Με αφορμή αυτή την δυσάρεστη επέτειο, στο METAL HAMMER θυμόμαστε τον Cliff και τη προσφορά του στο κορυφαίο συγκρότημα, με δύο αποσπάσματα από το ειδικό Μetal Hammer τεύχος για το "Master of Puppets" που κυκλοφόρησε τον περασμένο Μάρτιο (τεύχος 375), για τον εορτασμό των 30 χρόνων από τη κυκλοφορία του album.
Για πολλά περισσότερα σχετικά με τον Cliff Burton, τους Metallica και την εποχή γύρω από το "Master of Puppets" ανατρέξτε στο τεύχος Μαρτίου 2016 (#375) του METAL HAMMER.
CLIFF BURTON
Μπασίστας, συνοδοιπόρος, φίλος, μεγάλος αδερφός, μέντορας. Όλα αυτά κι ακόμα περισσότερα ήταν ο Cliff Burton για τα υπόλοιπα μέλη των Metallica. Όταν ο Hetfield και ο Ulrich τον είδαν για πρώτη φορά επί σκηνής με τους Trauma, αφού κατάφεραν να μαζέψουν το σαγόνι τους από το πάτωμα, κατάλαβαν ότι αυτός είναι ο ιδανικός μπασίστας των Metallica. Κι αυτός ήθελε να γίνει μέλος, γούσταρε τρελά της μουσική τους, αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να αφήσει την ήρεμη ζωή του στην Castro Valley του San Francisco για να μετατραπεί σε wanna be rockstar στο Los Angeles. “We are not trying to be some big and fancy, you know. It’s just us, doing what we’re doing”, είχε πει αργότερα σε κάποια συνέντευξή του, κι αυτή ακριβώς η πρόταση φανερώνει την φιλοσοφία της ζωής του. Το αποτέλεσμα ήταν τελικά οι Hetfield και Ulrich να μετακομίσουν για χάρη του στο San Francisco - τόσο ισχυρή προσωπικότητα ήταν. Κι αυτή η προσωπικότητα έμεινε αναλλοίωτη μέχρι και τον θάνατό του. Άλλωστε δεν χρειαζόταν και πολλά στην ζωή του, το μόνο που ήθελε ήταν να ακούει Misfits, Lynyrd Skynyrd και Blue Öyster Cult, να φοράει τα αγαπημένα του bellbottom jeans, να ηρεμεί καπνίζοντας χόρτο, πίνοντας μπύρα και κάνοντας παρέα με τους φίλους του και την αγαπημένη του Coney.
Ο Cliff Burton, όμως, του “Master of Puppets” είναι πάνω απ’ όλα καθοδηγητής. Όχι απαραίτητα ο βασικός συνθέτης, αλλά αυτός που είχε την ικανότητα να κάνει τις κατάλληλες υποδείξεις που μπορούσαν να κάνουν την διαφορά και ν’ αναδείξουν ακόμα περισσότερο τα riffs και τις ιδέες του Hetfield. Ιδιαίτερα ο frontman των Metallica τον άκουγε και τον εμπιστευόταν με κλειστά τα μάτια, πράγμα που έχει παραδεχτεί πάρα πολλές φορές σε συνεντεύξεις του. Είτε επειδή ήταν ο μεγαλύτερος απ’ όλους, είτε επειδή ήταν ο μοναδικός μέσα στην μπάντα που είχε μουσική παιδεία, είτε γιατί οι μουσικοί του ορίζοντες εκείνη την εποχή ήταν πολύ πιο διευρυμένοι, οι άλλοι είχαν τα αυτιά τους ορθάνοιχτα όταν αυτός μιλούσε. Και ο ίδιος, όμως, ήταν πολύ πιο άνετος και απελευθερωμένος σε σχέση με τα προηγούμενα LP’s. Και δεν το καταλαβαίνεις μόνο στο “Orion” όπου έχει μείνει στην ιστορία ως το απόλυτο Burton κομμάτι, το ακούς στην απόκοσμη εισαγωγή του “Damage Inc.” που δεν είναι τίποτα άλλο, παρά μπάσο περασμένο μέσα από διάφορα πετάλια ή σε ολόκληρο το “The Thing That Should Not Be” που είναι χτισμένο ολοκληρωτικά πάνω στο δικό του παίξιμο. Ένας τεράστιος μουσικός που ποτέ δεν καταφέραμε να μάθουμε μέχρι πού θα έφταναν τα όριά του.
MAΡΚΟΣ ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΟΥ
26/09/86
ΤΟ LIVE IS TO DIE
(...) Επόμενος σταθμός της περιοδείας ήταν η Κοπεγχάγη. Η γενέτειρα του Lars, ένα μέρος στο οποίο περίμεναν με ανυπομονησία να παίξουν γιατί συν τοις άλλοις θα συναντούσαν και τον παραγωγό τους με τον οποίο ήθελαν να βρεθούν για να γιορτάσουν την επιτυχία του “Master...”. Έπρεπε να ξεκινήσουν αμέσως μετά το show ώστε να προλάβουν να φτάσουν νωρίς στην πρωτεύουσα της Δανίας. Η αποστολή ήταν 2 tour buses που το ένα φιλοξενούσε τη μπάντα, το άλλο το crew κι ένα τρίτο ημιφορτηγό με τον εξοπλισμό τους.
Το λεωφορείο των Metallica άνηκε στην εταιρεία Len Wright Travel και ήταν ένα παλιό λεωφορείο που είχε τροποποιηθεί με την προσθήκη κουκετών, οι οποίες σύμφωνα με τα λεγόμενα του συγκροτήματος ήταν ιδιαίτερα άβολες. Ειδικά ο δίμετρος John Marshall (σ.σ.: roadie των Metallica που έπαιξε κιθάρα σε κάποιες συναυλίες του group το 1986 και το 1992 όταν είχε τραυματιστεί ο Hetfield - επίσης στους Metal Church και Blind Illusion) δεν χωρούσε σε καμία, ενώ και οι υπόλοιπα μέλη παραπονιόντουσαν για το πόσο άβολα ήταν τα στρώματα. Λίγο πριν ξεκινήσουν, οι Cliff και Kirk έπαιξαν στα χαρτιά το ποιος θα κοιμηθεί στην πιο βολική κουκέτα στο πίσω αριστερά μέρος του λεωφορείου. Ο Cliff κέρδισε. Τράβηξε τον άσο μπαστούνι και επέλεξε το «βολικό» κρεβάτι στέλνοντας τον Kirk σ’ ένα άλλο στο μπροστινό μέρος του λεωφορείου. Μέσα σε 6 ώρες είχαν διανύσει πάνω από τα 2/3 της διαδρομής κινούμενοι στους επαρχιακούς δρόμους της σουηδικής υπαίθρου, όταν ανάμεσα στους κόμβους 82 και 83 του εθνικού δρόμου Ε4 σε μία αριστερή στροφή, το λεωφορείο έφυγε από τη πορεία του και κατρακύλησε στην αριστερή πλευρά του δρόμου...
Τα μέλη του συγκροτήματος βγήκαν έξω με τα εσώρουχά τους, ο James ήταν αυτός που είδε τα πόδια του Cliff να προεξέχουν, ενώ το υπόλοιπο σώμα του ήταν καταπλακωμένο από το αναποδογυρισμένο όχημα. Ακολούθησαν στιγμές πανικού. Κανείς μέχρι και σήμερα δεν ξέρει τι ακριβώς συνέβη. Ο οδηγός, το όνομα του οποίου παραμένει άγνωστο, ισχυρίστηκε πως στο δρόμο υπήρχε πάγος, αλλά τόσο ο James που περπάτησε γυμνός πάνω από 2 χιλιόμετρα για να δει αν κάτι τέτοιο ίσχυε, όπως και η αυτοψία της αστυνομίας, είπαν πως κάτι τέτοιο δεν ίσχυσε. Λίγο αργότερα κατέφθασαν γερανοί και ασθενοφόρα. Ο Cliff κατά τη διάρκεια της πτώσης εκσφενδονίστηκε έξω από το παράθυρο και στη συνέχεια το όχημα έπεσε πάνω του. Ο θάνατος ήταν ακαριαίος. Η αστυνομία συνέλαβε τον οδηγό ο οποίος και έμεινε στη Σουηδία για 2 περίπου εβδομάδες. Άλλοι είπαν ότι τον πήρε ο ύπνος στο τιμόνι, ο James ισχυρίστηκε πως η αναπνοή του μύριζε αλκοόλ. Τίποτα από όλα αυτά δεν αποδείχτηκε. Η εισαγγελία δεν τον κατηγόρησε για φόνο εξ αμελείας και αφέθηκε ελεύθερος. O ιατροδικαστής Dr. Anders Ottoson έγραψε «μοιραία θραύση θώρακα και τραυματισμός στους πνεύμονες».
Η κηδεία του έγινε στις 7 Οκτωβρίου στο Castro Valley και η στάχτη του διασκορπίστηκε στην ύπαιθρο. Λίγο καιρό αργότερα ανακοινώθηκε πως τη θέση του στους Metallica πήρε ο Jason Newsted των Flotsam and Jetsam και οι Metallica βγήκαν και πάλι στο δρόμο για να ολοκληρώσουν την περιοδεία του “Master...”. Θεωρούμε, όμως, πως το κεφάλαιο “Master of Puppets” κλείνει με τον θάνατο του Cliff Burton. Κανείς δεν μπορεί να ξέρει πώς θα είχαν εξελιχθεί τα πράγματα αν το τραγικό αυτό γεγονός δεν είχε συμβεί και όλες οι εικασίες που γίνονται 9 στις 10 φορές στερούνται σοβαρότητας. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να μην ξεχνάμε ποτέ τη σπουδαία συμβολή αυτού του ανθρώπου στην πορεία των Metallica, και κάθε χρόνο στις 27/9 να βάζουμε το “Orion” να παίζει.
ΧΑΚΟΣ ΠΕΡΒΑΝΙΔΗΣ
