Στην εισαγωγή της ταινίας, βρίσκουμε τον εξαιρετικό ηθοποιό Liam Neeson σε έναν μικρό πρόλογο. Ο τεράστιος Ιρλανδός, αφηγείται εν συντομία τη σημασία του “The Wall” για τον ίδιο, καθώς άκουσε το δίσκο σε πολύ δύσκολη περίοδο της ζωής του, και ταυτίστηκε με το ευρύτερο concept του. Έχοντας, μάλιστα παρακολουθήσει την αυθεντική περιοδεία του “The Wall” των Pink Floyd το 1980 στο Λονδίνο, χαρακτήρισε, πολύ σωστά, τον δίσκο και κατ’ επέκταση την προσαρμογή του σε ένα οπτικοακουστικό υπερθέαμα ως αντίστοιχο μιας ψυχανάλυσης.
Το κυρίως μέρος του “Roger Waters: The Wall” κινείται σε δύο άξονες που, φυσικά, τέμνονται μεταξύ τους. Ο ένας είναι η συγκλονιστική συναυλία στην ολότητά της, με πλάνα από διάφορες στάσεις της περιοδείας. Βλέπουμε τον Roger Waters με την προσωπική του μπάντα να αποδίδουν άψογα ολόκληρο το album. Παράλληλα, παρακολουθούμε βήμα-βήμα το χτίσιμο του τοίχου και τα υπέροχα, εύστοχα οπτικά εφέ (τα οποία μεγαλώνουν την συναισθηματική φόρτιση) που προβάλλονται σε αυτόν και δένουν απόλυτα με τους στίχους και το πνεύμα των συνθέσεων.
Ο δεύτερος άξονας, αφορά στην βαθύτερη αιτία που οδήγησε τον Roger Waters να γράψει (ολομόναχος) την rock opera που είναι το “The Wall”. Είναι γνωστό πως ο δίσκος έχει πλήθος αναφορών στην ζωή του ίδιου του Βρετανού. Η αυτοβιογραφική βάση του δίσκου είναι ο θάνατος του πατέρα του στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν ο Waters ήταν μόλις 5 μηνών, γεγονός που σημάδεψε τις εμπειρίες και τα μετέπειτα βιώματά του. Έτσι λοιπόν στην ταινία υπάρχουν εμβόλιμα πλάνα από ένα ταξίδι που κάνει ο Roger Waters στην πόλη Anzio της Ιταλίας, όπου ο πατέρας του, Eric, πολέμησε, και έκτοτε είναι αγνοούμενος και θεωρείται νεκρός δίχως όμως να βρέθηκε ποτέ το πτώμα του. Στο μνημείο πεσόντων που βρίσκεται εκεί, ο Waters ταξιδεύει ανά τακτά διαστήματα, και παίζει τρομπέτα στη μνήμη του πατέρα του και όλων των υπόλοιπων θυμάτων. Στο συγκεκριμένο ταξίδι, έχει ως παρέα τον προσωπικό του φίλο και συγγραφέα Andrew "Willa" Rawlinson, με τον οποίο μεγάλωσαν μαζί, και πραγματοποίησαν ως έφηβοι ένα μεγάλο οδοιπορικό σε πολλές χώρες, μεταξύ τους και η Ελλάδα. Οι διάλογοί τους στα πλαίσια της ταινίας, είναι εξαιρετική αφορμή για προβληματισμούς, τόσο καθαρά κοινωνικοπολιτικής μα και παραπέρα, υπαρξιακής φύσης. Πέρα από τον Rawlinson, τον Roger Waters συνοδεύει ο Ούγγρος σκηνοθέτης Peter Medak, που αφηγείται δικές του συγκλονιστικές εμπειρίες από την εποχή της ναζιστικής κατοχής στη Βουδαπέστη, όταν εκείνος ήταν ακόμη παιδί.
Εδώ οι Rawlinson και Medak αντίστοιχα.
Έχοντας βρεθεί σε μία από τις συναυλίες της Αθήνας στο ΟΑΚΑ, δεν νομίζω πως μπορώ να είμαι αντικειμενικός. Από το πρώτο λεπτό μέχρι το τελευταίο, ο θεατής βρίσκεται μόνιμα με έναν κόμπο στο λαιμό και σε κατάσταση πλήρους συναισθηματικής φόρτισης. Η εικόνα του 70χρονου Roger Waters, να τιμά ακόμα και τώρα τη μνήμη του πατέρα του, με τον τρόπο που ξέρει καλύτερα, παίζοντας μουσική, και στα πλάνα της συναυλίας να δίνει το 100% του, δύσκολα αφήνουν τον οποιονδήποτε ασυγκίνητο, ενώ και η ποιότητα των τραγουδιών, του concept αλλά και των εκτελέσεων είναι δεδομένη.
Δεν χρειάζονται πολλά λόγια, είτε έχετε δει το “The Wall: Live” είτε όχι, είτε ακούτε Pink Floyd, είτε είστε απλώς ένας σινεφίλ (μια και η ταινία έχει και κινηματογραφική διάσταση και αξία), επενδύστε λίγο χρόνο από τη ζωή σας, και παρακολουθήστε την.
Οι προβολές γίνονται την Παρασκευή 23 και την Τρίτη 27 Σεπτεμβρίου στις αίθουσες Dolby Atmos των Village Cinemas σε Αθήνα (The Mall, Ρέντης, Άγιος Δημήτριος) και Θεσσαλονίκη.
Πάρτε εδώ μια γεύση απ’ τα όσα υπέροχα πρόκειται να δείτε, και δείτε μία σύντομη συνέντευξη του Roger Waters σε εκπομπή του αμερικάνικου καναλιού CBS που αναφέρεται στην ταινία και το υπόβαθρό της.
