6 χρόνια πέρασαν από το “Motherblood”. Φαίνεται ότι χρειαστήκατε τον χρόνο σας μέσα σε έναν κόσμο που άλλαξε δραματικά. Ή συνέβη κάτι άλλο;
Δεν παρατηρούσαμε ακριβώς πόσα χρόνια περνούσαν, αλλά γράφαμε και συζητούσαμε τις δημιουργικές ιδέες αφήνοντας τα τραγούδια να διαμορφωθούν με τον σωστό τρόπο. Πιθανώς να μπορούσαμε να κυκλοφορήσουμε το album νωρίτερα, αλλά νομίζω ότι κάναμε καλά που δεν το βγάλαμε μέσα στον Covid. Αυτό που ακούς είναι ένας δίσκος ωρίμανσης. Υπάρχει μέσα του περισυλλογή και συναίσθημα από τον πραγματικό κόσμο. Κάτι το οποίο διαφέρει από τους περισσότερους αντιδραστικούς punk και metal δίσκους.
Το “Plagueboys” είναι κλασικό Grave Pleasures album, με τον μαγικό αριθμό των 10 τραγουδιών (μόνο το “Dreamcrash” είχε 11) και όλα τους δυνητικά hit singles για έναν κόσμο όπου το post punk θα ήταν το νο.1 είδος. Είναι αυτές αρχές με τις οποίες η μπάντα πορεύεται;
Όχι, δεν υπολογίσαμε τον ακριβή αριθμό τραγουδιών ούτε το ότι όλα πρέπει να είναι “hit singles”, παρότι το θεωρώ κομπλιμέντο το ότι εσύ τα βλέπεις έτσι. Πιστεύω στο ότι το πνεύμα της τέχνης σου ζει και αναπνέει κι εσύ πρέπει να το φροντίζεις. Θέλω να ακούω το πού το album θέλει να πάει. Γενικώς το format του album είναι πολύ ιδιαίτερο από μόνο του και τα νούμερα και η διάρκεια πρέπει να ταιριάζουν στα επίπεδα συγκέντρωσης που έχουμε ως ανθρώπινα όντα και στην ικανότητά μας να συντονιζόμαστε με μοτίβα στη φύση. Από την άλλη, ως Grave Pleasures πιστεύουμε ότι η τέχνη του song-writing έχει χαθεί στις τελευταίες γενιές και ειδικά μέσα στην underground σκηνή μας. Περνάμε λοιπόν χρόνο επικεντρώνοντας την προσοχή μας σε δυνατά τραγούδια παρά στο να τζαμάρουμε ή στο να πετάμε riffs στον τοίχο και να δούμε ποιο θα κολλήσει. Δεν θέλω να πάω σε έναν αγώνα αυτοκινήτων μόνο για να ακούω τους οδηγούς να μαρσάρουν, αν με πιάνεις. Πρέπει να είσαι πάντα έτοιμος για το τραγούδι. Είναι λίγο σαν να πρέπει να είσαι μονίμως καβλωμένος. Τα τραγούδια είναι σαν οργασμοί και μόνο αν μπορείς να καταλάβεις πλήρως πώς λειτουργεί το σώμα σου και τι είναι αυτό που σε ερεθίζει, μόνο αν είσαι ελεύθερος και ανοιχτός με το συναίσθημά σου, μπορείς να τα επιτρέψεις να γραφτούν.
Ποιες διαφορές βρίσκεις ανάμεσα στο “Plagueboys” και τα 3 προηγούμενα albums (υπολογίζω και το ντεμπούτο των Beastmilk). Προσωπικά θα χρησιμοποιούσα όρους όπως ώριμο και ήπιο, αν και υπάρχουν κομμάτια όπως το “Disintegration Girl’’ ή το “Society of the Spectres” που βάζουν φωτιά στις πίστες…
Φοβάμαι ότι ώριμο και ήπιο είναι λέξεις που μπορεί να έχουν αρνητική χροιά. Σίγουρα όμως το album είναι πιο στοχαστικό, ατμοσφαιρικό και συναισθηματικό από το “Motherblood”. Από την άλλη και το “Climax” είχε πολλά προσωπικά/μελοδραματικά σημεία, όπως το “Strange Attractors”. Προφανώς αυτά είναι στο DNA μας, αλλά όντως το “Plagueboys” είναι η πιο επιτυχημένη έκθεση της μελαγχολικής πλευράς μας. Υπάρχουν πολλά δάκρυα σε αυτή την πίστα. Συχνά θυμόμαστε τις πιο χαρούμενες στιγμές της ζωής μας στα πλαίσια της τραγωδίας. Πόσοι άνθρωποι πάνε να χορέψουν μετά από έναν χωρισμό; Πόσοι άνθρωποι ζητούν την ζεστασιά ενός φίλου μετά από μια απώλεια; Οπότε, αυτός είναι ο τρόπος των Grave Pleasures. Να βρίσκεις το σκοτάδι στο φως και να βλέπεις τη ζωή μέσα από τον θάνατο.
Τίτλοι τραγουδιών και στίχοι είναι πάντα η χαρά μας όταν έχουμε νέο Grave Pleasures υλικό. Την προηγούμενη φορά υπήρχε εστίαση σε πολεμικά ή ψυχροπολεμικά θέματα (“Be My Hiroshima”, “Falling for an Atom Bomb”). Υπάρχει κάποια θεματική που ενοποιεί το νέο album;
Υπάρχουν πραγματικές πολεμικές στιγμές, όπως το “When the Shooting’s Gone” που αναφέρεται στην Ουκρανία και κάποια post-apocalyptic θέματα. Δεν θέλω να μπω εις βάθος γιατί νομίζω ότι οι στίχοι δεν είναι δύσκολο να τους αποκωδικοποιήσεις. Φυσικά κάθε album έχει ένα γενικό θέμα. Το εξώφυλλο σου δίνει μια ιδέα του concept – η κοινωνία μας ως άγριοι, άνθρωποι μεταλλαγμένοι σε διαφορετικές φόρμες, παιδιά της ατομικής βόμβας.
Το “Society of the Spectres” είναι αναφορά στην έννοια της «κοινωνίας του θεάματος» του Guy Debord. Είναι αυτοί οι αριστεροί φιλόσοφοι των 60s εξίσου επίκαιροι σήμερα; Και συνδέονται με τη μουσική μιας μπάντας όπως οι Grave Pleasures;
Ναι, κάποιοι συγγραφείς όπως ο Debord πάντα θα είναι επίκαιροι καθώς τα θέματα που έθεσαν ακόμα συζητιούνται. Είμαστε περισσότερο καταναλωτικοί από ποτέ. Επίσης, το σωστό, τίμιο rock’n’roll πάντα θα πρέπει να συζητάει και τέτοια ζητήματα, να περνάει λίγη φιλοσοφία μαζί με την ποίησή του. Εμείς τοποθετούμε τους εαυτούς μας ως παρατηρητές παρά ως συμμετέχοντες, κάτι που επιτρέπει στους Grave Pleasures να αποτελούν μια κριτική αλλά ταυτόχρονα να απολαμβάνουν τη δυικότητα και την υποκρισία των πραγμάτων. Και για να μιλήσω προσωπικά, απολαμβάνω κι εγώ αριστερούς φιλοσόφους όπως ο Slavoj Zizek, αλλά δεν θα έλεγα ότι είμαι αριστερός ή δεξιός.
Το “Plagueboys” είναι ένα φανταστικό λογοπαίγνιο. Αλλά είναι και μια αναφορά στο πώς έχουμε όλοι μας γίνει μετά την πανδημία;
“Plagueboys” είμαστε όλοι μας. Τα υπολείμματα ενός πολιτισμού που γίνεται όλο και πιο άγριος. Κρατιόμαστε από παλιές παραδόσεις, οι οποίες όμως έχουν παραμορφωθεί. Είμαστε άνθρωποι στη φόρμα και άγριοι στη φύση. Τι θα μείνει λοιπόν όταν όλα καταρρεύσουν; Είναι μια καλή συζήτηση σχετικά με το τι συμβαίνει σήμερα. Τι σημαίνει να είσαι αγόρι ή κορίτσι ή να μην ταυτίζεσαι με κανένα φύλο, τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος, να έχεις πνευματικότητα. Οπότε ο τίτλος θέλει να σε κάνει να ονειρευτείς, να σκεφτείς και να συζητήσεις. Ίσως να ζούμε ήδη στον post-apocalyptic κόσμο.
Προσωπικά, βρίσκω πολύ ωραίο το ότι οι καθαρές post punk επιρροές των late 70s/early 80s έχουν γίνει τόσο δημοφιλείς στους metal κύκλους. Ως πρωτοπόρος σε αυτό το κομμάτι, πού αποδίδεις αυτή την σύγκλιση; Στη γοητεία της σκοτεινής πλευράς;
Ίσως είναι θέμα ηλικίας. Δεν έζησα τα 70s οπότε το stoner rock και όλη η φάση «καμπάνες-και-fuzz-πετάλια» δεν με έπιασε ποτέ. Γεννήθηκα το 1978, οπότε είμαι παιδί των 80s και η μουσική με την οποία μεγάλωσα περνάει στους Grave Pleasures. Όταν ξεκινήσαμε τους Beastmilk, αυτό δεν υπήρχε ως trend καθόλου, αλλά τώρα αρέσει σε όλους. Χαίρομαι όμως που οι άνθρωποι αρχίζουν να γουστάρουν την καλή μουσική και αυτό που αρχίσαμε.
Πάντως είστε από τις λίγες μπάντες που προέρχονται από metal υπόβαθρο, αλλά έχουν εντελώς μη-metal ήχο. Θα έλεγες ότι κάθεστε πιο άνετα δίπλα λ.χ. σε μια μπάντα σαν τους Tribulation ή σε μια μπάντα σαν τους Savages;
Προτιμώ τη μουσική των Savages από αυτή των Tribulation. Καμία διάθεση να προσβάλλω τους καλούς αυτούς ανθρώπους και αυτά που κάνουν, αλλά νομίζω ότι είμαστε πολύ μακριά σε μουσικό επίπεδο. Δεν θεωρώ ότι οι Grave Pleasures είναι metal μπάντα σε καμία περίπτωση. Αλλά δεν είναι αυτό κάτι που αντιλαμβάνεται ο πολύς κόσμος.
Ως μπάντα που άλλαξε το όνομά της, θεωρείς ότι θα έχετε πάντα τη σκιά του θρυλικού album των Beastmilk πάνω σας; Ακόμα και αν είστε πρακτικά η ίδια μπάντα και προφανώς παίζετε Beastmilk τραγούδια στα live σας…
Όταν άλλαξα το όνομα, το έκανα επειδή δεν ήταν πια η ίδια μπάντα και ο Johan Snell (σ.σ. ο αρχικός κιθαρίστας) έφυγε ή απολύθηκε ή ό,τι έγινε τέλος πάντων. Δεν θα ήταν σωστό να διατηρήσουμε το ίδιο όνομα. Κατά συνέπεια δεν συγκρίνω τις δύο μπάντες. Παίζουμε Beastmilk κομμάτια γιατί οι Grave Pleasures είναι μια συνέχεια της ιστορίας μου που ξεκίνησε με τα τραγούδια που έγραψα με τους Beastmilk. Τώρα αν οι άνθρωποι είναι γουστάρουν κάτι που έχω κάνει, απλώς είμαι χαρούμενος. Μάλιστα υπάρχει πια πολύς κόσμος που θεωρεί το "Motherblood” καλύτερο από το “Climax”. Είναι αλήθεια αυτό αντικειμενικά; Δεν ξέρω και δεν με νοιάζει. Δεν κάνω πράγματα για να ευχαριστήσω τους άλλους. Οι άνθρωποι μπορούν να ακούν το “Climax” αν δεν τους αρέσουν οι Grave Pleasures ή να προσποιούνται ότι δεν υπάρχουμε καν. Απλώς δεν καταλαβαίνω τους ανθρώπους που θέλουν να σβήσουν μια μπάντα ή να πειράξουν αυτό που κάνουν απλώς επειδή δεν τους ικανοποιεί.
Οι μουσικοί στους Grave Pleasures είναι μέλη και άλλων εντελώς διαφορετικών συγκροτημάτων (Hexvessel, Oranssi Pazuzu). Ποιο κομμάτι των μουσικών σου αναζητήσεων σου καλύπτει αυτή η μπάντα; Και πόσα διαφορετικά πρόσωπα χρειάζεσαι ως καλλιτέχνης για να νιώθεις ολοκληρωμένος;
Η μπάντα αυτή καλύπτει μόνο τους Grave Pleasures. Και δεν χρειάζομαι πρόσωπα ως καλλιτέχνης. Είμαι ο εαυτός μου 100% της ημέρας. Νομίζω πως μπορεί κανείς να δει και να ακούσει τις όποιες ομοιότητες και διαφορές. Η βασική μου ενασχόληση είναι οι Hexvessel. Οι Grave Pleasures ξύνουν μια άλλη πληγή. Είναι τόσο απλό. Δεν είναι σαν ρούχα που έχω στην ντουλάπα. Αυτό που αναφέρεις είναι στην πραγματικότητα κάτι ενστικτώδες, με κάποιον τρόπο είναι όπως ο έρωτας – είναι προσωπικό και ιδιωτικό. Και μου είναι δύσκολο να απαντήσω ερωτήσεις σχετικά με την αγάπη.
Τον Απρίλιο βγήκε το νέο album των Dodheimsgard. Παρακολουθείς τι κάνει ο Vicotnik και οι υπόλοιποι; Και πόσο κοντά νιώθεις ως καλλιτέχνης με την εποχή που συστηνόσουν ως Kvohst;
Ναι, παρακολουθώ τι κάνει ο Yusef. Ανταλλάζουμε ακυκλοφόρητα album όλη την ώρα και θεωρώ τον εαυτό μου ευγνώμων που είμαι φίλους του. Δεν νιώθω τόσο μακριά από τους DHG και τις μέρες που πέρασα στην μπάντα τους. Όμως δεν θα μπορούσα να κάνω μια μπάντα που να προσπαθεί να αντιγράψει ή να ανταγωνιστεί τους DHG. Κάνω ό,τι κάνω και προσπαθώ να είμαι όσο πιο ειλικρινής γίνεται.
Ζεις στο Tampere της Φινλανδίας εδώ και αρκετά χρόνια. Καθότι έχεις ζήσει και σε άλλες χώρες, τι είναι αυτό που κάνει την Φινλανδία ένα ιδανικό μέρος για να ζει τη ζωή του ένας Άγγλος όπως εσύ;
Φύση, απομόνωση και σάουνα!
