Τη σκηνοθεσία ανέλαβαν οι βραβευμένοι σκηνοθέτες Meiert Davis και Stefan Smith σε παραγωγή του αρμενικής καταγωγής Eric Esrailian και του Michael McGuire.

Πέρα από τα πλάνα του ίδιου του Chris Cornell, στο video βρίσκουμε πλάνα από πολλά ντοκιμαντέρ που έχουν παρουσιάσει την προσφυγική κρίση των τελευταίων ετών όπως το “Cries for Syria” του υποψηφίου για Oscar, Evgeny Afineevsky, το “Libya’s Migrant Hell” του Ross Kemp και το “Survivors” του Nazik Armenakyan. Παράλληλα, στην προσπάθεια συνέβαλαν οργανισμοί όπως το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, η Refugee Rescue και οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα.

Ο ίδιος ο Chris Cornell, μάλιστα, τον Απρίλιο είχε επισκεφτεί μαζί με την σύζυγό του, Vicky, τον καταυλισμό προσφύγων στον Ελαιώνα παρατηρώντας τις συνθήκες διαβίωσης των προσφύγων, καθώς το ίδρυμα που οι δυο τους διευθύνουν (The Chris and Vicky Cornell Foundation) επικεντρώνει τις προσπάθειές του στα προβλήματα και τους κινδύνους που αντιμετωπίζουν τα παιδιά-πρόσφυγες σχετικά με την παιδεία, την υγεία και το εμπόριο λευκής σαρκός. Όπως δήλωσε στο Twitter στις 10 Απριλίου: «Πέρασα τη μέρα μου με οικογένειες προσφύγων και μέλη του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού στον καταυλισμό του Ελαιώνα στην Αθήνα. Η συγκεκριμένη οικογένεια δέχτηκε πυροβολισμούς σε δύο διαφορετικά σύνορα. Το μωρό τους είχε χαθεί για δύο μέρες.»

Για το τραγούδι είχε δηλώσει την εποχή της κυκλοφορίας του: «Το “The Promise” είναι για ‘μένα κυρίως ένας φόρος τιμής σε όσους χάθηκαν στη Γενοκτονία των Αρμενίων, όμως ρίχνει φως και σε πρόσφατες θηριωδίες. Στη Βοσνία, στον Πόλεμο του Νταρφούρ, στον Εμφύλιο της Ρουάντα μα και σήμερα στη Συρία, χρησιμοποιούνται οι ίδιες μέθοδοι με τη Γενοκτονία των Αρμενίων. Τα πολλά μέτωπα, μάλιστα, έχουν προκαλέσει μια παγκόσμια προσφυγική κρίση. Δυστυχώς οι λέξεις «ποτέ ξανά» μοιάζουν πολύ λίγες όταν σκεφτόμαστε αυτές τις μαζικές εκτελέσεις του εικοστού αιώνα καθώς και την αναζοπύρωση του ρατσισμού και των προκαταλήψεων στις μέρες μας, σε όλο τον κόσμο. Ακόμα και στις ΗΠΑ, έχουμε δει προειδοποιητικά σημάδια όπως την απομόνωση ομάδων βάσει θρησκείας ή φυλής. Πρέπει να αφηγηθούμε, λοιπόν, όλες αυτές τις ιστορίες με όποιο τρόπο μπορούμε. Ως άνθρωποι έχουμε μια τρομακτική ικανότητα να προχωράμε μπροστά με τις ζωές μας και να μην κοιτάζουμε τις δύσκολες στιγμές... μα είναι σημαντικό να το κάνουμε. Η μόρφωση σχετικά με το παρελθόν είναι ο καλύτερος τρόπος κατανόησης του παρόντος και μπορούμε να αποφεύγουμε τις φρικαλεότητες μέσω της αντίληψης και της παρέμβασης. Πρέπει να μορφωθούμε και να σταθούμε ενωμένοι ώστε να πολεμήσουμε τον φόβο και την βία και ως πολίτες του κόσμου να συνεργαστούμε ώστε να προστατέψουμε ο ένας τα δικαιώματα του άλλου.»

Υπενθυμίζουμε ότι στο Metal Hammer Ιουνίου που κυκλοφορεί, αποδίδουμε τον δικό μας φόρο τιμής στον σπουδαίο, πραγματικά, καλλιτέχνη. Στις σελίδες του εντύπου παρουσιάζουμε μια συνοπτική και κατατοπιστική καταγραφή του έργου και της προσωπικότητάς του και τον θυμόμαστε μέσα απ’ τις ανεξίτηλες μουσικές του.