Δεν θέλω να μιλάω συχνά για το παρελθόν... Το καθρεφτάκι του αμαξιού που σου δίνει τη δυνατότητα να κοιτάς πίσω, είναι μικρό για κάποιον λόγο. Τη μεγαλύτερη ορατότητα την έχεις όταν κοιτάς μπροστά. Όμως, όπως και στις συναυλίες των Kings of Thrash (σ.σ.: όπου διασκευάζει Megadeth με τον κιθαρίστα του “So Far…”, Jeff Young), έχει σημασία κάποιες φορές να κρατάς την κληρονομιά ζωντανή. Να την τιμάς. Είναι σα να ξεφυλλίζεις το φωτογραφικό album της οικογένειάς σου. Πράγμα το οποίο έκανα κυριολεκτικά χθες! Η γέννηση, οι επιτυχίες, τα λάθη, είναι όλα μέρος της ιστορίας σου.

Ευτυχώς που το θέτεις έτσι γιατί θέλω να σε πάω πολύ πίσω... Μπορείς να θυμηθείς πώς παρατήρησες από τη σκοπιά σου τη δημιουργία του πρώτου αμερικάνικου thrash κύματος;

Πριν μπουν τα ‘80s, νομίζω πως όλοι από τους Megadeth, Slayer, Anthrax και Metallica, που είμαστε της ίδιας γενιάς, είχαμε γαλουγηθεί με τα σκληρά αμερικανικά groups που έπαιζε το ραδιόφωνο· Kiss, Van Halen, Grand Funk, Ted Nugent, REO Speedwagon, Boston, κ.ο.κ., όπως και με μπόλικη Αγγλία· Sabbath, Zeppelin, Purple, The Who, Judas Priest. Το κάθε μέλος από τα πρώτα thrash groups θα σου δώσει διάφορες παραλλαγές στα ακούσματά του, βέβαια. To 1980 άλλαξε όλο το παιχνίδι, φίλε μου. Βγαίνει το “Heaven and Hell” όπου στους Black Sabbath τραγουδά πλέον ο Ronnie James Dio, οι Scorpions παίζουν πιο βαριά, oι Judas Priest κάνουν το “British Steel”, οι Motörhead το “Ace of Spades”, ο Ozzy ηχογραφεί τους πρώτους του προσωπικούς δίσκους και σκάει το New Wave of British Heavy Metal με αιχμή του δόρατος τους Iron Maiden που μας πήραν τα μυαλά. Εγώ, φυσικά, ήμουν πολύ μεγάλος οπαδός και των Def Leppard και Diamond Head. Μπορεί να μην έγιναν όλα μέσα σε 12 μήνες, αλλά θα σου πω από την πλευρά μου πως από το 1981 και μετά τα δεδομένα στο τι metal ακούγαμε είχαν αλλάξει οριστικά. Σε αυτό θα συμφωνήσει όλο το Big Four. Από την άλλη είχες και το punk με τους Ramones, Sex Pistols, Stooges. Όλα τα παραπάνω είναι οι βασικές ρίζες του thrash. Όπως είπαμε πριν ξεκινήσουμε, ορθώς τα εύσημα για την πρώτη σπίθα πρέπει να πάνε στους Metallica. Ο βασικός υπεύθυνος για το πώς στήθηκε μουσικά το thrash είναι ο Lars Ulrich. Ήταν ένας Ευρωπαίος που ζούσε στην California. Είχε την οικονομική άνεση να φέρνει δίσκους και περιοδικά από την Ευρώπη, οπότε ήταν πολύ πιο ενημερωμένος άρα και οι Metallica ήταν πιο μπροστά από όλους. Κατάφερε με τον Hetfield και τον Mustaine να φιλτράρουν τις ευρωπαϊκές επιρροές και έτσι να δημιουργήσουν έναν φρέσκο και πρωτόγνωρο metal ήχο για τα αμερικάνικα δεδομένα. Από εκεί και πέρα, υπήρχαν οι Exodus με τον ήχο τους στην Bay Area, όπως και οι Anthrax στη Νέα Υόρκη. Οι Slayer έφτιαξαν χαρακτήρα μερικούς μήνες μετά. Παρ’ όλα αυτά ομολογουμένως έκαναν το “Show No Mercy” πολύ γρήγορα, το οποίο είναι δισκάρα. (σ.σ.: έχει ενημερωθεί για το αφιέρωμα του περιοδικού για τα 40 χρόνια του “SNM”) Η πρώτη πραγματική thrash μπάντα ήταν σίγουρα οι Exodus, αλλά οι Metallica είχαν το άστρο, πράγμα εμφανές στο “Kill ‘Em All” και τα πρώτα demos. Είχαν τους Exodus σε τεράστια εκτίμηση, γι’ αυτό και πήραν τον Kirk Hammett.

Παρότι οι Megadeth συγκαταλέγεστε στους βασικότατους πυλώνες του thrash, ο τρόπος που στήνατε τα τραγούδια και συνθέτατε τα riffs ήταν κάτι εντελώς δικό σας. Πολλοί δεν θα σας έβαζαν απαραίτητα κάτω από την ταμπέλα του “thrash” όπως αυτό παγιώθηκε υφολογικά. Διόλου τυχαίο ότι 40 χρόνια τώρα, έχουμε ακούσει άπειρες αντιγραφές των Metallica, Exodus, Slayer, κλπ, αλλά δύσκολα κάποιος πάει να προσεγγίσει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των Megadeth.
Χαίρομαι που το παρατηρείς. Σε ευχαριστώ. Κατ’ αρχάς ήμασταν ξεκάθαρα πιο περίπλοκοι. Όχι ότι κατηγορώ την απλότητα. Για thrash μιλάμε! Σε συγκρίση με το πρώτο Megadeth, το “Kill ‘Em All” είναι πιο απλοπαιγμένο και παραμένει αριστούργημα. Ουσιασικά παίζουν το υλικό των demos τους πιο αργά και καθαρά. Εμείς στο “Killing is My Business…” ήμασταν πολύ γρήγοροι, πιο τσαντισμένοι και με αρκετά περισσότερες λεπτομέρειες στα τραγούδια μας, πολλές από τις οποίες χάνονται λόγω παραγωγής. Ακόμα και τώρα που ξαναπαίζω αυτά τα τραγούδια με τους Kings of Thrash, ανακαλύπτω σημεία που με εκπλήσσουν θετικά. Έχουν ένα πολύ ενδιαφέρον groove αν παρατηρήσεις. Ο Dave Mustaine μεγάλωσε με Motown. Αυτά άκουγαν οι αδερφές του. Γενικά, ποτέ δεν άκουγε αποκλειστικά metal και αυτό φαίνεται σε όλους τους δίσκους του. Είναι ένας βασικός λόγος που οι Megadeth μπαίνουν σε μία δική τους κατηγορία. Ήταν επίσης τεράστια υπόθεση ο drummer Gar Samuelson στις δύο πρώτες μας κυκλοφορίες. Οι αγαπημένοι του drummers ήταν ο Billy Cobham και ο Keith Moon. Ήταν ένας jazz fusion μουσικός μέσα σε μία metal μπάντα. Και το τρομερό ήταν ότι περνούσε αυτές τις επιρροές με ένα εντελώς «μη μου πεις τι θα κάνω» μεταλλάδικο στιλ. Ο Mustaine τού έλεγε «κάνε εκείνο επειδή έτσι θα το έπαιζε ο Lars» και ο Gar τού απαντούσε «παράτα με, θα κάνω ό,τι γουστάρω». Κι εγώ έλεγα πάντα στον Mustaine να μην κοιτάει τι κάνουν οι Metallica και να στραφεί στο δικό του ταλέντο. Ο Gar θεωρούσε ότι έτσι κι αλλιώς μπορούσε να παίξει καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον drummer του thrash εκείνα τα χρόνια. Άκου πώς κάνει το γύρισμα στο “Skull Beneath the Skin” όπου μετρά από το 4 για να μπει στο κουπλέ. Κανείς δεν τα έκανε αυτά. Λατρεύω το “The Four Horsemen”, αλλά ο Gar στο “Mechanix” παίζει τον ρυθμό shuffle, παρόμοιο με αυτό που κάνει ο Alex Van Halen στο “Hot for Teacher”. Και όλο αυτό πάνω σε ένα από τα πιο τρομακτικά riffs που έχω ακούσει στη ζωή μου. Όταν το είχε παρουσιάσει ο Mustaine στην πρόβα είχα μείνει άναυδος. Σκοτεινό. Δαιμονικό. Είναι πολύ επιθετικός κιθαρίστας. Το thrash θα ακουγόταν πολύ διαφορετικό χωρίς την τεχνοτροπία του. Κάτι σαν ένας μεταλλάς Ted Nugent. Η εξέλιξή του από τα demos των Metallica στα δύο πρώτα Megadeth είναι θεαματική. Μπορεί να μην είναι ο πιο αρτίστας τεχνίτης, αλλά ο τρόπος του είναι απαράμιλλος. Χρησιμοποιεί την κιθάρα σα να είναι όπλο. Ο Chris Poland όπως και όλοι όσοι τον διαδέχθηκαν στους Megadeth, είναι πιο μελωδικός, τεχνικός και λεπτομερής. Αυτός ο συνδυασμός στους Megadeth κάνει την μπάντα να ξεχωρίζει.

Όπως και στιχουργικά ήσασταν διαφορετικοί. Υπήρχε έντονο το πολιτικό και το κοινωνικό σχόλιο, στοιχείο που επηρέασε εκατοντάδες μπάντες που ακολούθησαν, οπώς και η προσωπική ανησυχία. Τραγούδια για ψυχολογικά προβλήματα, διαπροσωπικές σχέσεις, δηλαδή πράγματα που αποκάλυπταν ένα πιο ευαίσθητο κομμάτι σας που πήρε κεντρικό ρόλο στα ‘90s. Να πούμε, φυσικά, ότι βοήθησες σε αρκετούς κλασικούς στίχους των Megadeth.

Από την πρώτη στιγμή που γνώρισα τον Dave, εντυπωσιάστηκα από τη γραφή του. Ως γνωστόν, το πρώτο κομμάτι που έγραψε μετά τους Metallica ήταν το “No Survivors” το οποίο εμφανίστηκε ως “Set the World Afire” στο “So Far…” LP, την τρίτη μας δουλειά. Οι στίχοι που θα διαβάσεις στο booklet μόλις το ανοίξεις είναι ΑΚΡΙΒΩΣ ό,τι έγραψε μπαίνοντας στο λεωφορείο της επιστροφής με το που τον έδιωξαν οι Metallica. Εκεί υπάρχει και η φράση “megadeath” που εμπνεύστηκε από τον γερουσιαστή Alan Cranston. O κιθαρίστας Greg Handevidt (σ.σ.: ακούστε Kublai Khan) πρότεινε να αφαιρέσουμε το τελευταία “a”. Έχει πλάκα γιατί οι αγαπημένοι μου στιχουργοί είναι ο Geezer Butler και ο Bob Daisley (σ.σ.: Ozzy Osbourne) που είναι μπασίστες. Μιλούσαν για πράγματα που τους ανησυχούσαν, είτε αυτά αφορούσαν τον κόσμο στον οποίο ζούσαν είτε για τον εσωτερικό τους κόσμο. Τόσο εγώ όσο και ο Mustaine που έγραφε προφανώς τους περισσότερους στίχους είχαμε αυτή τη λογική. Λειτουργούσαμε όπως ο heavy metal στιχουργοί που θαυμάζαμε, αλλά ήμασταν παιδιά μας άλλης γενιάς και χώρας. Ένα ακόμα από τα πρώτα τραγούδια του Mustaine που μου έκαναν εντύπωση ήταν το “Speak No Evil” το οποίο στο ντεμπούτο εμφανίστηκε ως “Looking Down the Cross”. Κουβαλούσε θυμό αλλά ήταν και βαθύ, μπορούσες να ταυτιστείς μαζί του... Αυτό το pattern έμεινε καθ’ όλη τη Megadeth δισκογραφία, έχοντας πάντα στο νου μας να μην επαναληφθούμε, ούτε μουσικά ούτε στιχουργικά. Είμαι πολύ περήφανος για όσα καταφέραμε με αυτή την μπάντα.

Πάμε σε κάτι άλλο τώρα. Υπήρχε σίγουρα η σκηνή σας, αλλά τότε ήταν και οι Γερμανοί με το δική τους έμπνευσης thrash. Είχατε επίγνωση τού τι γινόταν στην άλλη άκρη του Ατλαντικού εκείνα τα χρόνια;

Σχετικά ναι. Μπορεί οι Kreator να έκαναν την καλύτερη καριέρα, αλλά τότε θα έλεγα πως στις ΗΠΑ οι Destruction ήταν πιο γνωστοί. Οι Sodom όχι πολύ. Αλλά αυτή είναι καθαρά η δική μου ανάμνηση. Ξέρεις, όταν γνώρισα τον Dave είχε κασέτες των Accept στη συλλογή του, όλοι ξέραμε τους Scorpions προφανώς, οπότε δεν μπορείς να πεις ότι ήμασταν ανέπαφοι με τη Γερμανία. Από τότε που ο δημοσιογράφος Malcolm Dome (RIP) βάπτισε τη thrash metal σκηνή, άρχισαν να ξεπετάγονται μπάντες απ’ όλο τον κόσμο, αλλά εμείς ήμασταν περισσότερο απορροφημένοι στο τι έκανε η μπάντα μας, όπως φυσικά βλέπαμε τι έκαναν και τα δεύτερης γενιάς ονόματα της Αμερικής όπως οι Overkill, Testament, Death Angel, κ.ο.κ. Θεωρώ, φυσικά, πως και το death metal ξεκίνησε από το αμερικάνικο thrash, με groups όπως οι Possessed και οι Death. Ήταν μία προέκταση του thrash, μία φυσική συνέχεια στα ‘90s…

…Τι συνέβη στα ‘90s και οι περισσότερες thrash μπάντες άλλαξαν ή διαλύθηκαν; Και πώς εξηγείς την αναγέννηση του old-school ήχου στα τέλη των ‘00s; Δεν ξέρω αν είναι τυχαίο, αλλά κάπου τότε ήταν που επέστρεψες στους Megadeth και κάνατε την Big 4 περιοδεία στην Ευρώπη.
Μην ξεχνάμε πως το thrash είναι ένα μουσικό ιδίωμα και όπως όλα τα άλλα ιδιώματα, κάνει κύκλους και προσαρμόζεται. Ξέρεις ότι στα ‘90s οτιδήποτε αφορούσε τη μουσική των ‘80s είτε πέθανε είτε πήρε μία άλλη μορφή. Στην Αμερική το mainstream του σκληρού ήχου ήταν οι Metallica που κατάφεραν να αλλάξουν επιτυχημένα, κάποιες hard rock περιπτώσεις όπως οι Guns n’ Roses, το grunge φυσικά και στα τέλη της δεκαετίας το nu metal. Αυτά σε μία πολύ γενικευμένη ανάγνωση. Εμείς ως Megadeth είχαμε μία αβίαστη ροπή από το “Countdown to Extinction” και μετά σε απλούστερες φόρμες, πιο radio-friendly, κάνοντας πολύ ποιοτικές -για εμένα- δουλειές. Αυτό κράτησε την μπάντα ζωντανή και της επέτρεψε να συνεχίσει και στα ‘00s παρότι εγώ απουσίαζα για κάποια χρόνια. O Μustaine απέδειξε πως είχε μία ανθεκτικότητα και μπορούσε να μείνει relevant από εποχή σε εποχή. Ας πούμε πως οι Slayer, οι Anthrax και οι Testament αυτό δεν το πέτυχαν σε τόσο μεγάλο βαθμό. Εγώ όταν ωρίμασαν οι συνθήκες επέστρεψα για το Big 4 tour και την 20ή επέτειο του “Rust in Peace”. Μένοντας ενεργός με άλλα σχήματα μέσα στη metal σκηνή γνώριζα πως το κλασικό thrash είναι ξανά εδώ με νέα και παλιά σχήματα. Το Big 4 θα γινόταν ασχέτως τάσεων, φυσικά, εφόσον το βασικό όνομα είναι οι Metallica που ήταν πάντα relevant. Απλώς κρίθηκε τότε ως η κατάλληλη στιγμή λέγοντας μεταξύ μας πως είμαστε και τα 4 συγκροτήματα σε φόρμα και μπορούμε πλέον να γιορτάσουμε το γεγονός ότι είμαστε ακόμα εδώ αλλά κι ότι έχουμε προσφέρει τόσα πράγματα στον σκληρό ήχο. Και δε νομίζω ότι σε κάποιο άλλο μουσικό ιδίωμα έχεις ενεργά και τα 4 βασικά, επιδραστικότερα σχήματά του. Ευτυχώς που η περιοδεία έγινε τότε γιατί λίγα χρόνια μετά ο Jeff Hanneman έφυγε από τη ζωή και πριν λίγο καιρό οι Slayer σταμάτησαν να παίζουν.

Τα τελευταία 20 χρόνια υπάρχουν αμέτρητες μπάντες που παίρνουν όσα καταφέρατε και δημιουργούν κάτι δικό τους: Ηavok, Warbringer, Vektor… Θεωρείς πως αυτό θα συνεχίζεται για πάντα και το thrash είναι κάτι που θα μείνει σαν έκφραση όταν όλοι οι παλιοί θα έχουν φύγει;
100% ναι. Γουστάρω πολύ τα ονόματα που είπες και προσπαθώ να παρακολουθώ τις εξελίξεις όσο μπορώ. Έχω συναντήσει στην πορεία μου δεκάδες εκπληκτικά σύγχρονα σχήματα που τολμούν να κάνουν πράγματα που οι παλιότεροι δεν είχαμε σκεφτεί. Και αυτή είναι η μαγεία στη μουσική γενικότερα. Είναι άνθρωποι 20-30-40 ετών που έχουν ζήσει κάτι διαφορετικό απ’ ό,τι εγώ που είμαι 58. Για παράδειγμα, τα παλιά χρόνια ήταν ανήκουστο το ότι ένα thrash σχήμα θα αποτελείται μόνο από γυναίκες, και τώρα έχεις τις Nervosa που τα σπάνε! Είναι μεγάλη μου χαρά να βλέπω κάτι που ξεκινήσαμε πριν 40 χρόνια να εξελίσσεται και να εκφράζει παιδιά μίας άλλης εποχής και καταγωγής. Το thrash θα επιβιώσει για πάντα. Σε ευχαριστώ πολύ για το βήμα.

Όχι. Εμείς ευχαριστούμε.