ΑΠΟ ΤΗ ΝΙΚΟΛΕΤΑ ΣΑΡΑΝΤΟΥ
Το πρώτο album των Until Rain, το “The Reign of Dreams”, κυκλοφόρησε πριν από μία δεκαετία. Έχει αλλάξει από τότε η οπτική σας;
Θοδωρής: Καλησπέρα σας και ευχαριστούμε για τη φιλοξενία! Πέρασαν κιόλας δέκα χρόνια, ε; Πραγματικά, η περίοδος που έχει περάσει φαντάζει στο μυαλό μου μια ολόκληρη ζωή. Έχουν συμβεί τόσα πολλά πράγματα από τότε, που είναι λογικό να φαίνεται αυτό και στις μουσικές μας καταβολές. Τότε το συγκρότημα λειτουργούσε με τον ενθουσιασμό ενός εφήβου (μην ξεχνάμε πως τα μισά μέλη της μπάντας ήμασταν ανήλικοι όταν γράφαμε το δίσκο), ενώ πλέον ως πιο ώριμοι μουσικοί, ζυγίζουμε τα πράγματα με τελείως διαφορετικό τρόπο. Δεν έχουμε μετανιώσει για καμία περίοδο-φάση των Until Rain, και για εμάς το “Reign of Dreams” είναι το Season I του συγκροτήματος. Συμβολίζει τον παρορμητισμό ενός παιδιού που έχει αυτόν τον υπέρμετρο ενθουσιασμό για να ενταχθεί στη ζωή και να την ζήσει όσο πιο έντονα γίνεται. Πλέον αυτό που επικρατεί όταν ακούμε ξανά το ντεμπούτο μας, είναι το ότι θα αλλάζαμε εκείνο, το ένα, το άλλο, αλλά πάντα καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι πρέπει να εκτιμάμε το κάθε βήμα μας σε μια μεγάλη πορεία μέσα στη ζωή και να μην το υποτιμάμε. Αν κάποιος, βέβαια, ακούσει το “Season V” μαζί με το “Reign of Dreams”, ίσως πιστέψει ότι πρόκειται για διαφορετικές μπάντες. Αυτός όμως είναι και ο στόχος μας. Να εξελισσόμαστε διαρκώς, χωρίς σταματημό.
Υπάρχει background story πίσω από τη δημιουργία του νέου σας album;
Λευτέρης: Πρόκειται για ένα καθαρό concept album με την παραδοσιακή έννοια του όρου. Κομμάτια που είναι ενωμένα μεταξύ τους και έχουν ένα κοινό story στη θεματολογία. Εμπνευστήκαμε την ιστορία από μια αμερικάνικη σειρά που λέγεται “The Leftovers”. Είναι μια σουρεαλιστική και σκοτεινή σειρά με πολύ ιδιαίτερους χαρακτήρες. Οπότε στιχουργικά πατήσαμε πάνω σε διάφορες ιστορίες και χαρακτήρες της σειράς αλλά βάλαμε κι ένα δικό μας twist. Μουσικά, όπως και ο προηγούμενός μας δίσκος, είναι εμπνευσμένος από πολλούς και διαφορετικούς καλλιτέχνες.
Kατά πόσο έχουν εξελιχθεί οι Until Rain στο “Season V”;
Λ: Νομίζω συνεχίζουμε με το ίδιο σκεπτικό, δηλαδή ότι γράφουμε μουσική που πρωτίστως αρέσει πολύ σ’ εμάς, δεν φοβόμαστε να γίνουμε πιο soft ή πιο extreme σε στιγμές, και γενικά οτιδήποτε εξυπηρετεί το κομμάτι θα το κάνουμε. Νομίζω ότι έχουμε ακόμα πιο pop μελωδίες σε σχέση με οποιαδήποτε παλιότερη δουλειά μας αλλά πάντα στα πλαίσια του σκληρού ήχου.
Ποια είναι, κατά τη γνώμη σας, τα βασικά χαρακτηριστικά του και ποια τα δυνατά χαρτιά του;
Λ: Πιστεύω ότι κυλάει πολύ εύκολα, και για άλλη μια φορά δίνουμε έμφαση σε ακραίες soft στιγμές αλλά και extreme αντίστοιχα όπως είπα και πιο πάνω. Πιστεύω ότι λειτουργεί άψογα σαν δίσκος, δηλαδή σαν ένα ταξίδι από την αρχή μέχρι το τέλος, αλλά τα κομμάτια, στέκουν εξίσου αξιόλογα και σαν αυτοτελή. Δυνατά ρεφρέν και riffs που είναι επίσης ορισμένα από τα δυνατά χαρτιά σε όλη τη δισκογραφία μας, σύμφωνα πάντα με τις κριτικές του κοινού.
Πώς προσδιορίζετε τον ήχο σας;
Λ: Είναι ένας συνδυασμός όλων των επιρροών μας. Alternative metal, prog, πολλά backing vocals επηρεασμένα από soul και pop μουσική, extreme φωνές και growls. Ένα συνονθύλευμα ήχων που νομίζω στο τέλος της ημέρας δουλεύει πολύ καλά.
Έχει διαφοροποιηθεί σε σχέση με το πώς ξεκίνησε η μπάντα;
Λ: Σίγουρα. Ξεκινήσαμε παίζοντας καθαρό prog, με την έννοια ότι είχαμε πολλά τεχνικά σημεία, solos, κ.ο.κ. Είναι κάτι στο οποίο γρήγορα χάσαμε το ενδιαφέρον και αρχίσαμε να σκεφτόμαστε τα κομμάτια πιο πολύ σαν songwriters. Νομίζουμε ότι αυτή η στροφή μάς βοήθησε να προσδιορίσουμε τον δικό μας ήχο και ότι πλέον ξέρουμε ακριβώς τι θέλουμε και πώς θα ακουστεί πριν καν το γράψουμε. Αλλά, όπως πάντα είμαστε ανοιχτοί και αφήνουμε και την όλη διαδικασία να μας παρασύρει μέχρι να καταλήξουμε ξαφνικά μ’ έναν δίσκο στα χέρια μας.
Υπάρχει μία στροφή προς μία πιο σκοτεινή θεματολογία στο στίχο σας μέσα στα χρόνια. Πώς προέκυψε αυτό;
Θ: Μεγαλώνοντας, είναι λογικό να μας απασχολούν όλο και περισσότερο διάφοροι προβληματισμοί που φέρνει στην επιφάνεια η ίδια μας η ύπαρξη. Ο άνθρωπος είναι ένα ον σκεπτόμενο και από ένστικτο, θα έλεγα, έχει την τάση να τείνει προς το να βρει τις απαντήσεις στο υπαρκτικό «πρόβλημα». Συνεπώς, όταν είσαι καλλιτέχνης και δη μουσικός, όλοι αυτοί οι προβληματισμοί είναι λογικό να περνάνε μέσω του έργου σου και προς τα έξω. Τουλάχιστον μιλώντας για εμάς, ο στίχος δεν ήταν ποτέ επιτηδευμένος και στημένος για χάρη της σκοτεινιάς που συντροφεύει συνήθως το metal και τα παρακλάδια του. Όλα μας τα τραγούδια έχουν από πίσω μια ιστορία. Ακόμα και αν μιλάμε για μια φανταστική ιστορία, συνήθως την χρησιμοποιούμε ως αλληγορία για να εκφράσουμε ένα γεγονός της ζωής μας. Για παράδειγμα, το “Clang of Shields”, ενώ είναι ένα τελείως dark-fiction κομμάτι, κρύβει από πίσω ένα προσωπικό δράμα. Ακόμα και ο νέος μας δίσκος, που στην ουσία βασίζεται σε μια τελείως φανταστική ιστορία, είναι μια προσωπική κατάθεσή μας. Κυριαρχεί αρκετά η αντίληψη του χρόνου ως έννοια στον αισθητό κόσμο και στο πώς τον αντιλαμβανόμαστε. Οι ήρωές μας προσπαθούν στην ουσία με κάποιον τρόπο να ξεφύγουν από αυτόν τον κόσμο και να ξεπεράσουν τα όριά του. Και, φυσικά, όλα αυτά τα γεγονότα έχουν ως κεντρικό άξονα την τεράστια τραγωδία που ζήσαμε με τον πρόσφατο χαμό του Alex. Δεν γίνεται να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας και να λέμε ότι αυτός ο κόσμος είναι αγγελικά πλασμένος. Όποιος μας γνωρίζει ξέρει ότι το χαμόγελο δεν το αφήνουμε ποτέ. Αλλά μέσω της μουσικής μας, είναι ο μόνος τρόπος να εκφραστούμε τελείως ειλικρινά και να δημιουργήσουμε κάτι θετικό έστω και μέσα από «σκοτεινά», αλλά αληθινά θέματα.
Πόσο εύκολη είναι η επιβίωση μιας μπάντας στα χρόνια της κρίσης και σε τι βαθμό σάς έχει επηρεάσει αυτή η κατάσταση;
Θ: Κακά τα ψέματα, όποιος γνωρίζει έστω και τα στοιχειώδη που χρειάζεται μια μπάντα για να είναι βιώσιμη, ξέρει ότι το οικονομικό κομμάτι είναι πάρα πολύ σημαντικό. Εμείς σαν Έλληνες οι περισσότεροι, βρεθήκαμε σε μία κατάσταση όπου έπρεπε να κινηθούμε στο εξωτερικό, γιατί εκεί υπάρχει ο κύριος όγκος του κόσμου που ακούει τη μουσική μας, ενώ η κατάσταση στην Ελλάδα ήταν τραγική οικονομικά. Πιστεύω μας επηρέασε αρκετά, καθώς αν η μπάντα είχε κάποιο κεφάλαιο να επενδύσει σε περιοδείες κυρίως, ίσως να ήμασταν ένα σκαλί πιο ψηλά σαν όνομα στο χώρο. Όσο σκληρό κι αν ακούγεται αυτό σε όσους διαβάζουν αυτές τις γραμμές, δυστυχώς για να επιβιώσει μια μπάντα στο είδος αυτής της μουσικής πρέπει να κάνει ο καθένας ξεχωριστά τεράστιες θυσίες. Το μόνο θετικό της όλης υπόθεσης είναι ότι όλα τα μέλη που συμμετείχαν στην οικογένεια των Until rain αυτά τα χρόνια, ήταν μοιρασμένα σε διάφορες χώρες της Ευρώπης, που ναι μεν μας δυσκόλευε κάπως τη ζωή στο θέμα των προβών και της καθημερινής επαφής, αλλά είχαμε πρόσβαση ευκολότερα στον ευρωπαϊκό χώρο.
Εμφανίσεις με Psychotic Waltz, Wolverine, Leprous, Rotting Christ, Firewind, Septicflesh και συμμετοχές στο ProgPower Europe και στο Metal Over Malta. Τι έχετε ξεχωρίσει και τι έχετε αποκομίσει από όλες αυτές τις εμπειρίες;
Θ: Όλες αυτές οι συναντήσεις με μεγάλα ονόματα της παγκόσμιας σκηνής σε κάνουν συνεχώς καλύτερο. Καλά τα gigs εδώ κι εκεί, εμπειρία τεράστια είναι, αλλά όταν έχεις να κάνεις με τους «μεγαλύτερους» του χώρου και βλέπεις πώς συμπεριφέρονται στο stage αλλά και έξω από αυτό, μαθαίνεις πράγματα που ίσως δεν θα μάθαινες και ποτέ. Είναι ένας κανόνας που ισχύει στη ζωή. Αν είσαι καλός και έχεις τριγύρω σου ανθρώπους που ακόμα μαθαίνουν, αυτοί θα πάρουν από εσένα, αλλά εσύ δύσκολα θα βελτιωθείς περισσότερο. Όταν όμως έχεις τριγύρω σου ανθρώπους που έχουν καταφέρει άπειρα πράγματα, τότε αδιαμφισβήτητα γίνεσαι κι εσύ καλύτερος (αν προσπαθείς και το θέλεις). Αν κάνουμε μια αναδρομή και δούμε πού ήμασταν πριν 10 χρόνια, φαντάζει σαν όνειρο τα όσα έχουμε ζήσει και καταφέρει σαν μπάντα αυτό τον καιρό. Ποιος θα πίστευε ότι θα παίζαμε σε venues όπου έχουν παίξει ονόματα που θαυμάζαμε όταν ήμασταν μικροί, ή ότι θα ερχόταν σε συναυλία μας στο Λονδίνο ο Steven Wilson σαν θεατής; Είμαστε ευγνώμονες για τα πάντα και το μόνο που θέλουμε είναι να συνεχίζουμε να προσφέρουμε το καλύτερο που μπορούμε σε όσους μας πιστεύουν και μας ακολουθούν συμμετέχοντας στην ουσία στην πορεία μας.
Ποιους στόχους έχει θέσει η μπάντα για τα επόμενα βήματα;
Θ: Η αλήθεια είναι ότι οι στόχοι μας είναι λίγο κοινότυποι. Γράφουμε, ηχογραφούμε, παίζουμε, ξαναγράφουμε, ηχογραφούμε, συναυλίες, κ.ο.κ. Σίγουρα βραχυπρόθεσμα έχουμε θέσει πιο άμεσους στόχους, όπως το να παίξουμε σε ορισμένες περιοχές που θέλουμε, κλπ. Από ‘κει και πέρα, ό,τι προκύπτει είναι καλοδεχούμενο, εμείς συνεχίζουμε με τον ίδιο τρόπο, χωρίς πολλά λόγια αλλά με πολλή δουλειά.
