Αν εσείς είχατε την ευκαιρία να φτιάξετε το δικό σας “No Hits” setlist σε μία τέτοια ονειρική Iron Maiden περιοδεία κι έχοντας να επιλέξετε 18 με 19 κομμάτια maximum, ποια θα ήταν αυτά; Honestly –he, he, he, he- let yourselves goooo!
AΠΟ ΤΟ ΝΙΚΟ ΤΡΑΓΑΚΗ
Απείρως περισσότεροι Iron Maiden… στο συλλεκτικό τεύχος Αυγούστου του METAL HAMMER, όπου ολόκληρη η συντακτική ομάδα του εντύπου σκιαγραφεί λεπτομερώς ολόκληρη την καριέρα αυτού του heavy metal κολοσσού σ’ ένα μοναδικό κι εκτενές συλλεκτικό αφιέρωμα.
----------------------------------------------------------------
Blade Runner Intro
01. Caught Somewhere in Time: Αλήθεια, από πότε έχουν να το παίξουν ζωντανά; Άψογη είσοδος σε συνδυασμό με το διαστημικό intro του Βαγγέλη Παπαθανασίου, ακριβώς όπως έκαναν στη περιοδεία προώθησης του “Somewhere in Time”, πίσω στο 1986 (ναι, από τότε). Προτείνεται με προηχογραφημένο το πρώτο μέτρο, για να βγουν στη σκηνή όταν μπαίνουν όλα τα όργανα (όπως στο “Aces High”) με το κοινό να πηγαίνει πάνω-κάτω ακολουθώντας τον καλπάζοντα ρυθμό ενόσω τραγουδούν τα «ω-ω-ω» πάνω στο riff, και μετά, φυσικά, ένας φουριόζος Bruce να μας δείχνει έναν προς έναν ρωτώντας “If you had the time to lose...”. Ανατριχίλα και μόνο που τα γράφεις στο πληκτρολόγιο.
02. Futureal: Με μπάντα και κοινό στη τσίτα (ιδανικά υπό τις ιαχές “Maiden, Maiden” και τον Bruce να λέει απλά και δυνατά ένα “yeah”), ακολουθεί κάτι γρήγορο, σύντομο, «εύκολο» και ξεσηκωτικό. Με κενό λίγων δευτερολέπτων μετά το εναρκτήριο κομμάτι, ο Bruce παίζει με το κοινό και τα singalong συνεχίζονται – όσοι το θυμούνται, δηλαδή. Δεν το λες “no hit” ακριβώς, είναι το σημαντικότερο single του “Virtual XI”, ήταν στη περιοδεία του reunion και το έχουμε ακούσει στο “The Wicker Man” single με τη φωνή του Dickinson (του πάει), αλλά δύσκολα θα το ξανάπαιζαν. Εναλλακτικά, βάλτε το “Man on the Edge”.
03. Stranger in a Strange Land: Μία πρώτη ανάσα, με τον frontman να καλησπερίζει το κοινό. «Σήμερα παίζουμε κομμάτια που δεν παίζουμε σχεδόν ποτέ, συνεπώς είναι μία πολύ σπάνια ευκαιρία, σαν... » (συνεχίζει με κάτι από το φλεγματικό βρετανικό του χιούμορ). Ώρα για κάτι mid-tempo, λοιπόν, και να που φθάσαμε να χαρακτηρίζουμε ως “no hit” ένα single από έναν σπουδαίο, επιδραστικό και από κάθε άποψη επιτυχημένο δίσκο της Σιδηράς Παρθένου. Στο background και με τη βοήθεια της νέας τεχνολογίας, ζωντανεύει το εξώφυλλο του single. Παρεμπιπτόντως, το έπαιξαν πέντε φορές στην Ed Hunter περιοδεία του 1999 (δηλαδή του reunion) κι έκτοτε τίποτα. Γενικά, το “Somewhere in Time” ήταν ανέκαθεν ριγμένο στα setlists τους...
04. No Prayer for the Dying: H πρώτη «αργή» στιγμή του set, στη θέση που μπήκαν τα “Children of the Damned” και “Tears of a Clown” στη περιοδεία του “The Book of Souls” που τελείωσε χθες. Προφανώς έχουν να το παίξουν από τη περιοδεία του ομώνυμου δίσκου, παρόλο που είναι αρκετά αγαπητό ανάμεσα στους fans, και φυσικά μεγάλη κομματάρα. Ακόμα πιο τολμηρή, εναλλακτική επιλογή, το “Mother Russia”.
05. Rainmaker: Kάτι γρήγορο μετά τις πεσμένες ταχύτητες, ένα από τα καλύτερα Maiden rockers και singles της τελευταίας 16ετίας. Στη θέση του μπορούμε να βάλουμε και το “Montsegur”, επίσης από το “Dance of Death”, το οποίο και δεν παίχτηκε ποτέ live. Kι αν πολλοί στο κοινό έχουν σαστίσει λίγο με τις τελευταίες 2 επιλογές, πού να φανταστούν τι ακολουθεί...
06. The Duellists: Βαθιά ανασκαφή στην αιγυπτιακή άμμο. Πρόκειται για ένα από τα καλύτερα ‘80s κομμάτια των Iron Maiden που δεν παίχτηκαν ποτέ live. Νομίζω είδα στο όνειρο τον Bruce να βγαίνει στη σκηνή ως ξιφομάχος, αφού έχει κάνει έναν σχετικό πρόλογο. Αντ’ αυτού, θα μπορούσε να είναι και το πιο «τραγουδιστό» “Flash of the Blade”.
07. Judas be My Guide: Αμ τι νόμιζες; Αρκετά «κουφή» επιλογή, αλλά και ιδιαίτερα αγαπητό σε πολλούς, πράγμα που συναυλιακά φαίνεται στο (φτιαγμένο για) singalong ρεφρέν του. Άσε που μέσα στα 3 λεπτά του, η μπάντα έχει εύκολη δουλειά. Ονειρική (κυριολεκτικά) η ανταλλαγή από hard rock solos μεταξύ των τριών κιθαριστών. Ο Bruce το προλογίζει, παραπέμποντας στους «Ιούδες» των καιρών μας. Κομματάρα!
08. Sign of the Cross: ‘90s συνέχεια με κάτι ανατριχιαστικό. Ό,τι καλύτερο ερμήνευσε ο Blaze με το συγκρότημα, αλλά όπως συνέβη στη “Brave New World” περιοδεία, ο Bruce το πάει σε άλλο επίπεδο. Extra gimmicks με «εκκλησιαστικό» stage show που κάνει τους Batushka και τους Ghost να μοιάζουν με σχολική γιορτή με επίκεντρο τον Παπαφλέσσα. Το road crew με κάπες ιερέων. Στο video wall προβάλλονται και σκηνές από την ομώνυμη ταινία. +ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΝ ΈΠΟC+
09. Total Eclipse: To μεγάλο B-side της βρετανικής μπάντας (που δεν είναι διασκευή), ο prodigal son του “The Number of the Beast”. Και ήταν καιρός για κάτι “The Number of the Beast”-related, έστω και έτσι λίγο παράδοξα. Τα “Invaders” και “Gangland” δεν πολυκολλούσαν για διάφορους λόγους, και τα “Children of the Damned”/”The Prisoner” παίχτηκαν στις δύο τελευταίες περιοδείες. Έχουν παίξει live το “Total Eclipse”, ακόμα και την εποχή που κυκλοφόρησε. Για πιο συμβατική επιλογή, το “22 Acacia Avenue”.
10. Killers: Σίγουρα όχι “no hit”, αλλά κι αυτό έχει να παιχτεί πολλά χρόνια. Ο Bruce το λέει υπέροχα (βλ. εκτέλεση του “Beast Over Hammersmith”, και όχι μόνο). Οι πιο «πυροβολημένοι» Maiden-άκηδες θα βάζαμε εναλλακτικά εδώ τίποτα “Purgatory” ή “Twilight Zone”.
11. To Tame a Land: Η συμμετοχή του άρτιου “Piece of Mind” LP, με τον πλέον επιβλητικό τρόπο. Ένα από τα ‘80s έπη τους που λείπουν από τα setlists τους. Συγκεκριμένα, έχει να παιχτεί από την World Piece Tour. Με τρεις κιθάρες γίνεται ακόμα πιο εντυπωσιακό, έχοντας το ανάλογο δυστοπικό/φουτουριστικό stage show. Κάπου εδώ έρχεται η ονείρωξη, ενώ έχετε κάθε δικαίωμα να μιλήσετε εδώ για το “Sun and Steel”. Bασικά, για ό,τι υπάρχει σ’ αυτό το album.
12. Holy Smoke: Ανώμαλη προσγείωση στην... αμεσότητα, μ’ ένα single που εδώ και δεκαετίες δεν παίζεται καθόλου live, αλλά φανερώνει μία πιο άγρια και ειρωνική πλευρά της μπάντας που πλέον συναντούμε πολύ σπάνια, έως καθόλου. Ο πιο ώριμος πλέον Bruce το εκμεταλλεύεται και γίνεται ερμηνευτικά απολαυστικός, όπως και στον πρόλογο του κομματιού. Το θυμάται πολύς κόσμος, γουστάρει και χτυπιέται. Πίσω από τα τύμπανα και μέσα από φωτιές, ξεπροβάλλει ο Eddie που κρατά μία τηλεόραση στον αέρα, όπως στο single. Πολύς καπνός στο stage. Εναλλακτικά βάζεις -τι άλλο- το “Bring Your Daughter…”.
13. Strange World: Oι τόνοι πέφτουν ξανά, με τον Bruce να ερμηνεύει με μεστό τρόπο ένα κομμάτι που δεν άγγιξε ποτέ στο παρελθόν. Στον πρόλογο κάνει πλάκα με τους ακαταλαβίστικους στίχους του Steve, ο Nicko πίσω κάνει γκριμάτσες και χειρονομίες σχετιζόμενες με τσιγαριλίκια και ντάγκλες, και άπαντες ξεκαρδιζόμαστε στα γέλια, λίγο πριν απορροφηθούμε από την εντυπωσιακή απόδοση (μεγαλύτερη σε διάρκεια από του studio) ενός παμπάλαιου τραγουδιού. Δάκρυα και ρίγη συγκίνησης. Όνειρο ζω, μη με ξυπνάτε!
14. Phantom of the Opera: Ούτε hit, ούτε obscure, ούτε αδικημένο, ούτε τίποτα. Απλώς όλοι «φτιαχτήκαμε» με το “Strange World” και είπαν να παίξουν το (υποκειμενικά μιλώντας) καλύτερο κομμάτι της καριέρας τους. Και μάλιστα στην αυθεντική του ταχύτητα, σε αντίθεση με τη πρόσφατη “Maiden England” περιοδεία, και τον Dickinson μεταμφιεσμένο σαν το Φάντασμα. Έι, το δικό μου όνειρο είναι, ό,τι θέλω βλέπω!
15. Only the Good Die Young: Λείπει ποτέ το “Seventh Son…”; Σπάνια. Μας αρέσει αυτό το κομμάτι; Πολύ. Το έχουν παίξει ζωντανά; Ποτέ. O τρόπος που ερμηνεύει ο σημερινός Dickinson τον στίχο “Tiiiime waits for no man”, όπως κι όλα τα αντίστοιχα pre-chorus του εν λόγω τραγουδιού, κάνει τη καρδιά να χτυπά τόσο δυνατά που σου τη δίνει στο χέρι. Παραλίγο να ξυπνήσω. A, αν θες το “The Prophecy”, κανένα πρόβλημα.
16. Drifter: Στη θέση του “Iron Maiden”, άσε που βγάζει μία αποχαιρετιστήρια επίγευση (εξάλλου είναι αυτό που κλείνει το “Killers” LP). Ένα Di’Anno era κομμάτι, λοιπόν, όπως και μία εκ των πιο rock ‘n’ roll στιγμών της καριέρας τους. Ευκαιρία για να παίξει ο Bruce με το κοινό. Θα το θυμάστε και στην “The Early Days” περιοδεία. Εδώ κάνει και ο Eddie τη βόλτα του στη σκηνή. Με μακριά μαλλιά και αιματοβαμμένο τσεκούρι. Όπως στο “Killers”.
Encore:
17. Be Quick or Be Dead: Μία δυνατή είσοδος στο encore της βραδιάς. To πρώτο single του “Fear of the Dark” δεν είναι σε καμία περίπτωση κάτι το obscure, αλλά έχει να παιχτεί από τις αρχές των ‘90s. Ο Bruce ανταπεξέρχεται έξυπνα σ’ ένα πολύ γρεζάτο κομμάτι και μετά από ένα απαιτητικό set, ποντάροντας στην ερμηνεία. “Mosh for me, (Athens?)!” Ο Gers, επηρεασμένος από το γρήγορο tempo, κάνει εδώ τις καλύτερες του φιγούρες. Και πάμε στο...
18. Hallowed be Thy Name:… γιατί είναι τέτοιο έπος που είναι ιεροσυλία να μη μπει ακόμα και σε μία “No Hits” tour, ακόμα και στο πιο ανορθόδοξο όνειρο. Aυτό πώς γίνεται να το βαρεθεί κάποιος;
19. Αlexander the Great: Το μεγάλο απωθημένο των Ελλήνων fans, κι ένα από τα έπη τους που πράγματι δεν έχουν αποδώσει ποτέ ζωντανά. Το κερασάκι στη τούρτα, η τελευταία μεγάλη έκπληξη στην εκπνοή του set. Και μετά ξυπνήσαμε...
