OZZY OSBOURNE
Patient Number 9
(Sony)
ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΔΡΕΑ ΑΝΔΡΕΟΥ: Μόλις 2 χρόνια μετά το τελευταίο studio album του, “Ordinary Man”, ο Madman επιστρέφει δισκογραφικά, κάτι που φάνταζε απίθανο όταν το παρουσιάζαμε λίγο πριν την παγκόσμια έξαρση της πανδημίας. To “Ordinary Man” μάς άφηνε την αίσθηση του επίλογου, με τον Ozzy να ερμηνεύει “don’t forget me as the colours fade, when the lights go down it’s just an empty stage”, ενώ παράλληλα συγκέντρωσε κάθε είδους κριτική, αρνητικές, χλιαρές, καλές. Οι πωλήσεις (για τα δεδομένα της εποχής) είχαν θετικό πρόσημο, οπότε ο κόσμος άκουσε, ακολούθησε και φαίνεται να επιστρέφει κάποιες φορές εκεί, μιας και πέρα από τα λόγια και τις απόψεις, o δίσκος άφησε 2-3 κλασικά τραγούδια, όπως το ομώνυμο, το “Scary Little Green Men” και το υπέροχο “Under the Graveyard”. Τι περιμένουμε όμως από το “Patient Number 9”; Τίποτα. Και τα πάντα. Άλλωστε, ποιος περίμενε νέο album από τον Ozzy;
Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, ο Ozzy Osbourne αποφασίζει να αφήσει τις Ηνωμένες Πολιτείες και να επιστρέψει στην Αγγλία μόνιμα. Στο σπίτι του, εκεί που ξεκίνησαν όλα. Το “Patient Number 9” δεν είναι και αυτό μια επιστροφή σε κάτι που θα ήθελαν κάποιοι οπαδοί. Στα 73 του και με μια καριέρα που ξεπέρασε τα 50 έτη (ΜΙΣΟΣ ΑΙΩΝΑΣ, για να γίνει πιο αντιληπτό), ο Ozzy δεν έχει να αποδείξει τίποτα, έστω και αν στη μετά-“Ozzmosis” εποχή δείχνει να αφήνεται στα χέρια του εκάστοτε παραγωγού να τον καθοδηγήσει και να κρατάει τη μουσική του επίκαιρη. Το album συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε το “Ordinary Man” και ο παραγωγός Andrew Watt δεν αλλάζει πολλά πράγματα στην προσέγγισή του, αλλά το κιθαριστικό τμήμα είναι πολύμορφο και δίνει μια διαφορετική διάσταση σε κάποια κομμάτια. Με το μπάσο αρκετά μπροστά και μια έντονα ρυθμική βάση, η παραγωγή στερεί σε σημεία την προσωπικότητα κάποιων μουσικών που συμμετέχουν, αφού ο ήχος τους έχει «φιλτραριστεί» για να υπάρχει μια ηχητική συνοχή. Στο “Parasite” συναντάμε για πρώτη φορά μετά από αρκετό καιρό τον Zakk Wylde σε δίσκο του Ozzy, σε μια σύνθεση με υπέροχα κουπλέ που αν είχε εξίσου υπέροχο ρεφρέν θα μιλάγαμε για ένα modern classic. Αμέσως μετά όμως, ακολουθεί το “Escape From Now” με τον Tony Iommi στην κιθάρα, ένα πραγματικά ωραίο τραγούδι, το οποίο δεν εγκλωβίζεται σε Sabbath-ικά στενά παρότι το παίξιμο του Iommi δεν ξεφεύγει από αυτά που γνωρίζουμε.
Η συνύπαρξη του Ozzy με τον Eric Clapton στο “One of Those Days” δημιουργεί ένα κλασικό rock κομμάτι το οποίο δεν ξέρω κατά πόσο θα εκτιμήσει η ψηφιακή εποχή των social media, όπου τα πάντα πλέον είναι ένα σώμα σε ένα ιντερνετικό σκρολάρισμα που ο κάθε παλιός μουσικός είναι, «έλα-μωρέ-τώρα-μωρέ-boomer». Πραγματικά απολαυστικό κομμάτι που φέρνει σε μοντέρνο δίσκο του Ozzy μια εντελώς classic αύρα, παρότι δεν θυμίζει αυτά που και ο ίδιος έχει κάνει στο παρελθόν. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στο “A Thousand Shades”, όπου συναντάμε τον Jeff Beck στην κιθάρα (όπως και στο ομότιτλο κομμάτι του album) και σε τέτοιες στιγμές αντιλαμβάνεσαι ξαφνικά ότι δεν μιλάμε πλέον για άλλο ένα σύγχρονο και μοντέρνο Ozzy album, αλλά για κάτι που φέρνει τελικά και κάτι παλιό μαζί του, όχι το ‘80s metal στοιχείο της καριέρας του (δεν θα ακούσεις “Ultimate Sin” εδώ), αλλά κάτι άλλο. Αυτό δηλαδή, που συνεχίζει και στο “Mr. Darkness”, ξανά με τον Zakk Wylde στην κιθάρα. Χωρίς Post Malone συμμετοχές, όσο προχωράει το album, και παρότι η προσέγγιση της παραγωγής συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε το “Ordinary Man”, το “Patient Number 9” αποδεικνύεται πιο “classic”. Σαν το ρεφρέν του “Nothing Feels Right” και άλλες διάσπαρτες στιγμές σε ένα album που τελικά είναι καλύτερο του “Ordinary Man”.
Πράγματι, το “Patient Number 9” δεν είναι μια επιστροφή σε κάτι που θα ήθελαν κάποιοι οπαδοί. Είναι όμως, σε σημεία, μια γοητευτική επιστροφή σε κιθαριστικά rock, hard και heavy μονοπάτια με τις μοναδικές, γλυκόπικρες φωνητικές μελωδίες του Ozzy και σπουδαίους μουσικούς που τοποθετούνται εξαιρετικά στα τραγούδια παρότι δεν είναι όλα στο ίδιο συνθετικό επίπεδο.
Τώρα που τα φώτα της σκηνής αρχίζουν να σβήνουν για αρκετούς από τους θρύλους της μουσικής μας, κάποιοι συνεχίζουν να λένε πως ο Ozzy είναι τυχερός που έκανε καριέρα. Μισός αιώνας κορυφαίας πορείας δεν θα το έλεγα «τύχη»... Εμείς είμαστε τυχεροί που αυτά τα χρόνια ζήσαμε στον ίδιο κόσμο μαζί σου, OZZAΚΛΑ. Σε ευχαριστούμε για όλα.
ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΡΡΙΚΟ ΑΣΛΑΝΗ: Αυτό που γίνεται τα τελευταία χρόνια με τον Ozzy είναι εντυπωσιακό, αξιοθαύμαστο και συγκινητικό. Όντας στη χειρότερη σωματικά κατάσταση που υπήρξε ποτέ, αναγκασμένος να σταματήσει να κάνει αυτό που είναι όλη του η ζωή, να βρίσκεται δηλαδή πάνω σε μια σκηνή, συνειδητοποιεί πως τα άγρια χρόνια άρχισαν να ζητούν να εξοφληθεί ο λογαριασμός και πως ο δανεικός χρόνος που απομένει δεν είναι άπλετος. Και τι αποφασίζει να κάνει; Να κλείσει τις κουρτίνες και να αποσυρθεί τηρώντας για πρώτη φορά μια “No more..” υπόσχεση; Όχι! Γιατί είναι ο Ozzy. Οπότε, ορμώμενος από μια ανεξήγητη ενέργεια που αναβλύζει μέσα απ’ τα εύθραυστα κόκαλα του κορμιού του, διαλέγει να βγάλει όση μουσική έχει ακόμα μέσα του. Έτσι ενώ μέσα στην 10ετία του 2010 είχαμε έναν νέο δίσκο (“Scream”) μέσα σε 2 χρόνια (2020-2022) έχουμε 2. Και αυτό δεν γίνεται για να προστεθούν και άλλα μηδενικά στους λογαριασμούς του, ούτε καν ως πρόφαση για να βρεθεί στο σανίδι. Δεν υπάρχει κανένας πεζός λόγος που εξηγεί αυτήν την απόφαση. Είναι κάτι πολύ πιο βαθύ και ουσιαστικό. Το κάνει για τον ίδιο, γιατί αυτό είναι που τον κρατάει στη ζωή αλλά και όλους τους ακόλουθούς του. Συνυπολογίστε και την κατάσταση στην οποία βρίσκεται και αντιληφθείτε πως πρόκειται για έναν άθλο.
Και ξέρετε ποιο είναι το ακόμα πιο εντυπωσιακό; Το ότι και τα 2 περιέχουν την καλύτερη μουσική που έχει βγάλει απ’ τα μέσα των ‘90s! Θέλετε κάτι καλύτερο; Ο νέος δίσκος είναι ανώτερος του “Ordinary Man”! Συνεχίζοντας με την ίδια φόρμουλα, συγκεντρώνει ένα all-star team για να τον πλαισιώσει. Chad Smith (RHCP) στα drums με ένα guest του τόσο άδικα χαμένου Taylor Hawkins των Foo Fighters, τον παλιόφιλο Robert Trujillo (Metallica) στο μπάσο μαζί με τους Duff McKagan (Guns N’ Roses) και Chris Chaney (Jane’s Addiction), ενώ o Zakk Wylde, προς αγαλλίαση όλων, αναλαμβάνει τις περισσότερες κιθάρες. Τα guests των Eric Clapton, Jeff Beck και φυσικά του Tony Iommi είναι απλά το κερασάκι. Θα ήταν λάθος όμως να μην υπάρχει αναφορά και στον Andrew Watt υπεύθυνο για την παραγωγή, το γενικότερο handling και επί της ουσίας της αναζωογόνησης του double-O.
Ο δίσκος αποπνέει «υγεία» και δεν στερείται έμπνευσης. Το “Patient Number 9” ξεκινάει με το ομώνυμο τραγούδι. Ένα καλό κλασικό post-‘00s Ozz που τιμάται από ένα υπέροχο solo του Beck και σφραγίζεται με την ικανότητα του Ozzy να σου καρφώνει τους στίχους στο μυαλό. Η συνέχεια όμως είναι ακόμα καλύτερη στο “Immortal” με τις κιθάρες να αναλαμβάνει o Mike McCready των Pearl Jam. Ο δε Ozzy ως άλλος Mumm-Ra σκίζει τους επιδέσμους του και μεταμορφώνεται στον “No More Tears” super star.
O Zakk παίρνει θέση δίπλα στον Boss για το “Parasite”. Catchy αλλά μ’ ένα παράδοξο για τα «κυβικά» του pop -friendly ρεφρέν. Το “Degradation Rules” μάλλον το έχετε ήδη ακούσει και πιθανότατα γουστάρετε. Στο “Νo Escape From Now” έχουμε την έτερη συμμετοχή του Lord Iommi. Με το εφέ στη φωνή να αντηχεί “Planet Caravan” και ένα trademark riff ακούγεται και αυτό βγαλμένο από τα sessions του “13”, το οποίο θα ήταν ευτύχημα αν το περιείχε. Ο Eric Clapton προσδίδει ένα ‘70s blues/rocking feeling στο “One of Those Days” και πρόκειται για μια απ’ τις καλύτερες στιγμές του δίσκου. Το μοναδικό αρνητικό είναι ότι δεν μπορώ να βρω ακόμα τι μου θυμίζει το ρεφρέν. Θρύλων συνέχεια στο “A Thousand Shades” με τον Beck να ανεβάζει επίπεδο μια μάλλον τετριμμένη power ballad. Στo “Mr. Darkness” ακούμε τον πρόσφατο Ozzy και ταυτόχρονα κάτι από “Ozzmosis” ενώ ο Zakk προσθέτει και ένα ωραίο Sabbath πέρασμα για να μην ξεχνιόμαστε. Καλό. Πολύ καλό! Δίνει και ωραία πάσα για το “Nothing Feels Right” με τα “No More Tears” vibes εντονότατα, ένα solo με υπογραφή Zakk και μια πινελιά της “Take What You Want” πρόσφατης επιτυχίας με τον Post Malone. Το badass “Evil Shuffle” ευωδιάζει Sabbathίλα συμπληρώνοντας μια άψογη Zakk τριάδα. Εξαιρετικό και το grower “Dead and Gone” ενώ ο ιδανικός επίλογος έρχεται με το bluegrass σφηνάκι του “Darkside Blues”.
Εννοείται πως ο δίσκος δεν ξεπερνάει κανένα απ’ τα θρυλικά του albums αλλά so fucking what? Σε μια εξ ορισμού άδικη, ανώφελη και γραφική σύγκριση στεκόμαστε απαθείς. Όπως επίσης και το buzzword “Auto-Tune” που πιπιλίζουν όλες οι αθώες περιστέρες λες και ο Ozzy είναι ο μοναδικός να το βάλουν εκεί που δεν πιάνει ήλιος. Γιατί ακόμα και έτσι η απόδοσή του είναι καταπληκτική. Καμία τεχνολογία δεν μπορεί να σου εμφυτέψει πάθος, ψυχή και ταλέντο. Και στον Ozzy αυτά περισσεύουν.
Αυτό είναι λοιπόν το “Patient Number. 9”. Πιο heavy και πιο “Ozzy”. Ένα ιστορικό album, καλύτερο απ’ ό,τι μπορούσαμε καν να φανταστούμε πως θα ακούσουμε απ’ τον Prince of Darkness 52 χρόνια μετά τον πρώτο του δίσκο!
