρησιμοποιώντας τα πόδια τους, ενώ μερικές ντουζίνες απ’ αυτά έτρεξαν μαζικά προς τις τουαλέτες. Μετά, το επόμενο βράδυ, ακριβώς πριν την πρώτη επίσημή τους εμφάνιση, συνέβη ακριβώς το αντίθετο. Στα μισά του set τους έξω από το Εnd Bar της Χάιφα, μπροστά σε 300 περίπου παιδιά, η πρόβα πήρε ξαφνικά τα πάνω της κι αρκετά από τα παιδιά ανέβηκαν πάνω σ’ ένα ελαιοτριβείο για να ‘χουν καλύτερη θέα!

Απόψε τα πράγματα είναι σίγουρα καλύτερα, αφού ολόκληρο το κτίριο είναι σα να κουνιέται στους ρυθμούς των Iron Maiden. Στις 10 και μισή οι fans είχαν ήδη αρχίσει να κάνουν stagediving, αφού βέβαια είχαν αγγίξει για δέκατα του δευτερολέπτου τους Maiden και είχαν ξεφύγει για δέκατα πάλι από την επιτήρηση των σεκιουριτάδων. Μία θάλασσα από γροθιές είναι πάλι ψηλά. O Bayley σκουπίζει με μία πετσέτα τον ιδρώτα που μπαίνει μέσ’ στα μάτια του, κι αρπάζει το μικρόφωνο, καθώς το όγδοο τραγούδι έχει ξαφνικά σταματήσει. «Είσαστε απίθανοι απόψε. Ευχαριστούμε», λέει καθώς τα μάτια του έχουν πάρει μία έκφραση παράνοιας. Από τα δεξιά ακούγεται μία φωνή: «Κι εσύ επίσης».
Ο Βayley μπορεί να ουρλιάζει στη συναυλία, αλλά κατά βάθος ξέρει ότι είναι αδύναμος σε πολλά σημεία. Αυτό δεν είναι το συγκρότημά του, είναι το συγκρότημα του Steve Harris που στο ίδιο κοινό των συναυλιών αυτής της περιοδείας είχε μιλήσει κάποτε ο Bruce Dickinson. Πριν από λίγους μήνες, ένα από τα metal περιοδικά της Ευρώπης είχε στο εξώφυλλο τον Harris να σφίγγει το λαιμό του Blaze, ενώ χθες ένα παιδί είπε στον Blaze: «Eίσαι καλός, αλλά ο Bruce είναι καλύτερος». O Blaze ένιωσε σα να ‘παιζε με ξένη κιθάρα ή σα να κοιμόταν με τη γυναίκα ενός πεθαμένου.
Και τελικά δεν είναι σίγουρο αν οι υπόλοιποι Maiden τον συμπαθούν. Από τότε που συναντήθηκαν όλοι μαζί στο αεροδρόμιο Gatwick του Λονδίνου για να πετάξουν στο Tel Aviv, ο Βlaze κάθεται μόνος του ή μιλάει με το road crew όταν οι άλλοι τέσσερις λένε αστεία και κάνουν πλάκα. Βέβαια, οι υπόλοιποι είναι μαζί χρόνια, ενώ αυτός μόλις ήρθε. Οτιδήποτε και να κάνει ή πει θα αντιμετωπίσει αρκετές φορές τις ματιές των άλλων, που σε ορισμένες περιπτώσεις νομίζεις πως είναι εχθρικές.
Αν δεν ήταν σήμερα στο Tel Aviv, θα ‘ταν σίγουρα στο Birmingham αγκαλιά με την κοπελιά του, Bev, και θα ‘βλεπε τηλεόραση. Αλλά τώρα είναι πάνω στη σκηνή και πρέπει να πάρει το κοινό μαζί του. Τους κοιτάει έναν-έναν, φέρνοντας στη μνήμη του τις εποχές που ο Dickinson είχε τον τρόπο να κάνει το κοινό να παραληρεί, ξέροντας ότι ο μόνος τρόπος είναι να προσπαθήσει να τους μιλήσει με την ψυχή του.

«Το επόμενο κομμάτι είναι καινούργιο», λέει ουρλιάζοντας.
«Maiden, Maiden» απαντάει το κοινό.
Κάτω απ’ τη σκηνή είναι πολύ ανοιχτός και του αρέσει να φιλοσοφεί για πράγματα που δεν σκέφτεται ο μέσος άνθρωπος, όπως π.χ. για την ύπαρξη παράλληλων κόσμων. «Η αλήθεια όπως την ξέρουμε δεν είναι παρά η υποκειμενική μας αντίληψη» λέει σ’ όποιον του ανοίξει τη κουβέντα, «γιατί ζεις σε μία άλλη διάσταση από αυτή που ζω εγώ. Γιατί εγώ δεν μπορώ να δω τα πράγματα όπως τα βλέπεις εσύ, αλλά μπορώ να δω εσένα καθώς κι ό,τι βλέπεις εσύ».
Η ζωή του μία συχνή ιστορία. Μία παιδική ηλικία γεμάτη καυγάδες. Παρόλο που οικονομικά η οικογένειά του ήταν ασφαλής, η σπιτική γαλήνη ήταν σχεδόν ανύπαρκτη. Οι γονείς του μισούσαν ο ένας τον άλλο, κι ο Blaze προσπάθησε να λύσει το πρόβλημα που ‘χαν οι δύο άνθρωποι που αγαπούσε, με το να δεχτεί σαν σωστές και τις δύο πλευρές.

Το ότι ο Blaze Bayley είναι σήμερα ο frontman των Iron Maiden οφείλεται αποκλειστικά στον πατέρα του. Όταν τελείωσε το σχολείο έκανε διάφορες δουλειές που δεν πρόσφεραν τίποτα. Τότε ο πατέρας του τού είπε να προσπαθήσει να κάνει πραγματικότητα το όνειρό του. Δούλευε νυχτερινή βάρδια σ’ ένα ξενοδοχείο, όταν αποφάσισε ν’ αλλάξει το όνομά του από Bayley Cooke σε Blaze Bayley και να φτιάξει το δικό του συγκρότημα. Απόψε το όνειρο του Blaze που ήταν να κάνει κάποτε παγκόσμια περιοδεία, συμβαίνει, όμως μπορεί πολύ εύκολα να εξελιχθεί σε τραγωδία. Μετά το όγδοο τραγούδι, οι Iron Maiden παίζουν τρία τραγούδια από το “The X Factor” (σ.σ.: και σφήνα το “2 Minutes to Midnight”), που σημειωτέον δεν είχε κυκλοφορήσει ακόμα. Ο Βlaze βλέπει ότι το κοινό μπερδεύεται. Δεν ξέρουν καθόλου τα καινούρια κομμάτια. Η συναυλία σ’ αυτό το σημείο «κρεμάει». Τότε σαν από μηχανής θεός οι Maiden αρχίζουν να παίζουν το “Fear of the Dark”, ένα αριστούργημα γραμμένο από τον Steve Harris. Τα φώτα σβήνουν, καθώς το κομμάτι μπαίνει στο αργό του tempo και τότε ως δια μαγείας το κοινό αρχίζει να τραγουδάει: “I am a man who walk alone, and when I’m walking a dark road at night or strolling through the park, when the light begins to change I sometimes feel a little strange, a little anxious when it’s dark”.
Είναι ο Blaze, όχι ο Bruce, αλλά το κοινό είναι μαζί του και φαίνεται ότι τελικά θα τα καταφέρει. Τη στιγμή που ο Dave Murray και ο Janick Gers μπαίνουν στο γρήγορο riff τελειώνοντας το λυρικό κομμάτι, ο Blaze νιώθει πλέον τελείως διαφορετικά. Σε κλάσματα δευτερολέπτου έχει αρχίσει να κάνει headbanging με τον ρυθμό και οι γροθιές του είναι σα να χτυπούν ένα τεράστιο τύμπανο. Για δευτερόλεπτα ξανακοιτάει μέσα στο δάσος των οπαδών, αλλά το άτομο που έψαχνε να βρει, δεν είναι εκεί και ούτε θα ‘ναι ποτέ, αφού η θέση του είναι πάνω στη σκηνή.

Αν ήταν ο πατέρας του Blaze που τον έσπρωξε στην σκηνή, η μητέρα του τού έδωσε όλη την δύναμη που χρειάστηκε μέχρι σήμερα. Πριν τέσσερα χρόνια κατά την διάρκεια της περιοδείας των Wolfsbane στη Γερμανία, η μητέρα του πέθανε από ξαφνική κρίση άσθματος. Δεν πρόλαβε να τον καμαρώσει στην καλύτερη στιγμή της ζωής του. Στο ξενοδοχείο όπου έμεναν οι Maiden, άρχισε ξαφνικά να μιλάει γι’ αυτή και να λέει πόσο θα ‘θελε να ήταν εκεί μαζί του.
Πίσω στην συναυλία, μπορείς να δεις τους θεατές που κοιτούν τον Blaze. Στην αρένα η ζέστη είναι τρομερή και υπάρχει μία βροχή ιδρώτα, αφού ο ένας είναι τελείως κολλητά στον άλλο. Όλοι δείχνουν σα να βγήκαν μόλις από τη θάλασσα. Στις 11 και τέταρτο το 14ο τραγούδι “The Clairvoyant” φέρνει τον Steve Harris μπροστά. Όπως προχωράει προς το κοινό, το αποτέλεσμα θυμίζει έντονα μαγνήτη κοντά σε ρινίσματα σιδήρου, αφού οι θεατές κινούνται προς τη πλευρά του Steve. Όλα τα χέρια είναι σηκωμένα προσπαθώντας ν’ αγγίξουν οτιδήποτε. Ο Harris απομακρύνεται σιγά-σιγά, ενώ τα παιδιά έχουν αρχίσει να πετούν μπλουζάκια, μπαντάνες, πετσέτες και διάφορα άλλα πάνω στη σκηνή. Ο κανόνας λέει ότι όλα αυτά θα επιστραφούν, μαζί με τις μπαγκέτες του Nicko McBrain. Ο Blaze επιστρέφει εκείνη τη στιγμή στη σκηνή μ’ ένα μπουκάλι νερό και σβήνει μ’ αυτό τον τρόπο την αφόρητη ζέστη που επικρατούσε στις πρώτες γραμμές των θεατών. Με το που τελειώνει, αρπάζει το μικρόφωνο: “Feel the sweat break on my brow. Is it me or is it shadows that are dancing on the walls? Is this a dream or is it now? Is this a vision or normality I see before my eyeeees?”.



Η φωνή δεν έχει σε καμία περίπτωση τη χροιά και τη δύναμη του Bruce Dickinson, όμως κάτι άλλο συμβαίνει. Καθώς οι κιθάρες ουρλιάζουν στους ρυθμούς του McBrain, το θηρίο που ‘χε προβάλει ο Blaze μεγαλώνει σε μέγεθος και πλέον προκαλεί δέος μέσα σ’ αυτή την ηχητική ζούγκλα. Και βέβαια αυτός ο Blaze δεν έχει πάνω του ίχνος βίας ή επιθετικότητας. Υπάρχει ένταση και δύναμη στην πιο ευγενική τους μορφή. Μέσα σ’ όλες τις χαζομάρες που λέγονται κατά καιρούς περί σατανισμού, η μορφή του Bayley έρχεται να διαψεύσει τα πάντα μέσα στην απόλυτη ηρεμία.
Τα παιδιά στο ακροατήριο είναι νεαρά άτομα και όχι ανεξέλεγκτος όχλος. Όταν άλλα παιδιά στην ηλικία τους κλέβουν αυτοκίνητα και κάνουν εγκλήματα, αυτά τα παιδιά πηγαίνουν σε σπίτια φίλων και συζητούν για την αγαπημένη τους μουσική. Η rave σκηνή σήμερα έχει πλέον πνιγεί στο ecstasy, ενώ αυτά τα παιδιά τη βρίσκουν μόνο με την αδρεναλίνη τους. Και μέσα σ’ όλα αυτά ο Blaze Bayley νιώθει πλέον ότι τους έχει κερδίσει.
Μετά το διάλειμμα του encore οι Iron Maiden επιστρέφουν δριμύτεροι και συνεχίζουν με τα “The Number of the Beast”, “Hallowed be Thy Name” και το “The Trooper”. Ο Blaze δεν έχει νιώσει ποτέ πριν όπως νιώθει τώρα. Αυτή την τελευταία ώρα ξεκαθάρισαν πολλά πράγματα. Όλοι οι μήνες της αμφισβήτησης έσβησαν μέσα σε δευτερόλεπτα. Θ’ αρέσει στο κοινό; Θα τον απολύσουν; Θα θυμηθεί τους στίχους; Αυτές οι ερωτήσεις δεν υπάρχουν πλέον στο μυαλό του Blaze κι απ’ ό,τι φαίνεται το ταξίδι του στη χώρα των Iron Maiden θα ‘ναι επιτυχημένο.

Επιγραμματικά, οι Iron Maiden εκείνη τη βραδιά έπαιξαν τα:

01. Μan on the Edge
02. Wrathchild
03. Heaven Can Wait
04. Lord of the Flies
05. Fortunes of War
06. Blood on the World’s Hands
07. Afraid to Shoot Strangers
08. The Evil That Men Do
09. The Aftermath
10. Sign of the Cross
11. 2 Minutes to Midnight
12. The Edge of Darkness
13. Fear of the Dark
14. The Clairvoyant
15. Iron Maiden
16. The Number of the Beast
17. Hallowed be Thy Name
18. The Trooper