«Πιστεύω πως το χειρότερο που μπορείς να κάνεις ως μουσικός είναι να πέσεις στην παγίδα της προκατάληψης μέσω της άρνησης και της άγνοιας. Να μη γνωρίζεις τι χρειάζεται να έχεις ως ικανότητα ώστε να παίξεις άλλα είδη μουσικής και πόση δουλειά απαιτείται για να ξεκινήσεις να αντιλαμβάνεσαι συνολικά την μουσική. Εννοώ, πώς μπορείς να κρίνεις αν κάτι έχει μουσικότητα ή όχι εάν δεν το έχεις επεξεργαστείς πρώτα, όταν δεν ξέρεις καν τι είναι αυτό που ακούς; Δεν έχεις δικαίωμα να κρίνεις εάν είναι μουσική ή όχι. Δεν μπορείς να γράψεις μουσική με αυτό, επειδή απλά δε ξέρεις καν τι είναι…
Για παράδειγμα, το άτομο που παίζει με σκουπάκια... Τα σκουπάκια μπορούν να γίνουν το πιο μουσικό στοιχείο που υπήρξε ποτέ σε ένα κατάλληλο setting. Επίσης το να παίζει κάποιος με τα τύμπανα όσο πιο γρήγορα και δυνατά μπορεί, και αυτό μπορεί να είναι το πιο μουσικό πράγμα στο κόσμο, αν βρίσκεται στο κατάλληλο setting».
Και συνέχισε λέγοντας: «Υπάρχει μια προκατάληψη ας πούμε από τους μουσικούς της jazz... Το χειρότερο πράγμα που μπορεί ένας μουσικός της jazz να κάνει, είναι να πει πως το speed/death metal δεν έχει συναίσθημα - δεν έχει groove. Λοιπόν, αυτός ο άνθρωπος πιθανώς να μην έχει σταθεί ποτέ μπροστά από κάποιον drummer που μόχθησε πολύ για να παίζει γρήγορα με τα πόδια του, με αποτέλεσμα η ένταση του παιξίματος του να είναι φανταστική. Μη μου πεις πως αυτό δεν έχει συναίσθημα, επειδή πρακτικά μια τέτοια κουβέντα με κάνει να θέλω να πάω στην τουαλέτα, γιατί τόσο νόημα έχει αυτό που λες.
Και να ξέρεις, όταν βλέπεις την μεγάλη εικόνα όλων εκείνων που υπάρχουν να μάθεις, αρχίζεις να σέβεσαι τους άλλους ανθρώπους και αποκτάς σεβασμό για τη δουλειά που έχουν κάνει. Και ανεξάρτητα από το αν σου άρεσε ή όχι η μουσική τους, έχεις τουλάχιστον σεβασμό για αυτήν και αυτό είναι κάτι που σε αλλάζει, αλλάζει τον τρόπο που βλέπεις τη δική σου μουσική.
Είχα μαθητές που ήθελαν να δουλέψουν τα πόδια τους και για να το κάνουν αυτό, έπρεπε να εξασκούνται όλη την ώρα, να ιδρώσουν, να θυσιάσουν πράγματα και να υποφέρουν. Και στο τέλος, αρκετοί από αυτούς, ήρθαν και μου είπαν πως ένας μαθητής της jazz έκρινε ότι αυτό που κάνουν δεν είναι μουσική... Αυτό δεν πρέπει να το κάνει κανείς μουσικός - δηλαδή δεν πρέπει να περιορίζει το οπτικό του πεδίο στη μουσική και να είναι αρνητικός προς κάθε τι που δε γνωρίζει. Αυτό το παιδί της jazz θα μπορούσε να είχε μάθει κάτι από το παιδί που 24 ώρες το 24ωρο εξασκείται στο ίδιο πράγμα. Θα μπορούσε να είχε μάθει από την επανάληψη και την εξάσκηση. Έτσι το παιδί που μαθαίνει τύμπανα με metal προσανατολισμό θα μπορούσε να μάθει κάτι από τον αντίστοιχο jazz μαθητή, και ο μαθητής σε latin φόρμα να έχει την δυνατότητα να μάθει κάτι από εκείνον που παίζει steel-drum σε μια άλλη ορχήστρα. Άρα το χειρότερο πράγμα που μπορείς να κάνεις είναι να επιλέξεις να είσαι αδαής επειδή δε θες να δεις τι είναι διαθέσιμο στη μουσική που υπάρχει εκεί έξω.
Δεν είσαι αναγκασμένος να σου αρέσει ή να το εξασκήσεις ή να το φας, να κοιμηθείς με αυτό ή να το πιεις, απλά είναι καλό να γνωρίζεις τι υπάρχει ώστε να αισθάνεσαι εντάξει με τον δρόμο που έχεις επιλέξει εσύ. Έτσι, εσύ είσαι εντάξει με τον δρόμο σου και αφήνεις τους άλλους μουσικούς να είναι και εκείνοι εντάξει με τον δικό τους δρόμο, και αυτήν τους την επιλογή στην μουσική, την σέβεσαι.»
