Ένα απόγευμα του Νοέμβρη, μας κάλεσαν στα Underground Studios για να ακούσουμε τη νέα τους δουλειά και πριν προχωρήσουμε στο δια ταύτα θα ήθελα προσωπικά να τους συγχαρώ για τον απολύτως επαγγελματικό τρόπο με τον οποίο «έστησαν» την παρουσίαση της δουλειάς τους τιμώντας τους (πολλούς) καλεσμένους τους, το έργο τους και κατά συνέπεια τους ίδιους τους τούς εαυτούς. Τα καλά πράγματα πρέπει να λέγονται, οι ωραίες πρωτοβουλίες πρέπει να τονίζονται και ο τρόπος με τον οποίο το συγκρότημα οργάνωσε αυτό το listening session είναι αναλόγoς με αυτόν που κάνουν τα μεγάλα ονόματα και οι εταιρείες του εξωτερικού. Λίγα και περιεκτικά λόγια από πλευράς τους, άκουσμα του δίσκου με τους στίχους των τραγουδιών να προβάλλονται στην οθόνη, σωστή ένταση, οργάνωση του χώρου με καρέκλες, μέχρι και μπλοκάκι με το εξώφυλλο του album για να κρατάμε σημειώσεις.
Θα μπορούσε κάποιος να πει πως αυτά δεν έχουν καμία σημασία, αλλά οι καλοί τρόποι δεν κοστίζουν τίποτα και πάντα είναι ευπρόσδεκτοι. Ο νέος δίσκος των Caelestia, λοιπόν, για να ξεκινήσουμε από τα βασικά, λέγεται “Thanatopsis”, θα κυκλοφορήσει από την εταιρεία του Dave Ellefson των Megadeth, την EMP, τη μίξη του ανέλαβε ο γνωστός και μη εξαιρετέος Fredrik Nordstrom, ενώ σε ένα τραγούδι συμμετέχει ο drummer Jason Bittner (Shadows Fall, Overkill, Flotsam and Jetsam, Τοxik).
Ο ήχος του album είναι εκπληκτικός, διαυγέστατος και ογκωδέστατος. Δεν κρύβει τίποτα, και σίγουρα δημιουργεί μία πολύ θετική πρώτη εντύπωση. Οι Caelestia είναι ένα συγκρότημα που παίζει ατμοσφαιρικό σκοτεινό metal με αντρικά και γυναικεία φωνητικά (αυτό που λέμε “the beauty and the beast”), αλλά, πιστέψτε με, εδώ δεν έχουμε μία ακόμα άψυχη, άνευρη, άοσμη μπάντα/δαντέλα, αλλά ένα συγκρότημα που τιμά τις death metal καταβολές του, κάτι που φαίνεται στο πολύ πλούσιο riffing και στις -χωρίς ανάσα- ταχύτητες στο πρώτο μισό, κυρίως, του δίσκου. Από ένα σημείο και μετά, κάπου στη μέση, τα πράγματα δείχνουν πως ηρεμούν λίγο από άποψη έντασης και ακούμε τους Caelestia να δοκιμάζουν με ωραίο τρόπο να παίξουν ελαφρώς πιο μελωδικά χωρίς σε κανένα σημείο να χάνουν την αιχμή τους.
Σε σχέση με τον προηγούμενο δίσκο τους, τα πάντα είναι ένα τουλάχιστον επίπεδο επάνω. Ο ήχος, η απόδοση, τα φωνητικά, οι συνθέσεις. Και αν στο τέλος της πρώτης ακρόασης νιώθαμε πως είχαμε «απορροφήσει» πολλές πληροφορίες τις οποίες η μοναδική ακρόαση του δίσκου δεν μας επέτρεψε να επεξεργαστούμε, ακούγοντας το album τις επόμενες μέρες, τα πράγματα σίγουρα γίνονται ξεκάθαρα και διαφαίνεται η ικανότητα του συγκροτήματος να γράφει καλά τραγούδια και κερδίζει όχι μόνο την πρώτη εντύπωση, αλλά και όσες ακολουθούν.
XAKOΣ ΠΕΡΒΑΝΙΔΗΣ
