Από το Λονδίνο, οι ιθύνοντες νόες Spyros G. και Evi S., μας προετοιμάζουν για αυτά που θα συμβούν επί σκηνής στις 15 και 16 Φεβρουαρίου σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα, αντίστοιχα, και μας μιλούν, μεταξύ άλλων, για την έννοια της επιτέλεσης, τη μουσική της αρχαιότητας και τη σημασία της πολυπολιτισμικότητας.

ΑΠΟ ΤΗ ΜΑΡΙΑ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ

Ποιά είναι τα συναισθήματα που έχετε σχετικά με επιστροφή σας στην Ελλάδα για αυτές τις εμφανίσεις;
Είναι μεγάλη μας χαρά που παίζουμε στην Ελλάδα μετά από τόσα χρόνια και που θα ξανασυναντήσουμε το παλιό μας κοινό. Ταυτόχρονα υπάρχει ανυπομονησία και ενθουσιασμός που θα γνωρίσουμε και το νέο μας κοινό. Πάνω από όλα όμως, είναι πολύ σημαντικό για μας που για πρώτη φορά θα παρουσιάσουμε στην Ελλάδα μια δουλειά που πήρε μορφή κι εξελίχθηκε τα τελευταία δέκα χρόνια στο Λονδίνο, σε μια πόλη τόσο πολυπολιτισμική και κάτω από ποικίλες επιρροές. Τον ίδιο ενθουσιασμό έχουν και όλοι οι συνεργάτες μας που παίζουν για πρώτη φορά στην Ελλάδα.
Πείτε μας λίγα λόγια για το “Psychostasia: The Ritual”. Πώς πλαισιώνεται η μουσική σας, πώς σχετίζεται με το ομώνυμο album, πώς θα χαρακτηρίζατε εσείς το μουσικό αυτό δρώμενο; Έχει καμία σχέση με αυτό που θα παρουσιάσετε στη σκηνή του Gagarin;
Το “Psychostasia ΙΙ : The Ritual” είναι μία παράσταση immersive theatre που πρωτοπαρουσιάσαμε πέρυσι τον Μάρτιο στο Asylum Chapel του Λονδίνου. Συνδυάζει φιλοσοφικά και ποιητικά αρχαία κείμενα από τον Ησίοδο, τον Πλάτωνα, τη Σαπφώ και άλλους, και πλαισιώνονται από ένα δικής μας επινόησης και αισθητικής μουσικό τελετουργικό. Το ομώνυμο album αποτέλεσε την έμπνευση και την κύρια μουσική πηγή της παράστασης, ωστόσο γράψαμε και κάποια καινούρια κομμάτια την περίοδο που τη στήναμε, τα οποία επίσης συμπεριλάβαμε. Το ενδιαφέρον είναι ότι μετά από αυτή την παράσταση, κατά κάποιον τρόπο άλλαξε και η μορφή των συναυλιών. Είναι σα να πήραμε ένα μονοπάτι που δεν έχει επιστροφή, οπότε από αυτή την άποψη σαφώς και η παράσταση έχει άμεση σχέση με αυτό που θα παρουσιάσουμε σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
Έχουμε συνηθίσει να θεωρούμε τις επανακυκλοφορίες ως κάτι που αφορά κατά κανόνα τα πρώτα, ή έστω τα παλαιότερα albums ενός καλλιτέχνη ή ενός σχήματος. Στην περίπτωση του “Psychostasia”, έχουν κλείσει μόλις πέντε έτη από την πρώτη του κυκλοφορία, επομένως είναι εύλογο να αναρωτηθούμε για ποιό λόγο έγινε αυτή η επιλογή.
Ο λόγος που κάναμε αυτή την επιλογή είναι πολύ απλός. Δουλεύοντας την παράσταση “Psychostasia ΙΙ: the Ritual” προέκυψαν καινούρια κομμάτια και καθώς αυτά έγιναν αναπόσπαστο κομμάτι του συνόλου θέλαμε να τα παρουσιάσουμε μαζί με τα αρχικά τραγούδια του album. Θεωρήσαμε ότι δεν ταίριαζε να τα συμπεριλάβουμε στην επόμενή μας δουλειά από τη στιγμή που ήταν άρρητα συνδεδεμένα με το album «Ψυχοστασία».

Όποιος παρακολουθεί την πορεία σας, εύκολα μπορεί να διαπιστώσει πως σας ενδιαφέρει πολύ η έννοια της επιτέλεσης (performance), και πως εντρυφάτε σε αυτήν όλο και περισσότερο. Θα σκεφτόσασταν ποτέ τους Daemonia Nymphe όχι ως μουσικό σχήμα, αλλά ως μουσικοθεατρική ομάδα ή multimodal καλλιτέχνες;
Σίγουρα μας ενδιαφέρει πάρα πολύ η μορφή της επιτέλεσης, περισσότερο όμως με την έννοια της δημιουργίας μιας ατμόσφαιρας που θα μας εμπνεύσει και θα μας ταξιδέψει, παρά με την έννοια της αναβίωσης ή της αναπαράστασης. Οπότε δεν θα μας χαρακτήριζα μουσικοθεατρική ομάδα. Βέβαια, φλερτάρουμε πολύ με το θέατρο και εξάλλου εδώ και πολλά χρόνια γράφουμε μουσική για θεατρικές παραστάσεις. Συνεργαστήκαμε επανειλημμένα με το Theatre Lab Company, μια πολύ ιδιαίτερη λονδρέζικη θεατρική ομάδα, ενώ έχουμε συνθέσει μουσική για την «Ορέστεια», τη «Μήδεια», την «Αντιγόνη», τη «Λυσιστράτη» αλλά και για το «Μακμπέθ» στο ΚΘΒΕ. Στις περισσότερες από αυτές τις παραστάσεις παίζαμε ζωντανά τη μουσική επί σκηνής και πολύ συχνά είχαμε αυτοσχεδιαστικά κομμάτια, όπου συνομιλούσαμε μουσικά με τον ηθοποιό. Όλες αυτές οι εμπειρίες έχουν αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε την επικοινωνία μεταξύ του μουσικού και του κοινού.
Μετράτε, πλέον, δύο δεκαετίες στα μουσικά δρώμενα, κι όμως η περίπτωσή σας φαίνεται ακόμα μοναδική. Εσείς όμως με ποιους σύγχρονους καλλιτέχνες αισθάνεστε «συγγένεια»;
Σίγουρα είναι πολλά τα σχήματα που εκτιμάμε και που μας έχουν εμπνεύσει, και πολλά από αυτά πιθανό να μην έχουν καμιά ηχητική συγγένεια με τη δική μας μουσική. Αυτοί οι καλλιτέχνες όμως με τους οποίους σίγουρα αισθανόμαστε συγγένεια είναι αυτοί με τους οποίους έχουμε συνεργαστεί, όπως για παράδειγμα η Jo Quail, εκπληκτική τσελίστρια και πρόσφατα συνεργάτης της Myrkur, ο Peter Ulrich, καταπληκτικός κρουστός και πρώην μέλος των Dead Can Dance / This Mortal Coil, o Ψαραντώνης που δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις, η Dessislava Stafanova, μοναδική vocalist και leader της London Bulgarian Choir με συνεργασίες όπως οι χολιγουντιανές ταινίες «Τροία» και “Brothers Grim” και το video game “Halo”.
Εάν σας δινόταν η ευκαιρία να ταξιδέψετε πίσω στον χρόνο και να ακούσετε αυθεντικές εκτελέσεις αρχαίας ελληνικής μουσικής ή λυρικές απαγγελίες, θα είχατε κάποια συγκεκριμένη προτεραιότητα;
Ίσως όχι. Οποιαδήποτε εποχή σε οποιεσδήποτε συνθήκες θα είχε έτσι κι αλλιώς μεγάλο ενδιαφέρον. Ίσως πάλι να είχα λίγη περισσότερη περιέργεια για τη μουσική της Μινωικής Κρήτης.
Μου δίνετε την εντύπωση πως για εσάς, τόσο ο χρόνος όσο και ο χώρος, είναι δίαυλοι, και όχι πεδία. Συμφωνείτε;
Σαφώς. Όπως είπα και πριν, δεν μας ενδιαφέρει η αναπαράσταση ή η αναβίωση μιας συγκεκριμένης ατμόσφαιρας μιας ορισμένης εποχής. Ο χώρος και ο χρόνος λειτουργούν σαν δίαυλοι κι έτσι μεταμορφώνουν τις σύγχρονες εμπειρίες.
Για ποιο λόγο, κατά τη γνώμη σας, σας παρακολουθεί το metal κοινό;
Γιατί το metal κοινό είναι ανοιχτόμυαλο και κινείται με ευκολία μακριά από το mainstream. Και γιατί στο metal κοινό αρέσει η μουσική που δημιουργεί κόσμους.
Πώς θα συστηθείτε στον κόσμο που θα έρθει στα δύο αυτά live;
Οι συστάσεις θα γίνουν μέσα από τον αχό των κρουστών, το απόμακρο τραγούδι των Σειρήνων και το χορό των Νυμφών με τις φωτιές.