Ποιο ήταν το πρώτο metal show που παρακολούθησες και τι επιρροή είχε πάνω σου;
Δεν είμαι σίγουρος ποιο ήταν το πρώτο live, αν και μάλλον ήταν οι Grotesque. Ξέρεις, πριν από τους At the Gates, υπήρχαν οι Grotesque οι οποίοι ήταν πολύ σατανικό συγκρότημα εκείνη την εποχή. Θυμάμαι ότι τους είχα δει και ήξερα μερικά από τα παιδιά επειδή μέναμε στην ίδια περιοχή. Θυμάμαι ότι εντυπωσιάστηκα τόσο πολύ! Μερικοί τύποι από το μέρος όπου μένω παίζουν σε ένα συγκρότημα, και παρόλο έκαναν μικρές συναυλίες, μπροστά σε 20-30 άτομα, σε κάτι σαν «κέντρο δραστηριοτήτων» μετά το σχολείο, ήταν απίστευτα cool. Αυτό ήταν γύρω στο ‘87/’88 και είχαν παίξει μαζί με τους Nihilist. Όλο αυτό ήταν ίσως το πιο ωραίο πράγμα που είχα δει ποτέ μου! Λίγο αργότερα είδα τους Kreator και τους Carcass. Και αυτό ήταν πραγματικά συγκλονιστικό. Μπορούσα πλέον να βλέπω μπάντες τις οποίες άκουγα ήδη κάποιο διάστημα και έρχονταν στην πόλη μας. Απίστευτα ωραίο συναίσθημα! Αυτές ήταν οι συναυλίες στις οποίες ήμουν αρκετά μεγάλος για να πάω μόνος μου, χωρίς να πρέπει να με συνοδεύουν οι γονείς μου. Είχα πάει και σε άλλες με τους γονείς μου, είχα πάει με συγγενείς και τέτοια πράγματα πριν, αλλά όχι σε κάτι τόσο πολύ εντυπωσιακό, ιδίως για κάποιον που ήταν 15 ή 16 χρονών.
Ποιο είναι το καλύτερο show που παρακολούθησες ποτέ ως οπαδός και δεν θα ξεχάσεις;
Αυτό που έρχεται στο μυαλό μου πρώτο, ήταν το 2015, στο Madison Square Garden, στη Νέα Υόρκη, μία συναυλία των Rush. Ήταν η τελευταία τους περιοδεία και αυτή ήταν μία από τις 7 τελευταίες συναυλίες που έκαναν. Είχαμε ακούσει φήμες με έναν από τους καλύτερούς μου φίλους πως θα είναι από τα τελευταία τους show οπότε αποφασίσαμε πως δεν θέλουμε να χάσουμε κάτι τέτοιο. Πήγαμε λοιπόν στη Νέα Υόρκη μόνο και μόνο για να δούμε δύο συναυλίες. Η πρώτη ήταν στο New Jersey. Ήταν φανταστικά. Αλλά στο Madison Square Garden δεν είχα ξαναπάει ποτέ μου. Ήταν απίστευτο να βλέπεις το πόσο παθιασμένοι ήταν οι Αμερικανοί και Καναδοί οπαδοί των Rush. Ορισμένα τραγούδια έκαναν χιλιάδες κόσμο να δακρύσει. Εκείνη την ώρα, ήταν το πιο όμορφο πράγμα στον κόσμο. Δεν πρόκειται να το ξεχάσω ποτέ!
Ποια ήταν η πρώτη φορά που εμφανίστηκες στη σκηνή και τι είδους συναισθήματα σου δημιούργησε αυτή η εμπειρία;
Με τους Dark Tranquillity ήταν το ‘91. Πριν από αυτό είχα παίξει ένα τραγούδι κάπου στο Γκέτεμποργκ, όταν ήμουν 10 χρονών, σε μία παραγωγή που είχα πάρει μέρος. Αλλά το ‘91, αν δεν κάνω λάθος, ήταν η πρώτη μας εμφάνιση με τους DT. Ήταν στον ίδιο χώρο που είδα τους Carcass και τους Grotesque. Ήταν μικροσκοπικός χώρος, αλλά εκεί κάναμε όλοι παρέα και συναντούσαμε φίλους και άλλους μεταλλάδες. Το να παίζεις εκεί ήταν τρελό. Θυμάμαι ότι ήμουν απίστευτα νευρικός μόνο και μόνο γιατί δεν ήξερα αν όλα θα πάνε καλά με τον εξοπλισμό μας. Αλλά ήταν πραγματικά διασκεδαστικό. Ήμασταν support στους Sarcazm, που ήταν το πρώτο ή το δεύτερο συγκρότημα του Niclas Engelin. Ήταν δύο χρόνια μεγαλύτεροι από εμάς και προσέχαμε όλα όσα έκαναν. Έτσι, μας βοήθησαν πολύ. Ήταν εκπληκτικό που κάναμε την πρώτη μας εμφάνιση μαζί με τον Niclas.
Πώς νιώθεις πριν βγεις στη σκηνή; Υπάρχει ακόμα αυτή η έκρηξη αδρεναλίνης; Νιώθεις έστω και ένα ελαφρύ άγχος;
Παλιότερα, κάθε φορά είχε να κάνει με το πώς ένιωθα τη μέρα της συναυλίας. Αν τα νεύρα μου ήταν καλά, αν είχε καλό καιρό κτλ. Αυτό μπορούσε πραγματικά να τροφοδοτήσει το άγχος και τη νευρικότητα αλλά πάνω στη σκηνή η αδρεναλίνη κυριαρχούσε και αυτό είναι το μεγαλύτερο συναίσθημα στον κόσμο. Μπορεί να είχα περάσει την πιο χάλια μέρα της ζωής μου, να έλεγα πως δεν θα τα καταφέρω, πως όλα θα πάνε σκατά και τελικά όλα να λειτουργούσαν όπως πρέπει. Σήμερα, είναι πολύ πιο εύκολο. Δεν έχω τέτοιου είδους προβλήματα πια, επομένως είναι εύκολο να εστιάσω και να βεβαιωθώ ότι βρίσκομαι στο σωστό mood, το σωστό «πνεύμα» και το σωστό συναίσθημα πριν από τη συναυλία, επομένως έχει να κάνει κυρίως με το πόσο προετοιμασμένος είμαι. Η έκρηξη αδρεναλίνης όμως είναι πάντα ένα σπουδαίο πράγμα. Και υποθέτω ότι εθίζεσαι αρκετά σε αυτό το συναίσθημα όταν βρίσκεσαι σε περιοδεία. Τα σκαμπανεβάσματα μπορεί να είναι πολλά και σοβαρά.

Ποιο ήταν το πιο άβολο πράγμα που συνέβη ενώ βρισκόσουν πάνω στη σκηνή;
Μπορεί να υπάρχουν πολλοί διαφορετικοί λόγοι για να νιώσεις άβολα. Μερικές φορές έχεις τον χειρότερο ήχο που έχει υπάρξει. Άλλες στέκεσαι σε ένα festival και έχεις τον ήλιο κατευθείαν στα μάτια σου. Απλώς κάθεσαι εκεί χωρίς να βλέπεις τίποτα. Μερικές φορές τα στοιχεία της φύσης είναι εναντίον σου. Βρέχει μανιωδώς και η σκηνή γλιστράει. Πρέπει να μείνεις ακίνητος για να μην πέσεις και αυτό είναι άβολο. Μερικές φορές ανεβαίνει και κόσμος στη σκηνή, αλλά συνήθως είναι διασκεδαστικό. Πρέπει να βάλεις το χαρούμενο πρόσωπό σου και να προσποιηθείς ότι όλα είναι καλά. Μόλις πριν από δύο χρόνια ήμασταν στην Τουρκία με τους The Halo Effect. Παίζαμε σε ένα τεράστιο festival, αλλά έμοιαζε σαν να ήταν η πρώτη φορά που οι διοργανωτές εκεί έκαναν festival. Ήμασταν κι εμείς πολύ νέοι ως συγκρότημα, οπότε δεν είχαμε βάλει σε μία τάξη τον εξοπλισμό και το crew μας. Έπρεπε να κάνουμε soundcheck το προηγούμενο βράδυ. Και δεν λειτούργησε τίποτα! Απολύτως τίποτα! Ήταν άθλια εμπειρία γιατί κανείς δεν ήξερε τι έκανε. Είπαμε όμως πως αφού είμαστε εδώ, θα πρέπει να τα βγάλουμε πέρα. Την επόμενη μέρα ήμασταν μπροστά σε 35.000 κόσμο. Ανεβήκαμε στη σκηνή και νιώθαμε απαίσια. Είχαμε in ear και δεν λειτουργούσε κανένα σωστά. Δεν είχαμε τον χρόνο να κάτσουμε να ασχοληθούμε με αυτά γιατί μετά από εμάς θα εμφανιζόταν και άλλη μπάντα οπότε καταλήξαμε να προσπαθούμε να μαντέψουμε πού βρίσκεται ο καθένας μέσα στο τραγούδι και ποιο σημείο παίζουμε. Δεν ακούγαμε πραγματικά τίποτα! Έχω δει video από τότε και στην πραγματικότητα μοιάζει σαν να είμαστε χαρούμενοι, σαν να διασκεδάζουμε, και ακούγεται εντάξει, αλλά μέσα μας ήμασταν όλοι τελείως νεκροί, θέλουμε να μας καταπιεί η γη! Αυτό ναι, ήταν άβολο, αλλά και πάλι λειτούργησε. Κάναμε το show και ο κόσμος ήταν χαρούμενος.
Ποια είναι η άποψή σου για τις μπάντες που χρησιμοποιούν πάρα πολλά προηχογραφημένα αλλά και lip syncing;
Είναι ένα εύκολο κόλπο για να βεβαιωθείς ότι όλα ακούγονται όσο το δυνατόν καλύτερα, ξέρεις, και είναι ένας τρόπος να έχεις όλα τα εφέ που υπάρχουν στο album σου. Εμείς χρησιμοποιούμε εδώ και πολλά χρόνια προηχογραφημένα αλλά είναι κυρίως κάποια patterns που παίζονται στο background και δεν έχουν βασικό ρόλο στη συναυλία. Βοηθούν και τον Martin με τα πλήκτρα. Δεν έχουμε ποτέ προηχογραφημένα φωνητικά ή κιθάρες ή κάτι τέτοιο. Ξέρω όμως πως πολλές μπάντες το κάνουν αυτό. Η γνώμη μου είναι πως δεν θα πρέπει να αντικαθιστάς ένα όργανο με κάτι προηχογραφημένο. Πολλές φορές αυτό φαίνεται κιόλας πάνω στη σκηνή, ο ακροατής μπορεί να το αντιληφθεί, και δεν είναι καθόλου ωραίο. Θα έλεγα λοιπόν πως δεν είναι μεγάλο πρόβλημα, αρκεί να τα χρησιμοποιείς όταν πραγματικά σε βοηθούν σε κάτι και δεν το παρακάνεις.
Έχεις συγκεκριμένες αναμνήσεις από τις προηγούμενες συναυλίες των Dark Tranquillity στην Ελλάδα; Και τι να περιμένουμε τώρα;
Η πρώτη φορά που παίξαμε στην Ελλάδα ήταν με τους The Haunted. Παίξαμε δύο συνεχόμενες μέρες (σ.σ.: ακόμα πονάμε από το ξύλο μέσα στο Woodstock) όπου τη μία μέρα ήμασταν εμείς headliner και τη δεύτερη οι Haunted. Θυμάμαι ότι το δεύτερο show ήταν χαοτικό γιατί το σύστημα με τα backing track που είχαμε για τις εισαγωγές κ.τλ. χάλασε. Συνεπώς, ακουγόμασταν ξεκούρδιστοι και παίζαμε όλα τα τραγούδια πιο γρήγορα από το κανονικό αλλά είχε πολλή πλάκα! Ήταν σαν να κάναμε μία punk συναυλία – απίστευτα πράγματα! Νομίζω όμως ότι η αγαπημένη μου φορά ήταν όταν κάναμε μια μικρή περιοδεία, 3 show, αν δεν κάνω λάθος, με τους Candlemass και τους Entombed το 2002. Ήταν θρυλικό! Τώρα, στην περιοδεία που βρισκόμαστε, προσπαθούμε να παίζουμε και διαφορετικά set κάθε βράδυ οπότε έχουμε έναν πολύ μεγάλο κατάλογο με τραγούδια που μπορούμε να παίξουμε. Έχουμε ακόμα και μερικά παλιά κομμάτια που δεν έχουμε παίξει ποτέ. Θα έχει ενδιαφέρον! Προσπαθούμε όταν παίζουμε πάνω από ένα show σε μία χώρα, όπως στην Ελλάδα, να παρουσιάζουμε άλλο set κάθε βράδυ γιατί υπάρχουν άνθρωποι που θα είναι και στις δύο συναυλίες οπότε θα θέλουν να ακούσουν κάτι διαφορετικό. Θα υπάρχουν λοιπόν μερικές μεγάλες εκπλήξεις αλλά και τα προφανή τραγούδια που περιμένει από εμάς ο κόσμος. Ανυπομονώ!