Στα πλαίσια της περιοδείας των Dream Theater για το νέο δίσκο τους “The Astonishing” διάρκειας δύο και πλέον ωρών, ο κιθαρίστας, παραγωγός και ιδρυτικό μέλος της μπάντας John Petrucci μίλησε στη γερμανική μουσική ιστοσελίδα (και κατάστημα μουσικών οργάνων) Session λίγο πριν την συναυλία που έδωσαν στη Φρανκφούρτη. Παρακάτω μπορείτε να διαβάσετε περιληπτικά τα όσα είπε ο Αμερικανός βιρτουόζος για το πρόσφατο πόνημα του συγκροτήματος και όχι μόνο, καθώς και να παρακολουθήσετε το video της συνέντευξης.

- Βρίσκεις διαφορές ανάμεσα στο γερμανικό και γενικά το ευρωπαϊκό κοινό σε σύγκριση με το αμερικανικό;

- Άκου κάτι ενδιαφέρον. Ο νέος δίσκος είναι διπλός και χωρίζεται σε δύο πράξεις. Το show είναι πολύ μεγάλο σε διάρκεια και ονομάζεται “Dream Theater Present The Astonishing Live” καθώς παίζουμε το album ολόκληρο, όπως προγραμματίζαμε εξ αρχής, όταν το συνθέταμε και το οραματιζόμασταν σαν μια αυτοτελή συναυλία. Είχαμε στο μυαλό μας τους Pink Floyd όταν περιόδευσαν για το “The Wall”. Βγήκαν στο δρόμο και έπαιξαν μόνο το “The Wall”. Έτσι δεν παίζουμε άλλα τραγούδια μας, δεν υπάρχει encore. Γι’ αυτό και σκεφτήκαμε πως θα είναι καλύτερο για το κοινό να κάθεται καθώς έχουμε εμπλουτίσει τα shows με visuals. Στην Αμερική τα περισσότερα venues είναι ήδη θέατρα όπως το Beacon Theatre της Νέας Υόρκης ή το Radio City Music Hall με θέσεις για καθήμενους όμως στην Ευρώπη οι φίλοι της μπάντας δεν έχουν συνηθίσει να κάθονται και τους φαίνεται περίεργο όταν δεν είναι όρθιοι. Είμαστε rock ‘n’ roll μουσικοί και παίζουμε σε χώρους που συχνά φιλοξενούν όπερες, μπαλέτα και musicals οπότε ο κόσμος ίσως νιώθει άβολα. Όμως μιλούσα με ανθρώπους χτες στη Νυρεμβέργη οι οποίοι είπαν πως τους άρεσε γιατί μπορούσαν να απολαύσουν το show, κάτι που επιδιώκαμε εξ αρχής.

- Έχουν περάσει πάνω από 25 χρόνια από την πρώτη σας εμφάνιση. Ποιες αλλαγές έχεις παρατηρήσει στον επαγγελματικό τομέα ή ακόμα και στον μουσικό μέσα σ’ αυτό το διάστημα;

- Το όλο θέμα, για να το συνδέσω με την ιστορία του “The Astonishing” είναι ένα απ’ τα ζητήματα που πραγματευόμαστε σε αυτήν. Υπάρχει και ένας στίχος που λέει πως οι άνθρωποι δεν έχουν πια χρόνο για μουσική και αναφερόμουν στον τρόπο με τον οποίο ακούμε και καταναλώνουμε μουσική είναι πολύ πιο παθητικός και πολύ πιο απρόσεκτος. Ακούς κάτι γρήγορα μέσω υπηρεσιών streaming, και μάλιστα όχι υπό τις καλύτερες συνθήκες, με ακουστικά από το κινητό σου, κατεβάζεις μεμονωμένα κομμάτια όχι ολόκληρους τους δίσκους… Κάποτε έπρεπε να πας σε venues και να «δεις» τη μουσική ώστε να μπορείς και να την «ακούσεις». Έτσι, στην ιστορία μου που λαμβάνει χώρα 300 χρόνια από τώρα, η μουσική δεν συντίθεται από ανθρώπους αλλά από τεχνητή νοημοσύνη και μηχανήματα. Είναι ενός είδους σχόλιο από πλευράς μου για τα όσα θα συμβούν αν η μουσική γίνει τόσο ασήμαντη. Κλείνοντας, για να απαντήσω στην ερώτησή σου, η βασική διαφορά με το ξεκίνημα των Dream Theater και τώρα είναι ο τρόπος με τον οποίο ακούμε μουσική, την καταναλώνουμε γεγονός που οδηγεί και σε χαμηλότερες πωλήσεις δίσκων. Οι άνθρωποι μπορούν να αποκτήσουν πρόσβαση στη μουσική πολύ ευκολότερα όμως υπάρχει η αρνητική πτυχή σ’ αυτό διότι δεν αφιερώνουν χρόνο στην αφομοίωση. Θυμάμαι πως όταν άκουγα δίσκους των Pink Floyd ή των Rush, τους άκουγα ολόκληρους, έσβηνα τα φώτα και τους απολάμβανα σαν να ήταν ταινίες.

Το μεγαλεπήβολο “The Astonishing” των Dream Theater κυκλοφόρησε μέσω της Roadrunner στις 29 Ιανουαρίου σε CD, βινύλιο και box set. Οι ηχογραφήσεις έλαβαν χώρα στα Cove City Sound Studios της Νέας Υόρκης σε παραγωγή του John Petrucci και ηχοληψία/μίξη από τον Richard Chycki με τον θρυλικό David Campbell να είναι υπεύθυνος για τα ορχηστρικά μέρη του δίσκου. Το concept πραγματεύεται την επανάσταση που λαμβάνει χώρα σε μία μελλοντική post-apocalyptic αυτοκρατορία που διοικείται υπό ένα καθεστώς μεσαιωνικής φεουδαρχίας.

Στο Metal Hammer Μαρτίου που κυκλοφορεί για λίγες ακόμα ημέρες, φιλοξενούμε την άποψη του frontman της μπάντας, James LaBrie για το δίσκο, το concept του και τις συνθήκες στη μουσική σήμερα, σε μία μεγάλη συνέντευξη. Παράλληλα στις σελίδες του τεύχους μπορείτε να βρείτε την κριτική μας για το “The Astonishing” ενώ οι Dream Theater κοσμούν και το οπισθόφυλλο.

comments