Από τον Μιχάλη Σ. Κριμπογιάννη
Κοίτα τι έχω (σ.σ. κουνώντας το κουτάκι μπροστά από την κάμερα)! Δανέζικο snuff! Ταμπάκο που δεν το καπνίζεις, αλλά το ρουφάς από τη μύτη. Αυτό είναι από την Κοπεγχάγη και είναι φανταστικό!
Ναι, οι Σκανδιναβοί έχουν ένα σωρό παραλλαγές στα προϊόντα καπνού – στην Σουηδία πριν αρκετά χρόνια υπήρχαν περισσότερες γεύσεις snus, παρά τσίχλας!
Ναι, έχουμε και στην Αμερική μία παραλλαγή snus. Αυτό είναι διαφορετικό και καλύτερο από το τσιγάρο πάντως. Κάνεις μια ελάχιστη ποσότητα και είσαι μια χαρά για ώρες. Νιώθω ότι είναι καλύτερο από το να ρουφάς καπνούς από κάτι που καίγεται, τσιγάρο, χόρτο, οτιδήποτε και αν είναι αυτό.
Υποθέτω ότι σε βολεύει περισσότερο και ως τραγουδιστή. Να μην καπνίζεις εννοώ.
Να σου πω κάτι, έχω κάνει πολλές μαλακίες στη ζωή μου. Ξεκίνησα να πίνω και να καπνίζω στα έντεκα, ίσως να ξεκίνησα το κάπνισμα ακόμα πιο νωρίς, στα εννιά! Έχω κάνει πολλές καταχρήσεις στην ζωή μου, με έχουν πυροβολήσει στα πνευμόνια – έχω ακόμα λίγα θρύμματα από σφαίρα στους πνεύμονές μου… Το αποτέλεσμα; Απλά η φωνή σου ακούγεται λίγο πιο σκληροτράχηλη, χαχαχα! Κοίτα, ο τρόπος που το βλέπω είναι ο εξής: Paul Di’Anno; Τον λατρεύω! Bruce Dickinson; Φανταστικός τραγουδιστής, αλλά πάντα σκέφτομαι ότι ακούγεται σαν ένα πλουσιόπαιδο που πήγε σε ωδείο! Ozzy; Γαμάτος! Ronnie James Dio; Τέλεια ρομαντική φωνή, με κλασική παιδεία πληρωμένη από τους γονείς του. Υπερβάλλω φυσικά, αλλά ελπίζω να καταλαβαίνεις τι λέω. Αυτό πάντως που σίγουρα απεχθάνομαι είναι όταν οι τραγουδιστές –και άντρες και γυναίκες– ουσιαστικά «ψιθυρίζουν» στο μικρόφωνο και ακούγονται επιβλητικοί απλά και μόνο με την βοήθεια της τεχνολογίας. Μου την σπάει απίστευτα. Εγώ δεν ακολουθώ καμία τεχνική και δεν κατέχω από μοντέρνα τρικ. Απλά τραγουδάω όσο πιο σκληρά μπορώ. Αν δεν είσαι στα πρόθυρα να χάσεις τη φωνή σου κάθε φορά που τραγουδάς, δεν το κάνεις σωστά, χαχαχα! Θα κάνεις λάθη, αυτό είναι αναπόφευκτο, αλλά το σημαντικό είναι να τραγουδάς σα να μην υπάρχει αύριο!
Τι θυμάσαι από την πρώτη φορά που παίξατε στην Ελλάδα (Δεκέμβρη 2016);
Δεν θυμάμαι όλες τις συναυλίες που έχω παίξει, αλλά πραγματικά θυμάμαι τις αντιδράσεις του κόσμου στην Αθήνα! Στις καλές συναυλίες αυτό συμβαίνει – συνήθως ξεχνάς τις λεπτομέρειες, αλλά θυμάσαι το κοινό! Ειλικρινά, σε συνδυασμό με το ντύσιμο ορισμένων, ένιωθα ότι ήμουν ξανά παιδί, λες και ήμασταν στο 1983 ξέρω ‘γω! Και αυτό το λέω για καλό: όταν το μέλλον φαντάζει καμιά φορά τρομακτικό, είναι λογικό να νιώθεις μια «ζεστασιά» όταν ταξιδεύεις πίσω στις ωραίες αναμνήσεις σου.
Γνωρίζεις ποια είναι η άποψη των αρχικών μελών για τους σημερινούς Possessed; Μιλάτε ακόμα;
Έχω κρατήσει επαφή με τον Larry (σ.σ. LaLonde). Μιλάμε τώρα για κάτι που ανήκει στο μακρινό παρελθόν και που υπήρχε μόνο για ένα σύντομο χρονικό διάστημα... Αν το σκεφτείς, οι Possessed, από τότε που τους ξαναέβαλα μπροστά, έχουν κρατήσει 3 φορές περισσότερο! Όπως έχω ξαναπεί, δεν τους κρατάω καμία απολύτως κακία. Ξέρεις, κλισέ ή όχι, οι περιοδείες δεν είναι για όλους. Δεν είναι όλοι ΟΚ με το να παίζουν σατανικό death metal στα 55 τους. Η ζωή στον δρόμο είναι εξουθενωτική. Σε κάποιους ταιριάζει, ενώ κάποιοι άλλοι μπουχτίζουν και είναι ένας από τους πλέον συνήθεις λόγους που μουσικοί τα παρατάνε και μπάντες διαλύουν. Στην προηγούμενη περιοδεία κοιμόμουν κατά μέσο όρο 4 ώρες για 7 ημέρες. Δεν είναι και ό,τι καλύτερο.
Δεν είναι ακόμα πιο δύσκολο για σένα; Μην το πάρεις στραβά, αλλά υποθέτω ότι χρειάζεται να βάλεις στο πρόγραμμα ακόμα περισσότερη ώρα για τις μετακινήσεις, ενώ αρκετοί (συναυλιακοί) χώροι –και όχι μόνο στην Ελλάδα– δεν είναι εύκολα προσβάσιμοι σε άτομα με αναπηρίες.
Μαν, απλά πιάνουν την καρέκλα από τον σκελετό και από τα ειδικά χερούλια –δε μπορείς να πιάσεις τις ρόδες ή τους βραχίονες, γιατί αυτά τα μέρη βγαίνουν– και με ανεβάζουν κατευθείαν στη σκηνή… τσουπ, χαχαχα! Έχω παρατηρήσει αλλαγές από την επανασύνδεση και μετά όμως. Πλέον πολλά μέρη διαθέτουν ράμπες που μπορείς να χρησιμοποιήσεις, που είναι πολύ cool. Αναλογίσου ότι αυτό δεν είναι εύκολο να γίνει, κάποια μέρη αναγκάζονται να αλλάξουν όλη την διαρρύθμιση του χώρου για να καταφέρουν να τις χωρέσουν. Επίσης, έχω παρατηρήσει ότι κάποια venues διαθέτουν ειδικούς χώρους για άτομα σε αναπηρικά καροτσάκια κτλ. Είναι πάρα πολύ ωραίο να βλέπεις περισσότερους ανθρώπους με ειδικές ανάγκες να έρχονται σε συναυλίες. Νομίζω ότι ο Paul Di’Anno και εγώ πρέπει να είμαστε οι δύο πιο «διάσημοι» τραγουδιστές στο metal που δίνουμε συναυλίες σε αναπηρικό καροτσάκι… Ξέρεις, έχω έναν φίλο που επίσης τραγουδάει και είναι σε αναπηρική καρέκλα και έφαγε πόρτα από την παλιά του μπάντα επειδή «υπάρχει ήδη μια μπάντα που το κάνει αυτό». Ε και; Μαλακίες. Κάτι τέτοια είναι που με εκνευρίζουν στο metal, αφού υπάρχει ένα μικρό ποσοστό ανθρώπων, ένα 5% πες, που είναι κλειστόμυαλο και έχει απόψεις που δε συνάδουν με μια μουσική που υποτίθεται ότι είναι «ελευθερία» – άτομα που είναι ρατσιστές, που δεν πάνε τις γυναίκες κτλ.
Είδα ένα βίντεο πριν μήνες που σε έδειχνε να περπατάς. Υποβασταζόμενος και με την βοήθεια της τεχνολογίας βέβαια, αλλά είμαι σίγουρος ότι πρέπει να ήταν μια δυνατή στιγμή για σένα!
Υπάρχει μια εταιρεία, η ReWalk Robotics που έχει κάτι πανάκριβα «πόδια» –ουσιαστικά είναι κάτι σαν εξωτερικός σκελετός που κοστίζει πάνω από 275.000 δολάρια. Ήμουν σε λίστα αναμονής για πάνω από 3 χρόνια και τελικά μπόρεσα να τα δοκιμάσω. Ήταν πολύ οδυνηρό, ήμουν γεμάτος μελανιές μετά, αλλά μαν, είχα ξεχάσει πως είναι να στέκεσαι! Έχω ύψος 1.90 (σ.σ. 6.3’’) και είχα πάνω από 33 χρόνια να σταθώ! Βεβαίως, αυτό ήταν μέρος του προβλήματος έτσι; Νομίζω ότι, προς το παρόν τουλάχιστον, αυτές οι συσκευές μπορούν να βοηθήσουν καλύτερα μικροκαμωμένους ανθρώπους. Όσο πιο ψηλός είσαι, τόσο πιο επικίνδυνο είναι ένα πέσιμο – μπορείς να τραυματιστείς θανάσιμα και για αυτό χρειάζεσαι ανθρώπους να σε κρατάνε. Περπατάς σαν κορμός δέντρου, δεν έχεις ευλυγισία. Παρόλα αυτά, και μόνο που μπόρεσα να περπατήσω μπρος-πίσω σε έναν διάδρομο, έστω και για μια φορά άξιζε το κόπο! Ήταν μια έντονη εμπειρία για μένα! Απλά η αλήθεια είναι ότι δεν πρόκειται για ένα ιδιαίτερα πρακτικό σύστημα προς παρόν – αν και είμαι σίγουρος ότι θα βελτιωθεί στο μέλλον. Είναι πιο εύκολο και γρήγορο για μένα να ξυπνάω το πρωί και να κάθομαι στην καρέκλα για να ετοιμάσω πρωϊνό για παράδειγμα, παρά να ξοδεύω 30 λεπτά προετοιμασίας και να χρειάζομαι βοηθούς για να χρησιμοποιήσω αυτό το σύστημα. Πρόσφατα διάβασα και για πειραματικές τεχνολογίες με εμφυτεύματα κατευθείαν στο νωτιαίο μυελό, αλλά νομίζω ότι δεν είμαι αρκετά νέος για να συμμετάσχω σε τέτοια προγράμματα.
Ξέρω ότι, όταν έχεις την δυνατότητα, μιλάς με οπαδούς στις συναυλίες. Συναντάς συχνά άτομα μιας κάποιας ηλικίας που έρχονται και σου λένε τις δικές τους ιστορίες από τα παλιά;
Ω, συνέχεια! Έρχονται άνθρωποι και μου λένε ότι ήμουν στο Balboa, ήμουν στο Fenders (σ.σ. ιστορικά venues στην Καλιφόρνια – ψάξτε οπωσδήποτε βιντεάκια στο YouTube, μιλάμε για έπος!) και μου δείχνουν φωτογραφίες! Με βρίσκουν δεκαπεντάχρονοι που μου λένε ότι μας έμαθαν μέσω των πατεράδων τους. Άλλες φορές μου κάνουν προτάσεις γάμου, μέχρι και dick pics μου έχουν στείλει. Ξέρεις, υπάρχουν πάντα και κάποιοι που πιστεύουν ότι επειδή παίζω death metal μπορούν να μου εξομολογηθούν ό,τι πιο αηδιαστικό έχουν στο κεφάλι τους… εντάξει, το καταλαβαίνω, αλλά κάποιες φορές είμαι σε φάση «χαλάρωσε, δεν είναι ακριβώς έτσι όπως νομίζεις», χαχαχα! Προσπαθώ όμως να μιλάω με όσο περισσότερο κόσμο γίνεται, κάτι που δεν είναι και το πιο «έξυπνο» πράγμα που μπορείς να κάνεις στην εποχή του “cancel culture”. Κάποιος σαν και μένα που μιλάει αρκετά χύμα είναι πολύ εύκολο να παρεξηγηθεί. Το ίντερνετ είναι γεμάτο από καθάρματα που θα προσπαθήσουν να απομονώσουν κάτι που έχεις πει και προσπαθούν να σε εκβιάσουν χρησιμοποιώντας αυτά τα αποσπάσματα. Δε μου καίγεται καρφί όμως. Πέρασα 14 χρόνια μόνος σε ένα δωμάτιο ενώ όταν είμαι έξω πάντα όλο και κάποια κάμερα θα υπάρχει να με παρακολουθεί (σ.σ. όχι οπαδών – εννοεί «μεγάλος αδερφός» φάση) – οπότε δεν υπάρχει περιθώριο για ατασθαλίες, ακόμα και να ήθελα δηλαδή, χαχαχα!
Πως προέκυψε η συμμετοχή σου στο τραγούδι “Circle Of Morbidity” από το φανταστικό “Edder & Bile” των σπουδαίων Cadaver;
Ήμασταν στο σπίτι του Dirk Verbeuren που παίζει στους Megadeth, γιατί η γυναίκα του η Hannah (σ.σ. στο website της έχει κάνει έναν φοβερό… αναγραμματισμό στο λογότυπο των Van Halen!) είναι επαγγελματίας φωτογράφος και έχει μετατρέψει το γκαράζ τους σε στούντιο. Ήταν να κάνουμε μια φωτογράφιση για το promo του “Revelations Of Oblivion” , άρα μιλάμε για κάποια στιγμή το 2019… τότε ήταν που τραβήξαμε την φωτογραφία με μένα καθισμένο στον θρόνο με τα καρφιά και τα κρανία. Ο Anders (σ.σ. Neddo) ήταν εκεί και αφού συστηθήκαμε μου ζήτησε να κάνω ένα cameo στο επερχόμενο άλμπουμ τους... η συζήτηση αυτή λαμβάνει χώρα καθώς τα μαζεύαμε και πηγαίναμε προς το αυτοκίνητο να φύγουμε έτσι; «Ναι, αμέ, στείλε μου να κανονίσουμε» είπα και πήρα την απάντηση «ε, δεν είναι να χάσουμε την ευκαιρία, θα το κάνουμε τώρα»! Βγάζει λοιπόν το κινητό του και με βάζει να ουρλιάζω όσο πιο δυνατά μπορούσα “Set You Freeeeeee!!!” στη μέση του δρόμου. Τώρα με τα καινούργια εργαλεία είναι εύκολο να κρατήσεις τον ίδιο τόνο, αλλά να αλλάξεις την ταχύτητα των φωνητικών, οπότε μετά από 3-4 προσπάθειες είχε ό,τι χρειαζόταν! Το τραγούδι, συμπεριλαμβανομένου του μεταγενέστερου βίντεο, δεν πρέπει να κόστισε πάνω από 180 δολάρια συνολικά. Έβαλα τον πατέρα μου να κρατάει το iPad και απλά επαναλάμβανα τις λέξεις πλησιάζοντας την κάμερα. Μου αρέσουν τέτοιες φάσεις, μακάρι να είχα τον χρόνο να το κάνω πιο συχνά. Οι στίχοι που έγραψα για τους Nunslaughter, η συμμετοχή μου στους The Troops Of Doom του Jairo Guedz (σ.σ. Sepultura προ Andreas Kisser), μου αρέσουν αυτά τα σκηνικά. Δεν ξέρω αν αρέσει στην δισκογραφική όμως που συμμετέχω σε κυκλοφορίες δίχως οικονομικό όφελος, αλλά τι να κάνουμε – έχω τατουάζ Nunslaughter, είναι ένας από τους πυλώνες της σκηνής του Ohio, και το Ohio μάλλον έχει γίνει η Florida του καινούργιου death metal!
