Οι Dødheimsgard, με μία τεράστια δισκάρα που ακούει στο όνομα “A Umbra Omega”, έρχονται στις 13 και 14 Νοεμβρίου, σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη αντίστοιχα, για να μας μεταφέρουν σε μαύρα, ερεβώδη, απροσδιόριστα πεδία. Ένα φοβερά ανήσυχο πνεύμα σαν το Vicotnik προετοιμάζει την κατάσταση, και εμείς περιμένουμε με ανυπομονησία ν’ απολαύσουμε το πανδαιμόνιο στη σκηνή και να βρεθούμε στο αφήλιο κενό…
AΠΟ ΤΟΝ ΗΛΙΑ ΤΣΟΥΤΣΑ
Καλησπέρα, Vicotnik. Περιμένουμε πως και πως να σας υποδεχτούμε, τέσσερα χρόνια μετά την τελευταία σας εμφάνιση στην Ελλάδα και αυτή τη φορά με καινούριο, φανταστικό, υλικό! Πώς ήταν, λοιπόν, οι αντιδράσεις για το “A Umbra Omega” ως τώρα;
Κι εμείς το περιμένουμε με ανυπομονησία! Μπορεί να είμαι Νορβηγός με ρίζες από την Ινδία, αλλά με αυτό που εισπράττουμε νιώθουμε τους DHG ελληνική μπάντα. Είστε μεγάλες καρδιές και δείχνετε τεράστια αφοσίωση. Η υποδοχή για το “A Umbra Omega” ήταν και είναι φοβερή, τουλάχιστον από δημοσιογραφικής πλευράς και κριτικών. Όσον αφορά τις πωλήσεις… Για να είμαι ειλικρινής είναι κάτι που δεν το είχα ποτέ στο μυαλό μου. Από την πρώτη στιγμή που άρχισα να συνθέτω το υλικό ήξερα ότι θα είναι απαιτητικό και δυσκολοχώνευτο. Η δημιουργία ήταν μια πολύ προσωπική υπόθεση και αυτός ο δίσκος, σίγουρα, είναι κάτι με το οποίο δε μπορεί να συνδεθεί ο πολύς κόσμος. Ήθελα να ξεφύγω από τα συγκεκριμένα καλούπια που ορίζουν συγκεκριμένα ιδιώματα. Ξέρεις, αυτό δεν είναι εύκολο να το καταπιούν οι περισσότεροι. Νιώθω απόλυτα ευχαριστημένος που η δημιουργική φιλοδοξία μου δεν επηρεάστηκε από εξωτερικούς παράγοντες ή άλλα κίνητρα.
Μετά από οκτώ μήνες νιώθεις ότι θα έκανες κάτι διαφορετικό με το “A Umbra Omega”; Είσαι άνθρωπος που μετανιώνει και, ίσως, αν είχε την ευκαιρία, θα ήθελε να αλλάξει κάτι σε αυτά που έχει δημιουργήσει;
Όχι. Όταν κάτι τελειώνει, τελειώνει. Πολλά πράγματα θα μπορούσαν να έχουν γίνει διαφορετικά, αλλά είναι καλύτερα να μένεις σε αυτό το οποίο αποτυπώνεται τη συγκεκριμένη στιγμή της δημιουργίας. Μου φαίνεται ανέντιμο να διορθώνεις εκ των υστέρων πράγματα που έχεις ήδη ολοκληρώσει και κυκλοφορήσει. Αν θες να κάνεις κάτι διαφορετικά, τότε φρόντισε τα πράγματα που σου έρχονται ως δεύτερες σκέψεις, να αποτελέσουν το οπλοστάσιό σου και την έμπνευσή σου για το επόμενο βήμα. Με αυτήν την προοπτική, η μουσική έχει τη δυνατότητα να εξελίσσεται συνεχώς. Ξέρεις μετά τι να ακολουθήσεις και τι να αποφύγεις. Με αυτόν τον τρόπο ξεχωρίζει και η αυθεντική μουσική. Με το να προχωράς, χτίζοντας πάνω στη κληρονομιά που έχεις συσσωρεύσει.
Πώς πάει η περιοδεία και οι συναυλίες μέχρι τώρα; Κάποιο παράξενο περιστατικό ή κάποιο ιδιαίτερα ενδιαφέρον μέρος;
Είναι κάτι που στην αρχή το βλέπεις διαφορετικά και όσο περνάει ο καιρός εξελίσσεται με τον τρόπο του. Δεν είσαι το ίδιο δεμένος στην αρχή. Στην πορεία αυτό αλλάζει και προσπαθείς να το εκτιμήσεις ανάλογα. Μη ξεχνάς πως είμαστε και ένα καινούριο σύνολο. Τα βήματά σου δεν τα βρίσκεις κατευθείαν σε τέτοιες περιπτώσεις. Είναι ενδιαφέρον και το μελετάμε μετά από κάθε συναυλία. Τώρα, σε σχέση με τη ζωή στο δρόμο… Η αλήθεια είναι ότι έχουμε μεγαλώσει και, ίσως, να μας πειράζει που κοιμόμαστε, μερικές φορές, σε περίεργα σημεία. Δεν παραπονιέμαι καθόλου παρ’ όλα αυτά. Μετά από τόσα χρόνια γνωρίζουμε ανθρώπους που είναι στο ίδιο μήκος κύματος με εμάς και περνάμε καλά. Ποτέ δεν ήμασταν κάτι το μεγάλο στη μουσική βιομηχανία για να ζούμε υπερβολικές καταστάσεις. Και ό, τι τρελό ή περίεργο γίνεται απλά μας δίνει έμπνευση, αφού μας βγάζει από τη καθημερινή μας ζωή. Η ζωή στο δρόμο, από τη στιγμή και μόνο που σε βγάζει από νόρμες της καθημερινότητας, είναι φανταστική.
Πώς είναι οι αντιδράσεις του κοινού στη ζωντανή απόδοση του νέου υλικού;
Οι αντιδράσεις είναι πολύ καλές. Ήταν λίγο περίεργα στην αρχή, τον πρώτο καιρό που είχε κυκλοφορήσει το καινούριο υλικό. Σκέψου ότι είναι δύσκολο να έρθεις αντιμέτωπος με δεκαπεντάλεπτα τραγούδια σαν το “Architect of Darkness” για πρώτη φορά. Είναι και αργό… Οπότε καταλαβαίνεις! Χεχε.
Διαφορετική μπάντα για ακόμα μια φορά, καινούριες εμπειρίες, νέα κεφάλαια στη ζωή… Είσαι ευχαριστημένος με τους «καινούριους»; Πιστεύω πως η παρούσα σύνθεση είναι απίστευτη. Ειδικά ο Aldrahn είναι εξωπραγματικός…
Ναι, είμαι πολύ χαρούμενος με το line- up. Είναι υπέροχο που έχουμε τον Aldrahn πίσω. Είναι μεγάλη υπόθεση και σημαντικός κρίκος στην εξέλιξή μας. Ο L.E. Maloy είναι φοβερή προσθήκη αν και δεν πρόλαβε να προσθέσει όσα θα μπορούσε στο δίσκο. Είναι απίστευτο ταλέντο, βρίσκει πάντα λύσεις και η βοήθειά του για το μέλλον θα είναι πολύ σημαντική. Τέλος, ο Sekaran είναι ένας φοβερός drummer και πέραν του ότι είναι φοβερά οργανωτικός και με βοηθάει απίστευτα σε πρόβες και άλλα τεχνικά θέματα είναι αυτό που λέμε ο «βράχος» για τους DHG. Απόλυτα έμπιστος και αισιόδοξος τύπος.
Πιστεύεις ότι οι DHG είναι μια συνεχώς, αφηρημένα κινούμενη ρόδα; Είναι ένα μουσικό καραβάνι που κάνει στάσεις ανά οκτώ χρόνια και αφήνει το αιματοβαμμένο στίγμα του συνεχίζοντας και προοδεύοντας συνεχώς από καιρό σε καιρό; Επίσης μου κάνουν εντύπωση τα άλματα κενού των 8 χρόνων μεταξύ των τριών δίσκων. Μπορεί να έχουν σχέση με το άπειρο (∞ );
Πρώτον, ειλικρινά θέλω να πιστεύω ότι δε θα χρειαστούν άλλα οκτώ χρόνια για να παρουσιάσουμε κάτι καινούριο. Δεύτερον, ναι, μου αρέσει ο παραλληλισμός σου. Με ενδιαφέρει πιο πολύ η δημιουργική διαδικασία παρά η εμπορική σχέση με τη μουσική. Δε θέλω να πουλήσω ή να πουληθώ, ούτε να γίνω διάσημος. Πιστεύω πως η τέχνη θα έπρεπε να εμπνέεται από τη ζωή και το αντίστροφο. Με την τέχνη να εμπνέουμε τη ζωή. Αφού η ζωή αλλάζει συνεχώς, το ίδιο είναι καλό να κάνει και η τέχνη. Κι αν κάποια στιγμή, ίσως, επαναλάβω τον εαυτό μου, κι αυτό μέσα στη ζωή είναι. Το μόνο που δε μου δίνει κίνητρο είναι όταν περιμένουν οι άλλοι κάτι από μένα. Αυτό σημαίνει ότι πολλές φορές παίρνουμε αποφάσεις που δεν ευχαριστούν τις προσδοκίες των άλλων. Είναι αποφάσεις που μας βάζουν, όμως, συνεχώς σε κίνηση. Τρίτον, όσον αφορά το άπειρο… (Γέλια) Εσύ αποφασίζεις.
Θα ήθελες να ταξιδέψεις και να παίξεις σε καινούρια μέρη; Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής δε γνωρίζω αν είχατε ποτέ την ευκαιρία να παίξετε στη Ινδία. Σε ενδιαφέρει;
Δεν έχω παίξει ποτέ στην Ινδία και θα το ήθελα πάρα πολύ. Θέλω να επισκεφθώ καινούρια μέρη και να ζήσω καινούριες εμπειρίες. Όπου με πάει η ζωή, πηγαίνω. Θέλω να επισκεφθώ από τα πιο φυσιολογικά μέχρι τα πιο παράξενα σημεία, και αυτό δε θέλω να το κάνω μόνο με τοποθεσίες ή πεδία, θέλω να το κάνω και σε επίπεδο τέχνης. Η μουσική είναι η τέχνη που μπορεί να σε πάει οπουδήποτε και έχει τη μεγαλύτερη δύναμη για να σε συνδέσει με μεταφυσικές καταστάσεις ή να σου ξυπνήσει ποικίλα συναισθήματα. Το να φτάσω στα πιο βαθιά και σκοτεινά σημεία του μυαλού είναι μια ασταμάτητη φιλοδοξία. Πιστεύω ότι αυτό θα με κρατάει σε όλη μου τη ζωή σε κινητοποίηση.
Υπάρχουν περιορισμοί στον τρόπο που συνθέτεις; Κάτι που δε θα επέλεγες να κάνεις ποτέ…
Όχι. Παράλληλα, όμως, δε σημαίνει πως οτιδήποτε κάνω αξίζει και παρουσίασης. Η μουσική αναζήτηση είναι από μόνη της ικανοποιητική. Καταλήγεις να μαθαίνεις πάρα πολλά πράγματα για τον εαυτό σου στην πορεία της διαδικασίας.
Η σκηνική παρουσία σας είναι αρκετά ενδιαφέρουσα και πολύ σκοτεινή. Θα θέλατε να το πάτε σε πιο θεατρικά μονοπάτια και να κάνετε κάτι ανάλογο με το “Crazy World” του Arthur Brown; Νομίζω θα ταίριαζε στους DHG. Με το δικό σας τρόπο, βέβαια...
Για να πω την αλήθεια, όχι. Παλιότερα, ίσως, ναι. Απλά τον τελευταίο καιρό ο κόσμος νοιάζεται πιο πολύ για το στήσιμο και την εικόνα παρά για τη μουσική. Δε με ενδιαφέρει η pop κουλτούρα και αυτό συμβαίνει σε άλλα είδη μουσικής, πράγμα το οποίο το αντιγράφουμε με άσχημο τρόπο. Με ενδιαφέρει πιο πολύ η μουσική παρά το δραματικό κομμάτι που μπορεί να σε αποσπάσει από αυτήν. Με ενδιαφέρει η κάθε συναυλία να βγάζει το κάτι μοναδικό, χωρίς αυτό να έχει προσχεδιαστεί. Δε χρειάζεται να χρησιμοποιείς την τέχνη για να προβάλεις το Εγώ σου. Είναι προτιμότερο το Εγώ να γίνεται οδηγός για τη δημιουργία αγνής και αυθεντικής τέχνης. Πιστεύω πως ό, τι κάνουμε στη σκηνή έχει ως υπόβαθρο την αυθεντικότητα, χωρίς να υπάρχει συγκεκριμένη επιδίωξη για συγκεκριμένο οπτικό αποτέλεσμα. Αν ντυθούμε κάπως ή αν βαφτούμε, είναι προϊόν της διάθεσης που έχουμε εκείνη τη στιγμή. Κάτι που δεν το προσχεδιάζουμε, κάτι απρόοπτο.
Υπάρχει κάτι που ακούς τελευταία και σου έχει τραβήξει την προσοχή; Κάτι ενδιαφέρον που να ξεφεύγει από τα στερεότυπα ή κάποιος καλλιτέχνης που σε έχει εντυπωσιάσει;
Δε χρειάζεται κάτι να ξεφεύγει από τα συνηθισμένα για να είναι ενδιαφέρον. Μου άρεσε πάρα πολύ το νέο Mgła. Το ακούω εδώ και καιρό με αφοσίωση και είναι πάρα πολύ ωραίο. Πατάει σε «συνηθισμένα» μονοπάτια δημιουργικής διαδικασίας, αλλά είναι αυθεντικό και αυτό είναι που μου έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον. Είναι μουσική που κάθεται ωραία στα αυτιά μου, οπότε μου κάνει. Η Chelsea Wolfe είναι φοβερή, επίσης. Αυτή η τύπισσα με τρελαίνει. Μουσικά και στιχουργικά. Πολύ βάθος και τρομερό συναίσθημα. Η μουσική είναι κάτι πάντα που κουβαλάμε μέσα μας. Είναι εμπειρίες. Το τι ακούς συνδέεται άμεσα με το πώς, που, πότε και με ποιον το ακούς. Έτσι πάντα επιστρέφω σε ακούσματα που με έχουν στιγματίσει με τον τρόπο τους και πάντα ψάχνω καινούρια ερεθίσματα.
Γνωρίζω πως στο studio περνάς πολύ χρόνο και προσπαθείς πάρα πολύ για το καλύτερο αποτέλεσμα. Είσαι το ίδιο τελειομανής και για τις συναυλίες, είναι το ίδιο «επίπονο» ή απλά αφήνετε τους εαυτούς όσο πιο χαλαρούς γίνεται μέσα από το σκοτάδι που αποπνέουν οι συνθέσεις;
Σίγουρα δεν είναι το ίδιο επίπονο γιατί δε βρισκόμαστε στο στάδιο τού να γεννήσουμε κάτι μουσικό από την ανυπαρξία. Στο studio δημιουργείς κάτι από το τίποτα. Στη σκηνή πρέπει να μεταφέρεις με τον καλύτερο τρόπο αυτό που έχει ήδη δημιουργηθεί. Κι αυτό περνάει μέσα από τις πρόβες, σε δεύτερο στάδιο. Το τρίτο στάδιο έχει να κάνει με τη στιγμή του εκάστοτε χώρου, του εκάστοτε κοινού. Είναι δράση και αντίδραση. Εξαρτόμαστε από το κοινό. Εξαρτόμαστε και μεταξύ μας ως μονάδες και ως σύνολο για να το περάσουμε στον κόσμο και να δεχτούμε τις αντιδράσεις του. Η τέλεια συναυλία είναι σαν έκσταση. Δε μπορείς να την προσδιορίσεις, ούτε να τη μιμηθείς.
Προκαλείς τον εαυτό σου να ζήσει έντονα δραματικές ή δύσκολες στιγμές για να πάρεις έμπνευση μέσω της ανάλογης εμπειρίας;
Ναι. Είναι κάτι που το έκανα περισσότερο στο παρελθόν. Τώρα έχω γίνει πατέρας, οπότε πρέπει να σκέφτομαι και την κόρη μου. Σκέφτομαι τη ζωή περισσότερο πλέον. Αν συνέχιζα κάποια πράγματα, θα πέθαινα. Πρέπει να θυμόμαστε πως και οι θετικές καταστάσεις και εμπειρίες εμπνέουν. Αυτό που δεν εμπνέει είναι το κοινότυπο, το συνηθισμένο. Ίσως οι πιο σκοτεινές καταστάσεις να είναι πιο ενδιαφέρουσες αλλά αυτά μπορείς και να τα σκαρφιστείς, να τα γεννήσεις με την σκέψη. Το πώς βλέπουμε τα πράγματα είναι ένας δαιδαλώδης συνδυασμός παραγόντων. Και ακόμα και αν δεν τα προκαλείς, κάποια πράγματα σίγουρα μπορούν να σε γοητεύσουν ή να σε ερεθίσουν.
Πιστεύεις ότι το black metal είναι κάτι που θα έπρεπε να αποτελεί προσωπική υπόθεση των ακροατών, κάτι βαθιά εσωτερικό ή είναι το ίδιο αποτελεσματικό συναυλιακά σα μια μορφή τελετουργίας;
Νομίζω ότι το black metal είναι όλα αυτά τα πράγματα και πολλά περισσότερα. Δεν είμαι εγώ αυτός που θα το ορίσει αυτό. Ειδικά το τι σημαίνει στον καθένα. Είναι δύσκολο να βάλεις μεθυσμένους ανθρώπους που θέλουν να ξεδώσουν στη φιλοσοφία της τελετουργίας. Από τη μεριά μιας μπάντας μπορεί να υπάρχει σίγουρα μια προσδοκία τελετουργίας, ιεροτελεστίας. Σίγουρα, όμως, ένα show είναι απλά περισσότερο μια μάζωξη.
Είναι, λοιπόν, το black metal ο καλύτερος καμβάς για να αναμίξει πάνω του κάποιος χρώματα άλλων μουσικών;
Όχι, όχι απαραίτητα. Απλά το black metal δίνει τεράστια ελευθερία σε επίπεδα έκφρασης. Το περιεχόμενο είναι πάντα αυτό που μετράει και όχι το συγκεκριμένο μοτίβο που προσπαθούμε να πλασάρουμε. Για παράδειγμα, οι Venom κατάφεραν να περάσουν το μήνυμα, αλλά είχαν πάντα περισσότερα κοινά με τους Motörhead παρά με τους Darkthrone. Πιστεύω πως οι μπάντες της δεύτερης γενιάς ηχούν τόσο διαφορετικές η μία από την άλλη, που μερικές φορές σκέφτεσαι ότι ανήκουν σε άλλο είδος η καθεμιά.
Παραμένει αρκετά μαύρο ακόμα ή έχει χάσει την ακεραιότητά του;
Μπορεί… Αυτό, ίσως, πρέπει να το αποφασίσουν οι ακροατές. Δε με νοιάζει αν κάποιος αποκαλέσει το “Α Umbra Omega” έναν black metal δίσκο ή όχι. Είναι χαζή συζήτηση, ούτως ή άλλως. Δε χρειάζομαι κανενός την άδεια ή την αποδοχή για να χρησιμοποιήσω έναν όρο που περιγράφει κάτι στο οποίο έχω αφοσιωθεί περισσότερο από τα δύο τρίτα της ζωής μου. Αν κάποιος θεωρεί το “A Umbra Omega” λιγότερο black metal, αυτό έχει να κάνει με το metal μέρος και όχι με το black κομμάτι. Είναι ένας δίσκος αφιερωμένος στο σκοτάδι, για μένα είναι black metal. Υπάρχουν βέβαια άνθρωποι εκεί έξω που θα πουν ότι δεν είναι. Εννοιολογικά το black metal έχει μεγάλη σημασία για τη γενιά μου, επειδή έγινε αντιληπτό ως μια μορφή τέχνης που συνδέθηκε με κάποια συγκεκριμένη μορφή ανεξαρτησίας στην ερμηνεία της και στο τρόπο που εκτελέστηκε. Από ‘κει και πέρα, διαλέγεις αυτά που σου αρέσουν να ακούς…
Σε ευχαριστώ πάρα πολύ.
Κι εγώ σε ευχαριστώ. Τα λέμε στην Αθήνα.
