Συνέντευξη από τον Άγγελο Μαλισόβα
Από υφολογικής πλευράς, βλέπουμε την τάση προς το jazz/folk, το σύγχρονο progressive, μέχρι και το post rock. Ποια είναι τα προσωπικά σου ακούσματα και τι ήθελες να περάσεις με το παρόν EP;
Έχω περάσει (όπως όλοι μας) από πολλά ακούσματα και μπάντες στον metal–rock ήχο, και όχι μόνο. Αρχικά, όταν ξεκίνησα, άκουγα Linkin Park και συγκεκριμένα τους δίσκους “Hybrid Theory” και “Meteora”, οι οποίοι και με σημάδεψαν. Αργότερα, ήρθαν οι Slipknot, των οποίων είχα όλη τη δισκογραφία μέχρι τότε (σταμάτησα να τους παρακολουθώ από το “All Hope is Gone” και μετά), οι In Flames από το “The Jester Race” μέχρι και το “Come Clarity”, S.O.A.D., Gojira και φυσικά Tool, OSI, Katatonia, Porcupine Tree και Opeth. Στο μεσοδιάστημα αυτό ήρθαν και οι Satriani, Vai, Timmons, Hendrix. Αργότερα ήρθαν και άλλοι κιθαρίστες στα αφτιά μου, όπως Robben Ford, Steve Lukather, Guthrie Govan, Frank Gambale, Andy James, Tom Quayle, Josh Smith, και η λίστα συνεχίζει στο άπειρο. Το EP αποτελεί κάτι πολύ προσωπικό για εμένα. Αφορά τα νεανικά μου χρόνια, όπου το μόνο που υπήρχε ήταν η αμέριστη χαρά που μου προσέφερε η μουσική ακρόαση και η κιθάρα. Αυτά τα καθαρά και αγνά συναισθήματα έντονου θαυμασμού, όταν συνειδητοποιείς ότι όλο αυτό το παράγουν άνθρωποι. Επιπλέον, έχει να κάνει με ένα αγαπημένο μου μέρος, το Μοσχάτο, το οποίο βρίσκεται στη Λίμνη Πλαστήρα. Εκεί μαζευόμασταν όλοι κάθε καλοκαίρι και φέρναμε μουσικό υλικό για να μάθουμε τι ανακάλυψε ο καθένας μέσα στη χρονιά από καινούργιες μπάντες. Ήταν μια βαθιά ανάγκη να αποτυπώσω τη μελαγχολία αυτών των αγνών χρόνων.
Στο “Autumn”, σε μόλις 15 λεπτά, κατόρθωσες να βγάλεις χαρακτήρα και όχι απλώς έναν ακόμη δίσκο, κάτι που ορισμένοι δεν καταφέρνουν ούτε σε 60 λεπτά. Είναι πραγματικά κατόρθωμα, αλλά σίγουρα αφήνει τον ακροατή με την επιθυμία για ακόμη περισσότερη μουσική.
Ευχαριστώ πολύ για αυτό το σχόλιο, με τιμά! Πράγματι και εγώ όταν το τελείωσα σκέφτηκα ότι ίσως να είναι μικρό. Παρόλα αυτά, η αλήθεια είναι πως δεν είχα να «πω» κάτι περισσότερο τη δεδομένη στιγμή. Για αυτό (και για άλλους λόγους) EP και όχι LP. Χαίρομαι, όμως, πολύ αν δημιουργεί την ανάγκη για περισσότερη μουσική. Αποτελεί και για εμένα ένα κίνητρο να συνεχίσω να γράφω.
Φαίνεται πως η βάση του κιθαριστικού αυτού δίσκου δεν είναι η έμφαση στην τεχνική αυτή καθαυτή (δίχως φυσικά να λείπει), αλλά στην ουσία της μουσικής και το συναίσθημα. Είναι έτσι για σένα;
Ακριβώς έτσι. Δεν με ενδιέφερε να κάνω κάτι τεχνικό. Είχα την ανάγκη να γράψω μουσική, όπως ακριβώς έκαναν και οι ήρωές μου. Η βασική μου εικόνα, δηλαδή, ήταν να γίνει μια ωραία ενορχήστρωση που θα αναδείξει τις μελωδίες και τα όργανα που τις περιβάλλουν.
Ερώτηση για τους guitar nerds αναγνώστες: πες μας το signal chain σου που προτιμάς live, αλλά και στο studio.
Στα live χρησιμοποιώ πάντα την αναλογική μου πεταλιέρα μέχρι και σήμερα. Έχω αρκετά απλό set up. Tuner, wah, ένα BB Preamp για τα overdrive, το AT+ της JHS για πιο high gain ρυθμικά και solos, ένα reverb, που σπάνια χρησιμοποιώ και, τέλος, ένα Timeline delay της Strymon. Το studio είναι μια άλλη ιστορία. Στο στούντιο έχεις την ευκαιρία να πειραματιστείς. Ανάλογα με το τι έχω να ηχογραφήσω θα κατευθύνω και το signal chain μου. Για το EP, για παράδειγμα, χρησιμοποίησα μόνο το BB Preamp από τα πετάλια. Όλο το υπόλοιπο ήταν βασισμένο σε ενισχυτές, καμπίνες και micing. Από ενισχυτές καταλήξαμε σε τρεις, έναν 6505, έναν Marshall AFD100 και έναν MesaBoogie Roadking και μια Marshall 1960 καμπίνα.
Τι έχουμε να περιμένουμε από εσένα στο μέλλον;
Καλώς εχόντων των πραγμάτων, περισσότερη μουσική και σίγουρα live παιξίματα, όταν τα πράγματα επιστρέψουν στο φυσιολογικό.
Στο τεύχος Απριλίου του Metal Hammer μπορείτε να βρείτε την υπόλοιπη κουβέντα που είχαμε με τον ταλαντούχο κιθαρίστα σχετικά με το “Autumne” EP που πρόσφατα κυκλοφόρησε. Εδώ το bandcamp του μουσικού.
