METALLICA – Hardwired…To Self-Destruct

DISC ONE:

1. Hardwired (το έχετε ακούσει ήδη και έχετε σχηματίσει άποψη)

2. AtlasRise! (το έχετε ακούσει ήδη και έχετε σχηματίσει άποψη)


3. Now That We’re Dead
Μετά από το εκρηκτικό ξεκίνημα του άλμπουμ συνεχίζουν σε πιο αργούς ρυθμούς με heavy κιθάρες και ντραμς. Το κομμάτι παραμένει σε mid-tempo ταχύτητα και μπορούμε να ακούσουμε την κτηνώδη παραγωγή του Fidelman σε λεπτομέρεια. Καταφέρνουν και εδώ να γράψουν μία ενδιαφέρουσα σύνθεση με δυνατό ρεφρέν αλλά υπάρχει και κάτι άλλο. Aκούμε τους Metallica, αλλά τους ακούμε να έχουν έναν διαφορετικό αέρα, παίζουν με αυτοπεποίθηση και σιγουριά.

4. Moth Into Flame (το έχετε ακούσει ήδη και έχετε σχηματίσει άποψη)


5. Dream No More
Ξεκινάει με απειλητικό ύφος στις κιθάρες και ξεσπάει σε αργό βαρύ riff a la ‘Sad But True’. Ακούμε έναν εντελώς διαφορετικό Hetfield όπου τραγουδάει μελωδικά και με αρμονία συμπληρώνοντας το τραγούδι. Οι κιθάρες συνεχίζουν σε μέτρια ταχύτητα αλλά συνοδεύουν τον Hetfield δίνοντας έμφαση στην δημιουργικότητα τους σαν συγκρότημα.

6. Halo On Fire
Το πρώτο κομμάτι που ανοίγει με καθαρές μελωδικές κιθάρες όπου ο Hetfield πραγματικά ξεχωρίζει με την φωνή του. Το προσπαθεί καιρό και εδώ πραγματικά ακούγεται πόσο έχει δουλέψει την υπόθεση «φωνή». Στο ρεφρέν σκληραίνουν οι κιθάρες και ο Hammett γίνεται λίγο πιο τολμηρός με το σόλο του. Kαθώς το κομμάτι χαλαρώνει προς το τέλος, μας δείχνει τις 70’s επιρροές του κλείνοντας το πρώτο cd με το μελωδικό του παίξιμο.


DISC TWO:

1. Confusion
Το δεύτερο cd ανοίγει κεφάτο με groove και επανέρχεται η ένταση. Συνεχίζει με μελωδικές κιθάρες, ανάβει το wah ο Hammett και ο Lars έχει την τάση να επικεντρώνεται στο ταμπούρο του που κόβει κάπου την ροή του τραγουδιού. Η πρώτη ακρόαση του ‘Confusion’ δεν είχε κάτι το ξεχωριστό, είναι από τα πιο μέτρια και ‘safe’ τραγούδια του δίσκου. 


2. ManUNkind
Οι Metallica στη νέα τους δουλειά έχουν στιγμές που θέλουν να πειραματιστούν. Η πιο φανερή στιγμή είναι ίσως η εισαγωγή του ‘ManUNkind’ όπου τους βλέπουμε να παίζουν σε ‘folky’ μονοπάτια. Βέβαια για πολύ λίγο, καθώς το κομμάτι εξελίσσεται σε heavy Rock n’ Roll anthem με ζωηράδα και δύναμη. Από τα τραγούδια που φαντάζομαι θα σπέρνει live στην επερχόμενη περιοδεία τους.

3. Here Comes Revenge
Από τα πιο βαριά κομμάτια του νέου άλμπουμ, ξεκινάει με τρόπο που θυμίζει το ‘Enter Sandman’ και καταλήγει σε ρεφρέν με τον Hetfield να "φτύνει με χολή"  ‘You ask forgiveness, I give you sweet revenge’. Ίσως να αναφέρεται στον κόσμο που τους έχει ξεγράψει τα τελευταία χρόνια και την εκδίκηση που θα πάρουν με την νέα τους κυκλοφορία!

4. Am I Savage?
Με τέτοιο τίτλο αν περιμένατε το ‘Am I Evil?’ νούμερο δύο, πέσατε έξω! Αυτό που έχετε είναι μία σύνθεση μέτριας ταχύτητας με πλούσιες αλλαγές και metal επιρροές να κυριαρχούν. Η έμφαση είναι πάλι στις ασήκωτα βαριές κιθάρες ιδιαίτερα στο κλείσιμο του τραγουδιού όπου ακούμε τα riff του James και Kirk να πέφτουν σαν ογκόλιθοι σε γκρεμό.


5. Murder One
Με τίτλο που αναφέρεται στον αγαπημένο ενισχυτή του Lemmy, το ‘Murder One’ γράφτηκε από τους Metallica για να τιμήσουν τον σημαντικότερο άνθρωπο και μουσικό που τους επηρέασε στην μουσική τους καριέρα. Ξεκινάει ήσυχα με μελωδικά στοιχεία πριν ανοίξουν τους ενισχυτές στο τέρμα. Οι κιθάρες σε στιγμές δημιουργούν μια πιο σκοτεινή ατμόσφαιρα καθώς ο Hetfield συνομιλεί με τον Lemmy ‘Hear your thunder, the man in black.’ ‘Born to lose, no excuse’! Ένα rocking κομμάτι, συναισθηματικά φορτισμένο για τον αρχηγό των Motörhead.


6.  Spit Out The Bone
Αν ήθελα κάτι από αυτό το άλμπουμ ήταν να κλείσει όπως κάποτε συνήθιζαν οι Metallica, δυναμικά και με cohones! Αυτό λοιπόν έχουν κάνει με το ‘Spit Out The Bone’ , ξεκινάει επιθετικά με τις κιθάρες να μοιράζουν σφαλιάρες καθώς ο Lars έχει να παίξει έτσι ασταμάτητα από το ‘Damage Inc.’ Παίρνουν μια μικρή ανάσα όταν επιτέλους ακούμε τον Trujillo να μπαίνει πρώτη μούρη με το μπάσο. Ακόμα και το σόλο του Hammett είναι κατευθείαν από την εποχή που οι Metallica ήταν οι βασιλιάδες του Thrash. Ναι έτσι πρέπει να κλείνει ένας δίσκος των Metallica και μας δείχνουν μετά από πολύ καιρό το εξής: Όταν θέλουν μπορούν ακόμα να τα σπάνε.
 

Γενικές Παρατηρήσεις:
Το ‘Hardwired…To Self Destruct’ είναι μία ευχάριστη επιστροφή για τους Metallica. Καιρό έχουμε να τους ακούσουμε να παίζουν με τόση όρεξη και σθένος. Πολλά από αυτά τα τραγούδια θα κάτσουν άνετα σε ‘live setlist’ μαζί με τα ‘classics’ που έχουμε αγαπήσει τόσα χρόνια. Βρήκαν την ενέργεια που τους έλειπε και σε συνδυασμό με την τσιτωμένη παραγωγή του Greg Fidelman αφήνουν πίσω ακόμα περισσότερο τα Heavy Rock ακούσματα τους και γυρίζουν στα καρφιά και πέτσινα του Metal. Ναι, το ‘Hardwired’ είναι ένας metal δίσκος που δείχνει μια ανανεωμένη μπάντα που γουστάρει πάλι να παίζει, αλλά την ίδια στιγμή φαίνεται ότι δεν κατάλαβε που έπρεπε να βάλει τέλος. Το άλμπουμ ακουμπάει τα 80 λεπτά χωρίς να υπάρχει λόγος. Πολλές φορές ένιωσα ότι κάποια τραγούδια ήταν ξεχειλωμένα και πως έπρεπε να τα έχουν συντομεύσει. Αντιθέτως, θα προτιμούσα να τελείωνε το άλμπουμ και να ζητούσα κι άλλο. Φαίνεται, ότι είχαν κάτι πραγματικά να μας πουν αυτή την φορά οι φίλοι από το Σαν Φρανσίσκο αλλά με τόση μεγάλη διάρκεια κάπου χάνεται και η ουσία. Είναι κρίμα γιατί η προσπάθεια τους είναι αισθητή, ο Hetfield είναι ίσως στην καλύτερη φάση της ζωής του σαν frontman και τραγουδιστής, ακόμα και ο Lars προσπαθεί να κάνει ότι καλύτερο μπορεί. Μία τελευταία παρατήρηση με βάση την προσπάθεια τους και το γεγονός ότι έχουν στιγμές που δεν φοβήθηκαν να πειραματιστούν. Γιατί δεν άφησαν τον έρημο Trujillo να ακουστεί, να παίξει και πραγματικά να κάνει την διαφορά σε αυτό το άλμπουμ; Μετά από 13 και κάτι χρόνια στο συγκρότημα, πότε θα έρθει η κατάλληλη στιγμή να επιτρέψουν στον Trujillo να έχει έναν πιο ενισχυμένο ρόλο, ώστε το μπάσο να είναι κάτι παραπάνω από ένα συνοδευτικό όργανο; Καλή ακρόαση σε όλους.  


Για το METAL HAMMER: Α. Αυγουστάκης.

Πολλά περισσότερα πράγματα, που θα προέλθουν από επαναλαμβανόμενες ακροάσεις των συντακτών του εντύπου, θα μπορέσετε να διαβάσετε στο τεύχος Δεκεμβρίου του Metal Hammer.