Όπως κάθε χρόνο τα τελευταία πολλά χρόνια, έτσι και φέτος στο METAL HAMMER Ιανουαρίου θα βρείτε τις λίστες των συντακτών του περιοδικού για τις αγαπημένες τους κυκλοφορίες για το 2015. Μία πλούσια χρονιά για τη μουσική που παρακολουθούμε με δίσκους που έκαναν μεγάλη αίσθηση (κρίνοντας από τις κοινές επιλογές σε πολλές λίστες) και άλλες εξαιρετικές δουλειές που απασχόλησαν λιγότερους ακροατές. Στην ιστοσελίδα του METAL HAMMER κάνουμε focus σε κάθε λίστα ξεχωριστά με περαιτέρω σχόλια από τον εκάστοτε συντάκτη. Ακολουθούν τα δισκογραφικά highlights του 2015 κατά τον Μιχάλη Σ. Κριμπογιάννη.
Λίστα. Ο συντάκτης που έβγαλε λίστα με αγαπημένα τραγούδια από δίσκους που δεν συναντώνται στην λίστα του με τους αγαπημένους του δίσκους, παρλαπιπάρει για την φετινή του λίστα. Λίστα. Η σκέψη για την λίστα έχει απείρως μεγαλύτερη αξία/σημασία από την λίστα καθαυτή. Λίστα, λίστα, λίστα.
20. CRUCIAMENTUM – "Charnel Passages"
Οι Βρετανοί Cruciamentum παίζουν γαμάτο death metal. Για την ακρίβεια παίζουν γαμάτα πολλά είδη death metal. Το σημαντικό είναι ότι παίζουν και death και metal. Μας αρέσουν οι Cruciamentum.
19. BLACK BREATH - “Slaves Beyond Death”
Αυτή η μπάντα θα πάει άκλαυτη. Είχε ήδη αποδείξει ότι κατέχει ιδιώματα, ήχους και συνθετικές/ εκτελεστικές ικανότητες. Θα μπορούσε να βγάλει έναν tribute δίσκο σουηδικού death metal (με crust, thrash και death 'n' roll στοιχεία). Βγάζει δισκάρα, με ωραιότατα και απολύτως ταιριαστά φωνητικά και εμπλουτίζει τον ήχο της με περισσότερα αργά, heavy metal μέρη, κάποια Dissection «ενδιάμεση», διευρυμένες '90s ατμόσφαιρες και μελωδίες. Βγάζει επίσης το καλύτερο –μιλάμε για δέος/ συγκίνηση/ υγρά μάτια– Metallica τραγούδι των τελευταίων 15 ετών στο “Chains of the Afterlife”.
18. MINSK - “The Crash and the Draw”
Καλοκαίρι, απόγευμα/ βραδάκι, δροσερό μπαλκόνι. Φθινόπωρο, επιστροφή από σχολείο/ δουλειά, τσάι με μπισκότα. Χειμώνας, βροχερά Σάββατα, ζεστός καφές, κλειστά καλοριφέρ. Άνοιξη, ξημέρωμα, κουκούλα, περπάτημα. Απροειδοποίητα τεστ, εξερεύνηση, προσωπικά τριπάκια. Πού πήγαν όλοι αυτοί που έθαβαν το post metal όταν ήταν στα πάνω του; Ακόμα βρίζουν τους Ghost ή έχουν απογοητευθεί που δεν υπάρχει ένα ξεκάθαρο είδος metal να μισήσουν;
17. SHINING - “International Blackjazz Society”
Πολύ πιο rock 'n' roll και fun από ό,τι νομίζετε. Βαβούρικη “jazz” για μεταλλάδες. Περισσότερο «παρτάρεν» παρά «προχώ». Απενοχοποιημένα εμπορικό και διαολεμένα πιασάρικο. Θα ήθελα να μπορώ να το χορεύω την ώρα που φτιάχνω ψαγμένα, πολύχρωμα ποτά για μονδέλες στο σαλέ μου, αλλά είμαι πολύ μιζεροπεσσιμιστής για να γίνω γιάπης στα γεράματα. Δώστε μου χρήματα.
16. MARDUK - “Fronschwein”
Δεν χωράει αμφιβολία ότι τα 5 albums που έχουν κυκλοφορήσει με τον Mortuus είναι καλύτερα από τα 5 albums που έχουν κυκλοφορήσει με τον Legion. Τόσο συνολικά, όσο και –ανάλογα την αντιστοιχία– σ’ επιμέρους περιπτώσεις. Επίσης, δίσκοι όπως το “Wormwood” ή αυτό εδώ βάζουν υποψηφιότητες για τον καλύτερο της καριέρας τους, ever! Χαλαρά! Ειδικά αν κάποιος ξεπεράσει την ροματζάδα των '90s, δεν γίνεται να μην συμφωνήσει. Ανάθεμα την σκατοψυχιά και bitter black metal! Ελάτε τώρα να βάλουμε μουσική Benny Hill και να μουτζώσουμε ρυθμικά όσους έκαναν sieg-heil στην συναυλία τους το 1998 στο Woodstock.
15. HORISONT - “Odyssey”
Αυτό το album δεν περιέχει το αγαπημένο μου Horisont τραγούδι. Αλλά είναι, με διαφορά, ο καλύτερός τους δίσκος. Δεν περιέχει αδιάφορα τραγούδια, ενώ οι συνθέσεις κολλάνε η μία με την άλλη, άσχετα αν μέσα τους έχουν 2- 3 καθοριστικές αλλαγές. Κι αυτό σας το λέει άνθρωπος που χαλιέται με κάποιες από τις μπάντες που το “Odyssey” φέρει ως επιρροές (όχι φυσικά με τους Queen). Πολλές φορές το δεύτερο μισό των '70s είναι πιο πολύ προ-80s από ό,τι το πρώτο μισό μετά-60s. (Αν δεν βαριέστε, αυτό σηκώνει ενδιαφέρουσα συζήτηση.) Μου αρέσει που ακούγονται retro sci-fi φουτουριστικοί. Επικοί λες και το “Carry On Wayward Son” καβάλησε μηχανικό δράκο σε καρέ του περιοδικού Heavy Metal (όχι το Μέταλ Χάμμερες). Και, ευτυχώς, δεν ακούγονται όσο «γυαλισμένοι» ή «σωστοί» όσο φοβόμουν, και τα φωνητικά δεν έγιναν κλαρινογαμπριάτικα. Υποθέτω ότι γι’ αυτό πήραν και τον γαμώ- τους- τύπους Tom Sutton για κιθαρίστα (που ελπίζω να επιτρέψει την heavy metal «καφρίλα» και την αγάπη του για το thrash και τους Candlemass, να κρατάει αντίβαρο σε πιο πομπώδεις φιλοδοξίες του συγκροτήματος). Του ταιριάζει περισσότερο ένα δερμάτινο, παρά ένα πράσινο Elton John σακάκι.
14. KYLESA - “Exhausting Fire”
Τα δύο τελευταία albums των Kylesa (τούτο 'δω και το “Ultraviolet” του '13) είναι πιο soft, αιθέρια και (άμεσα) ατμοσφαιρικά από τα δύο full- lengths που προηγήθηκαν (το “Static Tensions” του '09 και το “Spiral Shadow” του '10). Αυτό δεν σημαίνει ότι λείπουν τα πιο riff-ντερέκια σημεία, στα οποία φαντάζεσαι την μπάντα να χτυπιέται ρυθμικά πάνω στην σκηνή, απλά μου φαίνεται ότι το μεγαλείο της μπάντας είναι πιο εσωτερικό. Στο επόμενο μάλλον θα χρειαστεί ν’ αλλάξουν. Χρειάζονται τέτοια συγκροτήματα που γράφουν τους πάντες στα γεννητικά τους όργανα για να παίξουν «hardcore sludge με επιρροές Pink Floyd και Black Sabbath (και Pixies, χαχαχα)». Σε 15 χρόνια θα τους αποθεώνουμε σε στήλες σε φάση “Στις Κατακόμβες” και σε επαναληπτικά αφιερώματα για την δεκαετία που διανύουμε.
13. VHÖL – “Deeper Than Sky”
Κάθε φορά που περνάω από τα γραφεία του περιοδικού, ο Χρονόπουλος με κράζει. «Ρε μαλάκες, που είναι τα χάπια – όχι για μένα, γι’ αυτόν!». Βρείτε και εσείς αμυντικά επιχειρήματα: ακούστε αυτό τον δίσκο. Voivodlence thrashippy psychoprog.
12. REFUSED - “Freedom”
Μου την σπάνε αυτές οι επανασυνδέσεις. Ακόμα και αν γίνονται από τους Celtic Frost της σουηδικής punk/ hardcore/ crust/ metal σκηνής. Ακόμα και αν το συγκρότημα ήταν ανέκαθεν τόσο μα τόσο δήθεν που αποτελούσε την πιο ειλικρινή μπάντα του πλανήτη. Ακόμα και αν ο δίσκος είναι όντως καλός. Ακόμα και αν αποδεικνύει ότι συνθετικά το συγκρότημα ήταν 20 χρόνια μπροστά όταν διαλύθηκε. Μου την σπάει. Γιατί με κάνει να χτυπιέμαι καθώς πλένω τα δόντια μου, πετώντας οδοντόκρεμα παντού. Μου την σπάει, γιατί το έβαλα στην λίστα την τελευταία στιγμή και έλεγα να μην αγγίξω καν Refused και Faith No More. Μου την σπάει γιατί ένας άνθρωπος που γούσταρε την φάση του στην Ιβηρική χερσόνησο κάνοντας τον techno DJ, βγάζει καλύτερα metal riffs από κάτι απατεώνες τύπου Arch Enemy, Lacuna Coil, Soilwork, Disturbed. Μου την σπάνε γιατί οι επανασυνδέσεις είναι βολικές (τώρα άρχισαν να επανασυνδέονται οι nü metallers και οι deathcore-άδες... η μέρα που οι Limp Bizkit θα διαχωριστούν ως τρου και συνεπείς πλησιάζει!). Μου την σπάει γιατί οι ίδιοι εχθροί υπάρχουν και σήμερα, αλλά εμείς έχουμε ακόμα Μητσοτάκη, Παπατσίπρα. Αρνούμαι να δεχτώ τους Refused του 2015.
11. ARMORED SAINT - “Win Hands Down”
Αυτό έπρεπε να είναι στο νούμερο 10, κρυφό νόημα και έτσι, αλλά ο Χάκος με μπέρδεψε. Τεράστια μπάντα (αν κυκλοφορούσε το “Delirious Nomad” με λίγο πιο μοντέρνα τύμπανα φέτος, θα ήταν ο δίσκος της δεκαετίας, λόγω riffs και μόνο!), της οποίας οι 2- 3 τελευταίοι δίσκοι ακούγονται και ως ανέμελο rock ξεκαύλωμα. Ο ορισμός του κουλ ή του τεκίλα χοτ.
10. TURBOWOLF – “Two Hands”
Στις πρώτες δύο ακροάσεις κάτι με χαλούσε. Μάλλον ήμουν αρνητικά προκατειλημμένος επειδή βρίσκω τους Royal Blood, group με το οποίο διατηρούν και φιλικές και επαγγελματικές σχέσεις, υπερβολικά clean-cut και ανέμπνευστους. Ίσως να έχει να κάνει και το ότι είναι λιγότερο thrash rock από το ντεμπούτο. Από την τρίτη πλήρη ακρόαση αρχίζουν και φαίνονται τα τρομερά riffs που βρίσκονται κρυμμένα στην μέση αλλά και στο τέλος του δίσκου. Ο μυτόνγκας γκρηκ Zάππα από το Μπρίστολ έχει δίκιο.
9. HIGH ON FIRE - “Luminiferous”
Από τους πλέον προσβάσιμους δίσκους τους. Τραγουδάρες. Epic metal των σκουπιδοτενεκέδων. Και τρελό ρησπέκτ που δεν έχουν σκοντάψει ακόμα.
8. GOATSNAKE - “Black Age Blues”
Την πρώτη φορά που άκουσα τον δίσκο είπα να τον βάλω νούμερο 1. («Α, στόνερ δίσκος νούμερο ένα , ίου κτλ.») Γουατ λωβ ρημέινς; Riff love.
7. ENFORCER - “From Beyond”
Καλά, εντάξει, οι και καλά μη κολλημένοι/ μη μεταλλάδες μπορεί να μην έχουν τα ακούσματα για να εκτιμήσουν το πόσο θεϊκή μπάντα είναι οι Εnforcer. Μιλάμε για cream of the crop συγκρότημα, που έβαλε ποιότητα και ωριμότητα στο υλικό της δίχως να σοβαρέψει και να γίνει βαρετό ή ένα ακόμη genre- literate σχήμα που δεν έχει σχέση με τη μουσική τού σήμερα. Γοητευτικότατη νοοτροπία (ειδικά στο ντεμπούτο και σ’ αυτό), άμεσα ερωτεύσιμη τραγουδοποιία!
6. CLUTCH - “Psychic Warfare”
Αν και πολλοί οπαδοί των Κλατς: (α) μου την σπάνε όσο μου την έσπαγαν οι τρουμεταλλάδες πριν από 15 χρόνια, (β) είναι το ίδιο εκνευριστικοί όσο οι φανμπόυδες Iron Maiden/ Metallica, (γ) είναι το ίδιο αξιοθρήνητοι με τους οπαδούς ελληνικών ποδοσφαιρικών ομάδων, δεν κατηγορώ το συγκρότημα γι’ αυτό. Επίσης, ελπίζω οι φυσιολογικοί άνθρωποι να τους ακούνε όπως μπορούνε και να μην τους σνομπάρουν καθώς μαζεύουν λεφτά για να αγοράσουν το XYZ συλλεκτικό βινύλιο για να νομίζουν ότι είναι καλύτεροι από τους άλλους που έχουν το RST λιγότερο συλλεκτικό βινύλιο. (Τι, ακόμα CD ακούς ρε; Λαϊκέ κακομοίρη.)
5. NAPALM DEATH – “Apex Predator – Easy Meat”
Για κάθε θλιβερό σύνθημα Machine frydia Head, υπάρχουν και οι ουγκανισμοί NAPALM FUCKEN DEATH!
4. MARILYN MANSON – “The Pale Emperor”
Μακράν η καλύτερή του κυκλοφορία από το “The Golden Age οf Grotesque” του 2003 και δώθε. Μουσικάρες, πόζα, στιχάρες (εντελώς politically incorrect και –σε σημεία– καρμπόν Νιτσεϊκοί), τέλεια παραγωγή, ερμηνειάρες, φανταστικός ήχος, και δουλεμένη αισθητική. Άρχοντας.
3. GHOST – “Meliora”
Κανένα συγκρότημα δεν έχει δικαίωμα να μιλάει για vision, mission statements, brand, strategy και λοιπές μανατζερίστικες/ μαρκετίστικες/ κορπορατίστικες έννοιες όσο υπάρχουν οι Ghost. Κανένα. Ναυτικά μίλια μακριά από Maiden, Metallica, Adele, Star Wars, κλπ. Έβαλαν την θεατρικότητα για τα καλά σε σαλόνια που δεν είχαν καν το attention span για να ξεφυλλίσουν περιοδικά –ούτε λόγος για βιβλία, «αργές» ταινίες κτλ.– χωρίς να το καταλάβει κανείς. Δεν ξέρω σε τι οικονομική κατάσταση ήταν οι πρωταγωνιστές όταν έφυγαν από τα βρωμερά studio της πρωτεύουσας, ή πόσο άνετα θα ένιωθαν αν συντηρούνταν από τους Σουηδούς φορολογούμενους, αλλά μιλάμε για αποφασιστικότητα και σταρχιδισμό επιπέδου Motörhead. Και, ναι, ρε μαν, είναι καλύτεροι τώρα από την εποχή που ακούγαμε τα “ντέμο” στο MySpace.
2. TRIBULATION – “Children of the Night”
«Αν δεν είχε γίνει Δίσκος του Μήνα ίσως να είχε ακουστεί πιο χαλαρά. Αν είχε ακουστεί πιο χαλαρά ίσως να είχε αρέσει περισσότερο. #ΣνιφΚλαψΛυγμ»
1. IRON MAIDEN - “The Book of Souls”
Αυτό δεν έπρεπε να είναι καν στην λίστα. ΓΙΑΤΙ ΕΞΥΠΑΚΟΥΕΤΑΙ. Είναι κρίμα που το 2016 υπάρχουν τόσοι κακοπροαίρετοι/ συνωμοσιολόγοι/ γκασμάδες που χρειάζεται να δείξεις ότι όντως σου αρέσει ο δίσκος, ότι όντως τον θεωρείς καλό και ότι όντως δεν τα πήρες από την δισκογραφική. Και επιτέλους, είναι τόσο πρόβλημα που θέλω να αφοδεύω καθήμενος σε επίχρυση λεκάνη;
